Vandaag eindigt de
portrettenserie Face Value in Zwolle, de twaalf karakterstudies van
Bob Dylan. Museum De Fundatie had de schilderijen vanaf 24 mei,
Dylan's 76e verjaardag, in bruikleen van The Bob and Jenny Ramsey
Collection. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de twaalf
schilderijen tot en met 20 augustus te zien waren, maar de collectie
werd met een maand verlengd.
Ik heb de tentoonstelling
twee keer gezien. De eerste keer nog voordat ik naar het klooster in
Westmalle ging. De tweede keer was een herhaling. En een goede
aanleiding voor een gesprek met een vriend. De schilderkunst van
Dylan is herkenbaar – als je de hoezen van Music From Big Pink,
Self Portrait, Planet Waves en Another Self Portrait voor de geest
haalt, herken je de hand van de meester.
Maar blijkbaar was het
een succesvolle tentoonstelling. Anders wordt niet een maand aan de
“show” bijgeplakt. Dat moet Dylan dan weer goed doen. Denk ik.
Dat hij nu ook op een ander kunstvlak wordt gewaardeerd. Zijn films
daarentegen worden slecht bezocht en besproken, de schilderijen
liggen dus dichter bij hem.
Wat Dylan ook doet aan
kunst, het blijven pogingen om “in praktijk te brengen wat Norman
Raeben hem in 1974 leerde, om met kunst de tijd stil te zetten.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten