dinsdag 28 februari 2017

Moonlight

Een inkijkje in mijn associatieve Dylan-brein. Afgelopen weekend werden de Oscars uitgereikt, de belangrijkste filmprijzen ter wereld (wie bepaalt dat, overigens?). In 2000 ontving Dylan een Oscar voor Things Have Changed, de soundtrack voor de film Wonder Boys. Sindsdien reist 'Oscar' mee de wereld over – tijdens de concerten is het beeldje te zien op één van de geluidsboxen op de achtergrond.
In de editie van afgelopen weekend won de film Moonlight het beeldje voor Beste Film. Moonlight is ook de titel van een lied op “Love & Theft”, het eerste volledige album van Dylan na Things Have Changed.
Zo zijn we weer even wezen associëren.


maandag 27 februari 2017

Carnaval

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niets met carnaval heb. Ik was toen ook enigszins verrast toen ik een carnavalsoptocht zag passeren in de Zwolse binnenstad, afgelopen weekend. Zwolle, de Hanzestad, is een uitloper van het katholieke feest. Nog één weekend volop vlees eten, voordat de veertigdagentijd begint. In deze grofweg anderhalve maand wordt gevast: geen vlees, totdat het Paasfeest wordt gevierd.
Ik weet niet of Bob Dylan iets met carnaval heeft. The Band wel, de voormalige begeleidingsband van Dylan en Ronnie Hawkins. Op hun vierde elpee Cahoots staat het nummer Life is a Carnival, geschreven door Rick Danko, Levon Helm en Robbie Robertson. Bij dit nummer moet ik onwillekeurig toch denken aan toetsenist Richard Manuel – na een leven met een drankverslaving, verhing hij zich. Geheel onverwachts; na een concert in Cheek to Cheek Lounge (Winter Park, Florida), 4 maart 1986, leek de zanger met de hoge stem in goede doen, hoewel hij organist en 'professor' Garth Hudson omhelsde en dankte voor een kwart eeuw muziek.
Vervolgens praatte Manuel nog een tijd met drummer Levon Helm op diens hotelkamer over muziek en film, waarna hij naar zijn eigen hotelkamer ging om iets op te halen. Daar aangekomen nam hij een fles Grand Marnier tot zich en verhing zich in de kamer.
Inmiddels bijna 31 jaar geleden. Het leven is een carnaval.


zondag 26 februari 2017

Zondag

Het is de laatste zondag van februari. Terwijl ik in de kerk zit, luister ik aandachtig naar de dominee. Ik kan mijn aandacht er wel goed bij houden. Maar toch schiet mij een zin van Dylan door mijn hoofd. “And they’re breaking down the distance / Between right and wrong” denk ik opeens, als de dominee preekt over het opheffen van de afstand tussen God en mensen.
De zin komt uit Ring Them Bells, waarvan al een prima studio-versie bestaat op Oh Mercy, de plaat uit 1989 onder de bezielende leiding van de Canadese producer Daniel Lanois. Een nóg mooiere uitvoering is terug te vinden op Tell Tale Signs, aflevering 8 uit de Bootleg Series. Deze versie is Dylan's eigen variant op de Unplugged-serie van voormalig muziek-zender MTV. Ik zette de tekst van Ring Them Bells in mijn verslag van mijn stage bij EB Media, eind 2008.
Breaking down the distance. Mooi. Daar kan ik wel weer mee vooruit.

donderdag 23 februari 2017

Kronieken 16: Gospel Years

Onlangs zat ik weer met mijn Dylan-vrienden om tafel. Eens per maand of zes weken komen we bij elkaar, om ons te verwonderen, te laten verbazen. Niet voor niets heet ons genootschap Lo And Behold, naar een Basement-nummer van Dylan en The Band. Bij onze laatste ontmoeting, bespraken we Like A Rolling Stone, de opener van Highway 61 Revisited. Met het fantastische orgelspel van Al Kooper.
Volgens mij is het een 'gewoon' rocknummer, met een beschrijving van een vrouw uit de Factory van Andy Warhol. Een dame die tot de elite behoorde, maar is gevallen. Van haar luxe leven is weinig meer over. Dylan vraagt haar hoe dat nu voelt, zo alleen, zonder vrienden, op haarzelf aangewezen, als een rollende steen.
Maar volgens Wobbe is het een religieuze tekst. Het gaat over een zoektocht door de woestijn richting God. Het zou zelfs zomaar iets met de Verloren Zoon uit Lukas 15 te maken kunnen hebben. Ik twijfel of die interpretatie wel juist is. Wobbe ziet in heel veel teksten iets religieus – alsof alles een directe link met de Eeuwige heeft.
Deze twee uiteenlopende interpretaties, laat zien waarom Dylan terecht de Nobelprijs voor de Literatuur heeft gekregen. Zijn poëzie is van prozaïsche waarde.
Deze week kwam ook een concreet gerucht in de wereld: Op 14 november verschijnt het boek Trouble In Mind: Bob Dylan's Gospel Years - What Really Happened van Clinton Heylin. Volgens de beschrijving op Amazon zal de verschijningsdatum van dit boek (min of meer) samenvallen met datum waarop het dertiende deel van The Bootleg Series zal verschijnen.
Mooi vooruitzicht.


maandag 20 februari 2017

Dylan (1973)

Ik draaide de elpee Dylan uit 1973 maar weer eens, nadat ik Mathilde Santing op de radio had horen zingen. Zij zong het liedje Big Yellow Taxi van Joni Mitchell. Ik ken de versie van Dylan op die wraakplaat uit 1973 – begin jaren zeventig had de zanger onenigheid met zijn platenmaatschappij Columbia Records, waarna David Geffen van Asylum Records de zanger contracteerde. Omdat Dylan nog een contractuele verplichting had bij Columbia en deze niet zou inlossen, kwam Columbia met een album met restjes uit de opnamesessies voor Self Portrait en New Morning.
Dylan kon deze actie niet heel goed waarderen, maar wat waardeer je wel van elkaar als je met elkaar overhoop ligt?
Er is nog een andere verie van Big Yellow Taxi. Deze is terug te vinden op Hard Candy, het vierde studioalbum van de Counting Crows (2002). Op deze cd staat ook het nummer “If I Could Give All My Love -or- Richard Manuel Is Dead”. Dit is een hommage aan Richard Manuel. Hij was de zanger en pianist van The Band, de voormalige begeleidingsband van Ronnie 'The Hawk' Hawkins en van Bob Dylan.
Met die laatste nam The Band de elpee Planet Waves op, het enige studio-album van Dylan en The Band (The Basement Tapes niet meegerekend). Dit album is, samen met de live-dubbelaar Before the Flood, uitgebracht bij Asylum Records. Dit was het platenlabel waar Dylan overstapte, nadat hij bonje kreeg met Columbia Records.
Als wraak voor de overstap, bracht Columbia Records een album uit, dat Dylan nog verplicht was volgens zijn contract. Op dit wraakalbum staat Big Yellow Taxi van Joni Mitchell, een nummer waar ik aan moest denken, toen ik het Mathilde Santing hoorde zingen op Radio 1.

zondag 19 februari 2017

Hallelujah

Op een begrafenis werd het nummer Hallelujah van Leonard Cohen gedraaid. Een schitterend lied, waarbij ik telkens wordt geraakt door die ene zin:
There's a blaze of light in every word
It doesn't matter which you heard
The holy or the broken hallelujah
Het doet me denken aan Psalm 51, de verootmoediging van koning David na zijn zonde met Batseba en de terechtwijzing door de profeet Nathan. Deze psalm eindigt met de volgende verzen:
U wilt van mij geen offerdieren,
in brandoffers schept u geen behagen.
Het offer voor God is een gebroken geest;
een gebroken en verbrijzeld hart
zult u, God, niet verachten
Deze woorden doen me overigens ook weer denken aan een heel ander lied, maar dat geheel terzijde.
Het associëren gaat nog wel even door, want Hallelujah link ik ook altijd weer aan Dylan. Er is een geweldige anekdote over een ontmoeting tussen Dylan en Cohen. Na een optreden in Parijs in 1990, vroeg Dylan aan Cohen hoe veel tijd hij nodig had om ‘Hallelujah’ te schrijven. Twee jaar, bekende Cohen, die vervolgens aan Dylan vroeg hoelang hij schreef aan ‘I and I’, een lied op de elpee Infidels: “Fifteen minutes,” luidde het Dylaneske antwoord.
Mooi lied, dat I And I. Een tekst met als refrein een verwijzing naar Psalm 110 (“De HEER spreekt tot mijn heer: 'Neem plaats aan mijn rechterhand'...”), de heiligheid van God (“Mijn gezicht zul je niet kunnen zien, want geen mens kan mij zien en in leven blijven.”). Een tekst met een typisch Dylaneske paradox (Someone else is speakin’ with my mouth, but I’m listening only to my heart).
Sowieso een uitstekend album waar I And I op staat, Infidels. De eerste na de gospeltrilogie Slow Train Coming, Saved en Shot Of Love. Dylan zou met Infidels weer terugkeren naar zijn Joodse achtergrond. Dat kan, maar daarmee heeft hij zijn christelijke geloof nooit verloochend, integendeel.
Infidels opent met Jokerman, dat start met de zin “Standing on the waters casting your bread”, een verwijzing naar Prediker 11: 1: “Werp je brood uit over het water, want je vindt het later weer terug.” En zo zijn we weer rond, staan we met beide benen weer op de grond. Of beter: met onze enkels in de klei van het harde bestaan.
En troost ik mij met de woorden van Dylan. En met de woorden van Cohen, vooruit.

(De bijbelteksten in deze blog zijn ontleend aan de Nieuwe Bijbelvertaling
© Nederlands Bijbelgenootschap 2004)  

zaterdag 18 februari 2017

One Too Many Mornings

Opeens stond ik met de cd Tangled Up in Blues in mijn handen. Of nou ja, zo opeens was dat ook weer niet. Ik las een tijdje terug een verhaal over het nummer One Too Many Mornings, en dat in combinatie met The Band. Ik weet niet meer waar ik dat verhaal las, maar het is me steeds maar weer bij gebleven. En ik wist dat mijn hofleverancier Wobbe deze plaat in huis had – dus toen ik in de winkel was, stond ik met Tangled Up in Blues in mijn handen.
Tangled Up in Blues verscheen in 1999, met verschillende artiesten, waaronder The Band. Maar ook artiesten als Isaac Hayes (Lay lady lay), Leon Russel (Watching The River Flow) en Mavis Staples (met een blues-versie van Gotta Serve Somebody) geven acte de présence. “This ain't no tribute”, luidt de ondertitel van deze cd. Jaja, geen eerbetoon.
The Band sluit deze cd af met hun versie van One Too Many Mornings. Dit nummer verscheen voor het eerst op de elpee The Times They Are a-Changin' uit 1964. Twee jaar later speelde Dylan een elektrische versie van dit nummer, tijdens zijn “Judas-tournee”. In het refrein zingt bassist Rick Danko het woord “...behind” mee in de tweede stem.
Deze Band-versie van One Too Many Mornings is de absolute zwanenzang van de voormalige begeleidingsband van Dylan en van Ronny 'The Hawk' Hawkins. Het was in de nadagen van de comeback van The (Reunited) Band. Frontman Robbie Robertson deed al niet mee aan deze terugkeer, pianist Richard Manuel had zich dertien jaar eerder al opgehangen in zijn hotelkamer na een optreden in Winter Park, bij Orlando in Florida.
Naast de drie overgebleven Band-leden Danko, drummer Levon Helm en 'nutty professor' en organist Garth Hudson speelden ook de nieuwe groepsleden Richard Bell, Randy Ciarlante en Jim Weider mee op deze opname, aangevuld met sessiemuzikant Derek Trucks.
Niet lang na het opnemen van dit nummer en de release van Tangled up in Blues stierf Danko; in de nacht van 10 december 1999 gaf zijn hart het definitief op. Daarmee verloor The Band opnieuw één van de grondleggers van de groep, waarna het definitief klaar was.
You’re right from your side
I’m right from mine
We’re both just one too many mornings
An’ a thousand miles behind

vrijdag 17 februari 2017

AIVD

Voor de jaarlijkse Kerst-puzzel, heeft de AIVD de naam van Bob Dylan gebruikt. De editie van 2016 bevatte de vraag: “Voor een feestje waren DJT, FDMH en JMK uitgenodigd, net als J-PS, JFS en BLF, YO, JMS, en OH en BH. Wie was verhinderd?” Het antwoord moet zijn: Bob Dylan (BD). Het gaat namelijk om de uitreiking van de Nobelprijzen en de initialen zijn van de overige winnaars.
Je moet maar net weten welk feestje wordt bedoeld, en waar die initialen voor staan. Welnu, het is achteraf dus makkelijk in te vullen. Met de kennis van nu. De betreffende initialen en prijswinnaars zijn:
  • Nobelprijs voor de vrede 2016: Juan Manuel Santos (JMS),
  • Nobelprijs voor de scheikunde 2016: Jean-Pierre Sauvage (J-PS), Fraser Stoddart (JFS), Ben Feringa (BLF),
  • Nobelprijs voor de natuurkunde 2016: David Thouless (DJT), Duncan Haldane (FDMH), Michael Kosterlitz (JMK)
  • Nobelprijs voor de fysiologie of geneeskunde 2016: Yoshinori Ohsumi (YO)
  • Nobelprijs voor de economie 2016: Oliver Hart (OH), Bengt Holmström (BH)
Zie maar eens het logische verband tussen deze aanwijzingen. Je ziet het immers pas, als je het doorhebt. Enfin, ik ben benieuwd wie van de deelnemers van deze AIVD-quiz hun Dylan-cd's uit de kast hebben gehaald om naar de zanger en dichter te luisteren. Misschien wel niemand, hoewel me dat onlogisch lijkt: ik schat zomaar in dat AIVD-liefhebbers, ook wel iéts hebben met Dylan.
Hoewel het er natuurlijk ook niets toe doet. Als de naam van Dylan weer valt, is dat altijd weer een reden om zelf maar weer een album van de maestro te draaien. Gewoon, willekeurig, met een blinde gok een plaat pakken en gewoon maar genieten. En weten dat 105 puzzelaars hun hersenen hebben gekraakt op het antwoord dat 'Bob Dylan' bleek te zijn.

donderdag 16 februari 2017

Kronieken 15: Radio-star

Veertig jaar geleden schreef Bruce Woolley een hit met het nummer "Video Killed the Radio Star". Een beschrijving van de ondergang van het radio-liedje. Het is een wat romantisch beeld, dat je naar de radio luistert en nog je oren spitst naar wat je hoort. Tegenwoordig is dat heel anders, radio is achtergrondruis geworden, je luistert niet meer naar wat de boodschap is die de betreffende zanger wil overbrengen.
Mogelijk is de videoclip daar mede-verantwoordelijk voor, voor deze ondergang.
Is Dylan een radio-zanger? Hij heeft veel met radio. In zijn jeugd stemde de jonge Zimmerman af naar de onbekende golven, op zoek naar bluesmuziek. In later jaren was Dylan een radio-host met zijn Theme Time Radio Hour. Maar zijn eigen nummers waren lang niet altijd 'radio-geschikt'. Like A Rolling Stone werd geweigerd vanwege de lengte. En wat dacht je van Hurricane?
Dylan is geen radio-artiest.
Maar Dylan is wel verantwoordelijk voor de videoclip. Onder regie van D. A. Pennebaker, die de tour-docu Dont Look Back maakte, werd een clip opgenomen voor het nummer Subterranean Homesick Blues. Het is die clip met die vallende woord-borden. En met Allen Ginsberg en Bob Neuwirth op de achtergrond.
Overigens is pas na de clip van Bohemian Rhapsody van Queen een videoclip “verplicht” voor een nieuwe singel van een artiest of band. Sinds halverwege de jaren zeventig doodde de clip de radio-artiest.
Behalve Dylan. Die staat hier toch buiten. Al is het maar omdat zijn teksten en muziek niet per sé radio-waardig zijn. Of radio-gezind.

dinsdag 14 februari 2017

Valentijn

Omdat het vandaag Valentijnsdag is, heb ik maar de elpee Planet Waves opgezet. Vanwege de afsluiter Wedding Song. Een schitterend klein nummer om een album mee af te sluiten – net zoals bijvoorbeeld Dark Eyes, een decennium later. Mooi liedje, Wedding Song.
Een liedje over een huwelijk waarin de barsten al zichtbaar zijn. Een echtverbintenis dat wordt ontmanteld. Via dit liedje zijn we daar voor een gedeelte getuige van.

I love you more than ever, more than time and more than love
I love you more than money and more than the stars above
Love you more than madness, more than waves upon the sea
Love you more than life itself, you mean that much to me
(...)
You turn the tide on me each day and teach my eyes to see
Just bein’ next to you is a natural thing for me
And I could never let you go, no matter what goes on
Cause I love you more than ever now that the past is gone

Zo bezong Dylan zijn huwelijk met Sara Lownds. Op de elpee Desire staat ook zo'n schitterende afsluiter, Sara. En opnieuw zo'n nummer over een onttakelende verbintenis.
Planet Waves verscheen in 1974 op het label Asylum Records. Deze platenmaatschappij van David Geffen kaapte Dylan weg bij Columbia Records, toen zij met elkaar overhoop lagen. Een geldkwestie. Het is het enige studioalbum bij Asylum Records. En ook het enige reguliere studioalbum van Bob Dylan met The Band.
In hetzelfde jaar startte Dylan met zijn eerste wereldtournee in acht jaar – opnieuw met The Band, met wie hij in 1966 ook een wereldtournee deed. Die tournee eindigde abrupt, vanwege het mysterieuze motorongeluk van de Nobelprijswinnaar. Van de “comeback-tournee” uit 1974 verscheen het andere album op het Asylum-label: Before The Flood.
Wedding Song. Een mooi lied om te luisteren, zo'n dag als vandaag.

maandag 13 februari 2017

The Cutting Edge

Opnieuw heeft Bob Dylan een prijs in de wacht gesleept. Het is een Grammy Award voor de Collectiors Edtion van The Cutting Edge 1965-1966: The Bootleg Series, Vol.12 (Collector's Edition). Opnieuw een muziekprijs, voor opnieuw een aflevering uit de Bootleg Series. Vorig jaar moest Dylan de onderscheiding delen met The Band, toen hij een decoratie kreeg voor The Basement Tapes Complete/Raw, uitgave 11 uit The Bootleg Series.
Hoe bijzonder is het dat een artiest twee opeenvolgende jaren een Grammy krijgt uitgereikt voor zijn historisch materiaal? Helder is in elk geval dat de uitgave van deze luxe box geen overbodigheid is.
The Cutting Edge verscheen in november 2015, maar telt mee in prijzengalerij over 2016. Dat komt omdat het jaar van de Grammy-awards niet gelijk loopt met het kalenderjaar. The Cutting Edge verscheen in drie versies, bij geval in dezelfde week als dat Dylan vier keer in Nederland optrad (1 keer Eindhoven, drie maal Carré): een dubbel-cd, een box met zes cd's en de luxe variant.
De luisteraar kan het creatieve proces op de voet volgen; historisch materiaal, zo schreef de NOS na de verschijning van de box. En zo is het. Je kunt er een Grammy voor krijgen.

zondag 12 februari 2017

Highlands

Deze maand is de elpee Harvest van Neil Young “jarig”. Kun je zoiets van een product zeggen, dat het een verjaardag viert? Enfin, Harvest is 45 jaar. Het is het vierde studioalbum van Young, dat hij opnam met begeleidingsband The Stray Gators. Er zijn rechtstreekse invloeden aan te wijzen tussen Dylan en Harvest. Zoals de Nobelprijs-winnaar zelf heeft gezegd: “I used to hate it when it came on the radio. I always liked Neil Young but it bothered me every time I listened to “Heart Of Gold”. I'd say, 'Shit, that's me. If it sounds like me, it should as well be me.'”
Misschien refereert Dylan wel hieraan, in zijn epische nummer Highlands. Hij zingt in dit nummer onder meer:
I’m listening to Neil Young, I gotta turn up the sound
Someone’s always yelling turn it down
Feel like I’m drifting
Drifting from scene to scene
I’m wondering what in the devil could it all possibly mean?
Het zou zomaar kunnen, dat hier Harvest wordt bedoeld. Waarom ook niet?
Highlands heeft de lengte van één elpee-kant. Het is kant 4 van de vinyl-versie van Time Out Of Mind, waar Highlands op te horen is. Time Out Of Mind is opgenomen en uitgebracht in 1997, een jaar dat Dylan een hartklepinfectie kreeg. Doet er verder ook niet toe, maar het album had zomaar Dylan's zwanenzang kunnen zijn geweest.
Hoewel Time Out Of Mind mooie nummers bevat (Not Dark Yet, Tryin' To Get To Heaven, To Make You Feel My Love), ontbreekt misschien wel het mooiste nummer, dat kan wedijveren met Blind Willie McTell: Red River Shore.
De schrijvers Jean-Michel Guesdon en Philippe Margotin vertellen in 'Bob Dylan Compleet – Het verhaal van de 492 songs' over de achtergrond van Highlands het volgende: “De tekst van 'Highlands' is geïnspireerd op 'My Heart's in the Highlands' van Robert Burns, een achttiende-eeuwse Schotse dichter die ook beroemd was om zijn verzameling vaderlandse volksliederen. Dylan bewerkte en herschreef de tekst. Net als Burns' gedicht gaat Dylans song over de dood, vooral over wat erna komt. De ziel van de verteller lijkt door een leegte te zwerven, alsof hij wordt meegevoerd door een mysterieuze wind: 'The wind, it whispers to the buckeyed trees in rhyme'. Dylan zingt: 'Every day is the same thing out the door'. Over welke deur gaat het? De deur die ons bevrijdt uit 'a world of mystery'? De highlands zouden dan het symbool kunnen zijn voor de Hof van Eden uit het Bijbelboek Genesis.
(…)
'My Heart's in the Higlands' is een bewerking door Robert Bruns van een oud Schots liedje, 'The Strong Walls of Derry', dat onderdeel was van The Tea-Table Miscellany, een verzameling gedichten en Schotse liedjes van Allan Ramsay. In de inleiding legt Ramsay uit dat de verzen zijn geschreven in 'time out of mind' (onheugelijke tijden).'”
Heel in de verte is een echo te horen van een ander nummer dat één hele plaat-kant vult, namelijk Sad-Eyed Lady Of The Lowlands. Droefogige dame van de lage landen. Een ode aan Sara Lownds, de eerste echtgenote van Dylan. Dit nummer is terug te vinden op de dubbelaar Blonde On Blonde uit 1966, de eerste dubbelaar uit de rock-geschiedenis.
Maar hierbij gaat het echt om een vage galm, die er niet eens is, vermoed ik. Zo'n resonantie is ook niet relevant. Waar het mij om gaat, is het luisteren naar Dylan. Als ik dan zulke associaties heb en daardoor de muziek weer tevoorschijn haal, is dat voor mij voldoende.

donderdag 9 februari 2017

Jaloers

Deze week verscheen een essay van Michael Chaiken, archivaris van beroep. Chaiken is de man die vorig jaar (een deel van) het archief van Bob Dylan kocht. Het archief bestaat uit een verzameling van 6000 aantekeningen, handgeschreven songteksten, gedichten, foto's, geluidsopnames en filmpjes van de zanger. Wie dit archief wil bekijken, moet naar de universiteit van Tulsa, in de staat Oklahoma. Een klein deel van het archief zal mogelijk tentoongesteld worden in een ruimte naast het Woody Guthrie Center and Museum in Tulsa.
Ik ben wel een beetje jaloers op Chaiken. Wat moet het een genot zijn om dagelijks rond te mogen lopen in het materiaal van de Nobelprijs-winnaar. Zo'n archief laat een beetje zien hoe een creatief brein werkt: de ontwikkeling van teksten via de aantekeningen, zaken die bronnen vormen voor een nieuw product.
Het loont de moeite om eens te kijken wat het kost om naar de universiteit van Tulsa te gaan.

maandag 6 februari 2017

Santa-Fe

Op slag van een vergadering, heb ik Santa-Fe in mijn hoofd. Eén van de mooiste nummers uit de kelders van The Big Pink. En daarmee ook een reden om The Basement Tapes, al dan niet compleet als aflevering 12 uit The Bootleg Series, weer te draaien. Verantwoordelijke voor dit deuntje in mijn hoofd is BLØF, met hun nummer Hemingway (te vinden op Umoja). Met Santa-Fe zie ik mijn vergadering wel met vertrouwen tegemoet.

zaterdag 4 februari 2017

Drievoud

Eind maart verschijnt Triplicate, op slag van de Europese voorjaarstournee. Goede naam voor deze cd. Het is een 3cd, met op elke schijf nummers uit de American Songbook rondom een bepaald thema. Het is ook het derde album van Dylan met zijn vertolking van nummers uit dit muzikaal-nationale archief van de Verenigde Staten – nummers die ook door Frank Sinatra zijn vertolkt.
Bob Dylan heeft wel wat met het getal 3. De eerst box in de Bootleg Series telde de volumes 1, 2 en 3. De Bootleg Series zou in eerste instantie lopen tot en met aflevering 6, Live 1964 Concert at Philharmonic Hall (zes is twee keer drie). Chronicles verschijnt in drie delen, het wachten is op de resterende twee boekdelen. Tijdens de 'gospel years' nam Dylan die albums op, Slow Train Coming, Saved en Shot Of Love. Rondom de millennium-wisseling bracht Dylan een trilogie uit, Time Out Of Mind, “Love & Theft” en Modern Times.
Om maar eens wat voorbeelden te noemen. Voor mensen die van getallen houden, zal hier ongetwijfeld iets uit op te maken zijn. Misschien maken we hier iets uit op, wat totaal ongepast is. Misschien is zelfs de constatering dat Dylan van het cijfer 3 houdt, al iets waarmee ik de plank mis sla.

donderdag 2 februari 2017

Oogst

Vijfenveertig jaar geleden verscheen het album Harvest van Neil Young. Het is het vierde studioalbum van de markante Canadees. Harvest werd opgenomen met begeleidingsband The Stray Gators. Hoewel ik de plaat vaak heb beluisterd, heb ik nooit een rechtstreekse invloed van Dylan op het album gehoord. Maar die link is er wel, getuige een blog dat ik vandaag ontdekte.
De blogger van dienst schreef al in 2010 over de invloed van Dylan op dit album. Zoals in de opener Out on the Weekend, waarbij Neil Young zingt: “She got pictures on the wall, they make me look up / From her big brass bed” – dit is een parafrase van “Lay across my big brass bed” uit Lay Lady Lay (van Nashville Skyline, 1969).
Een andere, meer indirecte lilnk is via Music From Big Pink van The Band, de fellow Canadians. In Tears Of Rage is de zin “And now the heart is filled with gold / As if it was a purse” te horen. Dat is wat de liefhebbers er in zien, althans.
Maar de maestro zelf, Dylan, heeft het volgende hierover gezegd:
DYLAN: “I used to hate it when it came on the radio. I always liked Neil Young but it bothered me every time I listened to “Heart Of Gold”. I'd say, 'Shit, that's me. If it sounds like me, it should as well be me.'
I needed to lay back for awhile, forget about things, myself included, and I'd get so far away and turn on the radio and there I am. But it's not me. It seemed to me somebody else had taken my thing and had run away with it and, you know, I never got over it.”
Dit citaat is dan de mooiste oogst van deze dag.