donderdag 31 augustus 2017

If you ever go to Houston

De Amerikaanse stad Houston heeft een probleem. De storm Harvey heeft voor veel ongemakken geleid. Onwillekeurig denk ik toch aan het nummer If You Ever Go To Houston van Dylan, van de plaat Together Through Life uit 2009. Dylan schreef het nummer samen met Robert Hunter.
De vorige keer dan Amerika en de wereld zo in de ban van een storm of orkaan was, was twaalf jaar geleden. In 2005 raasde de orkaan Katrina over de Verenigde Staten. Onder meer stad New Orleans werd getroffen. Kort na deze tropische storm trad Dylan op in Ahoy, Rotterdam. Hij speelde Blind Willie McTell: All the way from New Orleans to Jerusalem. Bij de band-introductie gaf de maestro aan waar zijn bandleden vandaan kwamen. “George Receli is on the drums, he’s from New Orleans….Tony Garnier is on bass, he’s also from New Orleans.”
Zou er uit New Orleans iets goeds kunnen komen, behalve Katrina?
Het is vandaag 48 jaar geleden dat Dylan een spaarzaam optreden gaf. Hij deed dat op het festival van Isle of Wight Festival, samen met de mannen van The Band. Spaarzaam, omdat Dylan een leven leidde als huisvader, nadat hij drie jaar eerder op mysterieuze wijze van zijn motor was gevallen.
Enfin.

dinsdag 29 augustus 2017

Desolation Row

Voor mijn andere weblog schreef ik een stukje over Kaïn. Hij is de eerste in de Bijbel, die een moord begaat. En niet zomaar een moord, maar op zijn bloedeigen broer Abel. Misschien is het wel deze broedermoord, die zo tot de verbeelding spreekt. En dan met name het gedrag van Kaïn. Over de onschuldige Abel hoor je niet zoveel in de literatuur, over Kaïn des te meer.
Alsof we onszelf meer herkennen in de moordenaar dan in de vermoordene.
Net als bij Dylan, die de twee broers ook aanhaald. Zoals in Every Grain Of Sand

Don’t have the inclination to look back on any mistake
Like Cain, I now behold this chain of events that I must break

Deze tekst hangt handgeschreven boven mijn televisie. Althans, de Nederlandse vertaling van Ernst Jansz, op een poster van de Openbare Bibliotheek Amsterdam:

ik ben geen man die bij een misstap
gretig boete doet
maar het is de keten van het lot
die ik, als Kaïn, breken moet

Kaïn en Abel komen ook voor in Dylan's Desolation Row. Ik hoorde dit lied twee keer live bij de maestro. De eerste keer was in de Heineken Music Hall, 10 november 2003. De tweede keer was afgelopen april, in dezelfde hal maar met een nieuwe naam: Afas Live.
In Desolation Row zingt de Nobelprijs-winnaar:

All except for Cain and Abel and the hunchback of Notre Dame
Everybody is making love or else expecting rain

Daar doen we het maar mee voor vandaag.

zaterdag 26 augustus 2017

Blind Boys of Alabama - See By Faith

Op YouTube is een liedje te vinden van The Blind Boys of Alabama: See By Faith. Het is een tekst van Bob Dylan. Wanneer Dylan deze tekst schreef, is niet te achterhalen. Evenmin wat de exacte tekst is, hoewel het niet een hele ingewikkelde is.
Deze blinde zangers uit het zuiden van de Verenigde Staten, ken ik via Solomon Burke. In 2002 verscheen zijn zogenaamde comebackalbum Don't Give Up On Me via het label Fat Possum Records. Op deze plaat, geproduceerd door Joe Henry, staat onder meer het onbekende Dylan-nummer Stepchild, uit de sessies van Time Out Of Mind.
Een ander nummer op dit album is None of Us Are Free, geschreven door Barry Mann, Cynthia Weil en Brenda Russell en in 1993 voor het eerst uitgevoerd door de blinde zanger Ray Charles. In de Burke-versie worden het achtergrondkoortje verzorgd door The Blind Boys of Alabama.
Zien bij geloof. Het is wel een typische Saved-song van Dylan. Dat maakt natuurlijk niets uit. Een Dylan-tekst is literatuur, ook zo'n tekst als See By Faith. Gezongen door vier blinde negers met hun fantastische stemmen, wat wil je nog meer? Niets, lijkt mij.

donderdag 24 augustus 2017

Forever Young

In Almere werd afgelopen dagen het Forever Young Festival gehouden. Het plan was om eenzame 65-plussers uit hun isolement te halen. Een gratis festival, voor iedereen van 65 jaar en ouder. Ik kan het niet helpen dat ik moet denken aan Forever Young van Bob Dylan. Zo gaat dat dan.
Afgelopen week hield de website ExpectingRain.com een wedstrijdje, met als inzet het boek The Picnic At Blackbushe, in een luxe uitgave. Ik heb meegedaan, maar heb afgelegd tegen Pj Munks. Wij waren twee van de 119 deelnemers. De vragen met de juiste antwoorden waren als volgt:
Who played percussion at Bob Dylan's Blackbushe concert? - Bobbye Hall.
How many songs did Bob Dylan play at the Blackbushe concert? - 34 songs.
When was Street Legal released? - 15.06.1978
Overigens heeft Dylan twee data bekend gemaakt van zijn nieuwe tournee. Het wordt de Amerikaanse najaarstournee 2017, dat deel uitmaakt van de onvolprezen Never Ending Tour. De data en locaties zijn vrijdag 13 oktober in Valley Center en zaterdag 14 oktober in Las Vegas.
Natuurlijk, er is niets nieuws onder de zon. De wind draait en waait en draait en al draaiend keert de wind weer terug. Dylan tourt en reist en tourt en al tourende keert hij weer terug. De Dylan-fans publiceren en verzamelen informatie en boeken, en toch raakt de zee nooit vol.
We blijven almaar jong.

dinsdag 22 augustus 2017

Groningen

Ik was weer in Groningen, de stad waar ik positieve herinneringen aan heb. Het was op de stadsredactie van het Dagblad van het Noorden, waar ik drie mooie maanden heb beleefd. Maar het is ook de stad waar ik veel met Dylan te maken heb gekregen. Ik heb Dylan zelf nooit in deze stad zien optreden, evenmin zag ik hem in café ’t Zielhoes in Noordpolderzijl.
Maar dit is wat ik met Bob Dylan in Groningen heb.
Mijn eerste CCC-concert maakte ik mee in de kleine zaal van De Oosterpoort. De folk-mannen begonnen de avond met Forever Young. Mooi, maar niet het hoogtepunt. Dat summum kwam later, toen Ernst Jansz vertelde dat hij een nummer bij zijn collega's erdoor had gedrukt. Een resultaat uit een vertaalproces, dat een theaterseizoen later op Jansz' persoonlijke titel langs de theaters zou gaan. Dat vertaalde nummer was Red River Shore, in het Nederlands Meisje Van De Rode Rivier.
In het Groninger Museum tegenover het station, sprak ik Siep Schoenmaker, een van de organisatoren van het NoordNederlandsDYLANfestivaL. Dit festival vond plaats in de nazomer van 2011, ter gelegenheid van Dylan's 70e verjaardag. In de stad Groningen vierde ik in mei 2011 met een handvol artiesten en Dylan-fans eveneens die 70e verjaardag. In Pathé zag ik in 2008 de uitstekende biopic I'm Not There van Todd Haynes.
Groningen is de stad waar Martin Bril een blauwe maandag Filosofie studeerde en zijn journalistiek-literaire carrière begon bij het linkse studentenblad Nait Soez’n – later zou hij vaak en veel schrijven over onze gezamenlijke man in de verte.
Dat dus over Groningen, waar niets boven gaat.

zaterdag 19 augustus 2017

Edgar Allen Poe, of: de wording van een Nobel Speech

Onder druk wordt alles vloeibaar. Bob Dylan leverde Tweede Pinksterdag zijn Nobel Speech in. Deze toespraak is een vereiste om het geldbedrag van 820.000 euro op zijn rekening gestort te krijgen. Niet dat de dichter het om het geld hoeft te doen. Maar je bent schrijver of je bent het niet: als auteur wil je vooral schrijven. Dat je dan ook nog gelezen wordt, is mooi meegenomen.
Hoe Dylan zijn Nobel Speech schreef, weet ik natuurlijk niet. Van zijn creatieve proces weet ik niets. Het enige dat ik weet, is dat er een stelregel is die ook bij Dylan van toepassing is: inspiratie is gewoon discipline. Je kunt van schrijven een kantoorbaan maken. Bij het maken van de Nobel Speech stel ik me het volgende voor.
Dat Dylan voor zijn boekenkast staat en met zijn vinger langs de ruggen van de boeken gaat. Hoe omvangrijk is diens bibliotheek? Ik vermoed enorm, net als zijn muziek-afdeling. Immers, in alle seizoenen van de Theme Time Radio Hour liet de dj Dylan veel muziek uit zijn eigen archief horen. En daarbij, de universiteit van Tulsa (Oklahoma) heeft een verzameling van 6000 aantekeningen, handgeschreven songteksten, gedichten, foto's, geluidsopnames en filmpjes van de zanger.
Dylan staat dus voor zijn privé-collectie met boeken. En bedenkt zich welke boeken hem inspireerden als literair schrijver. Zoals hijzelf toelicht in zijn Speech: “Specific books that have stuck with me ever since I read them way back in grammar school – I want to tell you about three of them: Moby Dick, All Quiet on the Western Front and The Odyssey.”
Onder druk wordt alles vloeibaar. Ik stel me zo voor dat Dylan zijn toespraak schreef in het Pinksterweekend. En dat hij bij geval stuitte op Herman Melville, Erich Maria Remarque en Homeros. Hij had ook kunnen kiezen voor bijvoorbeeld Edgar Allen Poe. Want de invloed van de schrijver en dichter is onmiskenbaar. The Raven, één van Poe's bekendste gedichten, komt voor in Love Minus Zero/No Limit: My love, she's like some raven / At my window with a broken wing.
Of neem een titel als The Tell-Tale Heart, een horrorverhaal uit 1843. Ik hoor hier de titel in terug van aflevering 8 uit The Bootleg Series, Tell Tale Signs. Misschien doe ik dat zelf wel en is die link er niet. Evenmin als die raaf, bij het raam met een gebroken vleugel. Ik vul het allemaal in, achteraf en zonder de schrijver zelf te raadplegen.
Alsof het er ook maar iets toe doet. Want dit is wat literatuur met je doet: verbindingen leggen, vooral via je fysieke bibliotheek. Als je een lezing moet geven en geen idee hebt wat je moet zeggen, kun je altijd langs de ruggen van de boeken in je bibliotheek. Op zoek naar een aantal titels, die je geholpen hebben.
Wanneer je een week later weer een blik werpt op je boeken, haal je er drie andere titels uit. Zo werkt dat dan.

vrijdag 18 augustus 2017

Kronieken #26: Imsomnia

BOB: Well, Mavis, I've had the blues.

MAVIS: Aw Bobby, don't tell me you got the blues!

BOB: Uh hum I've been up all night laying in bed, had insomnia, reading Snoozeweek.

MAVIS: Oh, Snoozeweek! That ain't gonna get rid of no blues.

BOB: Umh umh

MAVIS: We gotta do some singing, let's do some singing

Het is nacht en ik kan niet meer slapen. En deze nacht is de radio vol van de terreuraanslagen in Barcelona. De aanslagen zijn opgeëist door Islamitische Staat. Zij terroriseren al sinds enige tijd het 'vrije Europa', een paar eeuwen nadat ze bij Wenen werden tegengehouden. Onwillekeurig denk ik aan dat ene citaat uit Dylan's Precious Angel.
Waarom lukt het me niet om de slaap opnieuw te vatten? Het lijkt me sterk dat het te maken heeft met Tom Willems, de man achter het uitstekende blog Bob Dylan in (het) Nederland(s). Het had weinig gescheeld, of Tom en ik waren elkaar in Zwolle tegengekomen. Tom bezocht Face Value ook voor de tweede keer, net als ik.
Misschien komt het wel door de ontdekking van een heuse Nederlandse naam bij The Cutting Egde. Ik pakte gisteren de Deluxe Edition van de twaalfde aflevering uit The Bootleg Series, met opnames uit 1965-'66. Het zijn opnames die gemaakt zijn in achttien maanden tijd, ten tijde van de drie elpees Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde. De Nederlandse naam is die van de Product Manager: Jeroen van der Meer. Een zoektocht op internet levert enkel een hit op bij het forum op ExpectingRain.com.
Opnieuw is een Nederlander betrokken bij een uitgave van The Bootleg Series. Twee edities eerder, bij Another Self Portrait, verzorgde Arie de Reus de “additional research”. De Reus is één van 's werelds meest verwoede Dylan-verzamelaars. Maar ik bespeur geen jaloezie bij Jeroen en Arie, daarvoor is bij Dylanologen geen plek.
Ik weet niet wat het is waardoor ik niet meer kan slapen. Ook niet de tirannie in Barcelona, waarbij ik heel in de verte moet denken aan Boots Of Spanish Leather (“from the coast of Barcelona”); de Nederlandse vertaling van Ernst Jansz vervoegde ik tot de titel van mijn eerste boekje Uit Zeeland Zeeuwse Laarzen.
Slapeloosheid, dus. Maar de dag is weer begonnen, ik trek me maar terug om muziek te luisteren.

donderdag 17 augustus 2017

Face Value #2

Opeens stond ik er weer, bij de tentoonstelling Face Value in museum De Fundatie in Zwolle. Nee, helemaal opeens was het niet. Ik vertelde een vriend dat ik in mei naar de twaalf karakterstudies van Dylan was geweest. Mijn vriend gaf aan dat hij ook nog wel een keer naar Face Value wilde. “Dan ga ik met je mee,” zei ik. En zo geschiedde het dat we naar Zwolle afreisden voor de in bruikleen zijnde portrettenserie van The Bob and Jenny Ramsey Collection.
Is er iets anders dan bij mijn bezoek in mei? Nee. Of het moet zijn dat de tentoonstelling met een maand is verlengd en nu te zien is tot en met 24 september 2017. De bijbehorende poster is ongewijzigd, incluis de oude einddatum van de expositie. Hetzelfde geldt voor de catalogus, een herdruk van de expo in Chemnitz (zomer 2016).
Ik ben gegaan om de schilderijen opnieuw te zien. Maar vooral vanwege de combinatie van Dylan en het vriendschappelijk reizen. Zo'n kijkdag is een mooie kapstok om andere activiteiten aan te koppelen. Dat je dan ook nog de schilder Dylan tegenkomt, is meer dan mooi meegenomen.
En het is een goede aanleiding om Music From Big Pink te draaien. Of Planet Waves. En Self Portrait, natuurlijk. Maar bovenal Another Self Portrait.

woensdag 16 augustus 2017

Elvis

The way that Elvis freed your body, Bob freed your mind.

EB: What was the toughest part for you personally?
BD: It was like being in an Edgar Allan Poe story. And you’re just not that person everybody thinks you are, though they call you that all the time. ‘You’re the prophet.’ ‘You’re the savior.’ I never wanted to be a prophet or savior. Elvis maybe. I could easily see myself becoming him. But prophet? No.

Deze weblog gaat over Bob Dylan, maar de twee bovenstaande citaten legitimeren het feit om een blog te weiden over Elvis Presley. Zoals de achternaam “Dylan” voldoende is om te refereren naar de Nobelprijswinnaar, zo volstaat de voornaam “Elvis” om naar The King of Rock and Roll te verwijzen.
Vandaag is het veertig jaar geleden dat Elvis overleed. In de avond van 16 augustus 1977 zou Presley van Memphis vliegen om een nieuwe tournee te ondernemen. Daar zou de zanger dus nooit aankomen. Vijf jaar eerder zou Bob Dylan zijn collega opzoeken, de ex-Beatle George Harrison in zijn kielzog.
Deze ontmoeting heeft nooit plaatsgevonden. Dylan en Harrison “kwamen niet opdagen”, aldus Dylan. Over deze fictieve ontmoeting schreef Dylan wel het liedje Went To See The Gypsy, dat is verschenen op het album New Morning (1970). De schrijvers Jean-Michel Guesdon en Philippe Margotin vertellen in 'Bob Dylan Compleet – Het verhaal van de 492 songs' vertellen over dit lied de volgende achtergrond:
“De tekst van 'Went To See The Gypsy' gaat over een ontmoeting met 'the gypsy'. Daarmee wordt vermoedelijk Elvis Presley bedoeld, de voor de jonge Dylan een belangrijk voorbeeld is geweest. Volgens Clinton Heylin zijn Dylan en Sara begin 1970 in Las Vegas geweest, waar ze een oom van Dylan hebben bezocht en een optreden van The King in het International Hotel hebben bijgewoond, waarna ze Presley backstage persoonlijk hebben ontmoet. Dylan heeft dit echter in 2009 in een gesprek met Douglas Brinkley van Rolling Stone weersproken: 'Ik heb Elvis nooit ontmoet, want ik wilde hem niet ontmoeten (…). Ik wilde de krachtige, mystieke Elvis voor me blijven zien, zoals hij vanaf een brandende ster hier op aarde was geland. De Elvis die ons overstroomde van leven. De Elvis die ons inspireerde om alles uit het leven te halen. Die Elvis was er niet meer (…).' Het is mogelijk – en zelfs waarschijnlijk – dat deze song een gedroomde ontmoeting verbeeldt tussen een nog jonge Dylan en de Elvis die er niet meer was, zoals Dylan zingt in het laatste couplet: 'But the gypsy was gone / And that pretty dancing girl / She could not be found / So I watched that sun come rising / From that little Minnesota town'. Volgens sommige bronnen had Elvis Presley Duitse voorouders met zigeunerbloed.”
Een versie van Went To See The Gypsy staat ook op Another Self Portrait, aflevering 10 uit de Bootleg Series. Deze plaat beslaat het restmateriaal en afgekeurde songs van New Morning, Self Portrait en Dylan (1970 – 1973). De hoes van Another Self Portrait is een zelfportret, door Dylan zelf geschilderd. Het is in dezelfde stijl als Self Portrait en Music From Big Pink, het debuutalbum van The Band.
En het is in dezelfde stijl als de twaalf karakterstudies uit Face Value, de tentoonstelling die momenteel in De Fundatie in Zwolle is te zien. Is het toeval dat ik juist vandaag opnieuw naar deze expositie ben geweest?


zondag 13 augustus 2017

Kronieken #25: Hors categorie

Sommige optredens van Bob Dylan vallen binnen de buitencategorie, hors categorie. Dat kunnen fantastische optredens zijn, avondvullende shows waarin de maestro excelleert. Maar het kunnen ook die voorstellingen, waarbij het geheel tenenkrommend zijn. Hier zit natuurlijk nog een wereld tussen, al is het maar dat over smaak niet te twisten valt. Het ene optreden zal voor de één super zijn, terwijl zijn buurman met kromme tenen naar de show luistert.
In november 2014 was in Zweden het Experiment Ensam, een project waarbij deelnemers individueel een belevenis meemaakten, wat normaal gesproken voor een groot publiek bedoeld is. De 41-jarige Zweed Fredrik Wikingsson was de gelukkige om een privé-concert van Bob Dylan mee te maken.
Die zondagmiddag speelde Dylan in the Academy of Music de volgende setlist:

Heartbeat (song by Buddy Holly)
Blueberry Hill (song by Fats Domino)
You're Too Late (song by Lefty Frizzell and Hank Williams)
Key To The Highway (song by Charles Segar)



Zo heeft Dylan eerder al zo'n bijzonder concert gegeven. In 1997 trad de bard op tijdens het Katholieke Eucharistische Congres. Toen speelde de zanger deze drie nummers:

Knockin' On Heaven's Door
A Hard Rain's A-Gonna Fall
Forever Young

Na A Hard Rain's A-Gonna Fall nam Dylan zijn hoed af, liep naar de kerkvader toe en groette hem. Dylan, een besneden Jood, belijdend evangelisch christen, handen schuddend met de Roomse kerkvorst. Bijzonder.



Dan is er natuurlijk ook nog dat optreden voor Live Aid '85. Dylan was de afsluitende solo-act van dit gehele concert en werd begeleid door de Stones-gitaristen Ronnie Wood en Keith Richards. Zij brachten deze nummers ten gehore:

Ballad Of Hollis Brown
When The Ship Comes In
Blowin' In The Wind

Na 'Hollis Brown' sprak Dylan behoorlijk aangeschoten zijn publiek toe: “Thank you. I thought that was a fitting song for this important occasion. You know while I'm here, I just hope that some of the money that's raised for the people in Africa, maybe they could just take just a little bit of it, 1 or 2 million maybe, and use it to, maybe use it to pay the mortgages on some of the farms, that the farmers here owe to the banks.”
Deze opmerking zorgde ervoor dat Willie Nelson niet veel later het Farm Aid organiseerde.



Je mag er van vinden wat je wilt. Genieten met volle teugen. Of je tenen krommen. Het blijven optredens van de buitencategorie.

vrijdag 11 augustus 2017

Red River Shore

Now, I've heard of a guy who lived a long time ago
A man full of sorrow and strife
Whenever someone around him died and was dead
He knew how to bring 'em on back to life
Well, I don't know what kind of language he used
Or if they do that kind of thing anymore
Sometimes I think nobody ever saw me here at all
Except the girl from the Red River shore

(C) Bob Dylan, 1997

donderdag 10 augustus 2017

Daily Dylan

Is het mogelijk om elke dag iets over Bob Dylan te publiceren? Ongetwijfeld. De site ExpectingRain.com is hier een goed voorbeeld van. Helemaal eerlijk is dat trouwens niet, want op deze site staan enkel links naar Dylan-gerelateerd online content. Daarbij gaat het om artikelen, filmpjes en wat al niet meer over Dylan in de meest brede zin des woords. Ook collega-artiesten komen hier aan bod.
In Nederland heb je Tom Willems met Bob Dylan In (het) Nederland(s). Hij blogt niet dagelijks, maar wel regelmatig. Soms een blog van een ander, vaker eigen materiaal. Zijn online “magazine” is voor mij vaak een bron van informatie. Of van een interessante interpretatie. Tom houdt me scherp.
Dan heb je in Nederland ook het blog van Marnix de Boer, Bob Dylan door de ogen van een jongen. Na een stormachtig begin over met name Dylan, is het nu rustig van de kant van Marnix. Wel jammer, want het is natuurlijk een mooie niche: hoe ontwikkel je je als puber/adolescent met de muziek van Dylan als richtingwijzer?
En dan ben ik er dus ook nog. Als Dylan-blogger. Vanzelfsprekend met een geheel eigen werkterrein. Ik publiceer de setlisten van Dylan. Beschrijf waar ik op Dylan-gebied bezig ben. Combineer teksten met mijn leven, als kapstokjes van elkaar. Dat soort dingen. Misschien dat niemand zit te wachten op mijn blogs.
Dat kan, maar dat geeft niet. Ik weet dat het leven van een blogger bestaat uit schrijven en gelezen worden. Maar een schrijver als ik wil in eerste instantie gewoon schrijven. Wie mee wil lezen, is van harte uitgenodigd. Niet dagelijks van mijn kant, wel met enige regelmaat.

dinsdag 8 augustus 2017

Patti Smith

Bij de uitreiking van de Nobelprijzen, was Bob Dylan de grote afwezige. Voor de ceremonie in Oslo, stuurde de laureaat zijn vriendin Patti Smith. Zij zong een emotionele versie van A hard rain's a-gonna fall, waarbij ze halverwege moest pauzeren.
Dylan en Smith hebben een geschiedenis samen. In 1995 deelden zij samen het podium. En ze zongen samen Dark Eyes, de akoestische slotzang van Empire Burlesque van een decennium eerder. De live-opname op YouTube vertelt enkel dat het in 1995 en in New York was.
Het zou kunnen dat de op internet circulerende opname is gemaakt tijdens het concert van 11 december 1995 in The Beacon Theatre. Of van drie dagen later, dezelfde locatie. Doet het er heel erg toe of het de 11e of de 14e december was? Niet echt, wat telt is dat deze versie van Dark Eyes is opgenomen.
Gelukkig.

maandag 7 augustus 2017

Joey

Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Deze zinnen zitten zomaar in mijn hoofd, bij het lezen van een bericht over een vermiste jongen in Turkije. De Joey's hebben enkel met elkaar hun voornaam gemeen. Verder is er niets wat hen samenbindt. Het zegt iets over mijn associatieve brein, vermoed ik. Zoals dat dan gaat, is zo'n verbinding een goede gelegenheid om Desire maar weer eens te draaien.
Zulke associaties overkomen me vaker. Zo vertelde een collega ooit eens iets over de acteur Gregory Porter. Ik dacht gelijk aan Brownsville Girl, vanwege deze ene zin: The only thing we knew for sure about Henry Porter is that his name wasn’t Henry Porter. Het nummer Brownsville Girl, dat Dylan schreef met wijlen Sam Shepard, speelde hij slechts één keer live, meldt zijn eigen website. Dat was 6 augustus 1986, gisteren dus 31 jaar geleden.
De site van Bjorner vertelt dat dit concert in Paso Robles, California werd gespeeld. Brownsville Girl was het zesde nummer van de avond. Tom Petty & The Heartbreakers waren de begeleidingsband van deze 1986 True Confessions US Tour.
Het nummer Joey, waar dit bericht mee begon, werd vaker live gespeeld. De laatste keer is inmiddels al vijf jaar geleden, 14 november 2012. Dat was in Toronto, Ontario, toen Dylan de wereld tourde met een double-bill met Mark Knopfler. Het was in de tijd dat de setlisten elke avond varieerden. Niet veel later kwam de maestro met een vaste speellijst.
Joey. What made them want to come and blow you away?

zaterdag 5 augustus 2017

Shooting Star

Seen a shooting star tonight
And I thought of you
You were trying to break into another world
A world I never knew
I always kind of wondered
If you ever made it through
Seen a shooting star tonight
And I thought of you

Seen a shooting star tonight
And I thought of me
If I was still the same
If I ever became what you wanted me to be
Did I miss the mark or overstep the line
That only you could see?
Seen a shooting star tonight
And I thought of me

Listen to the engine, listen to the bell
As the last fire truck from hell
Goes rolling by
All good people are praying
It’s the last temptation, the last account
The last time you might hear the sermon on the mount
The last radio is playing

Seen a shooting star tonight
Slip away
Tomorrow will be
Another day
Guess it’s too late to say the things to you
That you needed to hear me say
Seen a shooting star tonight
Slip away

Copyright © 1989 by Special Rider Music