dinsdag 31 januari 2017

Triplicate

Goed nieuws! Eerder deze maand werd al een derde optreden aangekondigd in de AFAS Live (de voormalige Heineken Music Hall) voor de officieuze Derde Paasdag. Maar het grootste nieuws werd vandaag bekend, bij de wisseling van de maanden. 31 maart verschijnt het nieuwe album Triplicate.
Een goede titel, allereerst. Triplicate is namelijk het derde album met nummers uit de American Songbook. Of anders gezegd, nummers uit de catalogus van Frank Sinatra. Eerder al verschenen Shadows In The Night en Fallen Angels. Maar de titel slaat ook op de cd zelf, een 3cd.

De tracklist is als volgt:
cd 1:
1. I Guess I'll Have To Change My Plans
2. September Of My Years
3. I Could Have Told You
4. Once Upon A Time
5. Stormy Weather
6. This Nearly Was Mine
7. That Old Feeling
8. It Gets Lonely Early
9. My One And Only Love
10. Trade Winds

cd 2:
1. Braggin'
2. As Time Goes By
3. Imagination
4. How Deep Is The Ocean
5. P.S. I Love You
6. The Best Is Yet To Come
7. But Beautiful
8. Here's That Rainy Day
9. Where Is The One
10. There's A Flaw In My Flue

cd 3:
1. Day In, Day Out
2. I Couldn't Sleep A Wink Last Night
3. Sentimental Journey
4. Somewhere Along The Way
5. When The World Was Young
6. These Foolish Things
7. You Go To My Head
8. Stardust
9. It's Funny To Everyone But Me
10. Why Was I Born

Zijn deze opnames dezelfde als voor Shadows In The Night en Fallen Angels? Of is Triplicate opgenomen tijdens de sessie van vorig jaar? Enfin, nog een paar weken wachten en dan horen we de nieuwe cd van de Nobelprijswinnaar.
En nog even een dienstmededeling voor “The Donald”: To live outside the law, you must be honest.


zondag 29 januari 2017

Mattheüs

De dominee van dienst preekte vanmorgen over een tekst uit het evangelie van Mattheüs: “In die tijd zei Jezus ook: 'Ik loof u, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. Ja, Vader, zo hebt u het gewild. Alles is mij toevertrouwd door mijn Vader, en niemand dan de Vader weet wie de Zoon is, en wie de Vader is, dat weet alleen de Zoon, en iedereen aan wie de Zoon het wil openbaren.
Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
(Uit: Nieuwe Bijbelvertaling
© 2004/2007 Nederlands Bijbelgenootschap)
Een bekende tekst, van vermoeidheid, last en juk. Maar dat was niet waar ik aan moest denken, bij het lezen van deze woorden. Mijn gedachten gingen gelijk uit naar de hoes van Shot Of Love. In de binnenhoes van dit gospelalbum, staat namelijk een vers uit dit gedeelte afgedrukt. Het zijn de zogenaamde liner notes, waar dit te lezen is: “I thank thee, O Father, Lord of heaven and earth, because thou hast hidden these things from the wise and prudent, and hast revealed them unto babes.” -- Matthew 11:25
Je hebt maar een klein zetje nodig om een plaat van Dylan op de draaitafel te leggen.

vrijdag 27 januari 2017

Poet laurete

Vandaag is het Holocaust Memorial Day. De datum is bewust gekozen: zaterdag 27 januari 1945 trokken Russische soldaten het concentratiekamp Auschwitz binnen en bevrijdde dit kamp. Dit Poolse kamp is het symbool van de Tweede Wereldoorlog geworden.
Via onder meer het kamp bij de Poolse stad Oświęcim werden Joden, zigeuners en homo's vermoord vanwege hun ras of geaardheid. Naar Auschwitz werden ongeveer 1,3 miljoen mensen gedeporteerd. Hiervan zijn er ongeveer 1,1 miljoen om het leven gekomen, waarvan het grootste deel werd vergast. Aan dit afschuwelijke drama zijn desondanks families ontkomen, zoals Zigman en Anna Zimmerman, Joden uit het Russische Odessa (nu Oekraïne), die na de progroms van 1905 naar Amerika vluchtten.
Ook de Litouwse Joden Ben en Florence Stone verhuisden in die tijd naar Amerika. De familie Stone heeft via Florence wortels in het Turkse Kağızman (via de familie Kirghiz). Het toeval wil dat de zoon van Zigman en Anna, Abraham, kennis maakte met Beatrice, de dochter van Ben en Florence. Uit dat huwelijk werd onder meer Robert Allen geboren, die in augustus 1962 zijn Amerikaanse naam veranderde in Robert 'Bob' Dylan.
Deze Bob Dylan maakte furore als tekstdichter en liedjeszanger. Nog steeds tourt hij de wereld over in zijn zogenaamde Never Ending Tour. Een tijd lang werden zijn concerten aangekondigd met een citaat uit een interview uit 1997: “Ladies and gentlemen, please welcome the poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the 60s counterculture. The guy who forced folk into bed with rock. Who donned makeup in the 70s and disappeared into a haze of substance abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been by the end of the '80s, and who suddenly shifted gears releasing some of the strongest music of his career beginning in the late '90s. Ladies and gentlemen — Columbia recording artist Bob Dylan!”
Dit citaat werd voorgelezen door Al Santos, Dylan's stage manager.
Poet laureate of rock 'n' roll, dit is de term waarmee in het Angelsaksische taalgebied de zogenaamde 'Dichter des Vaderlands' wordt aangeduid. Dylan was volgens journalist Jeff Miers ook zo'n dichtende frontman, maar dan voor de muziekwereld. Een Jood als leider van de Amerikaanse muziekwereld – Dylan ontving voor zijn literaire verdiensten vorig jaar de Nobelprijs voor de Literatuur. Als één van de Joden die deze prestigieuze Zweedse prijs in de wacht heeft gesleept.
In Nederland werd vandaag, Holocaust Day 2017, bekend gemaakt dat Ester Naomi Perquin de nieuwe Dichter des Vaderlands is geworden. Zij volgt Anne Vegter in deze functie op. Ester Naomi Perquin is geboren in Utrecht, opgegroeid in Zeeland, maar Stadsdichter geweest van Rotterdam. De havenstad werd in 1940, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, door de nazi's platgebombadeerd. Maar 'we forgave the Germans / And we were friends / Though they murdered six million / In the ovens they fried'.
En zo komen alle lijntjes weer samen, die van gevluchte Joden, progroms, razzia's, dichters, nationale of stedelijke literaire frontmannen, Duitsers, nazi's, de Holocaust, Nobelprijs-winnaars, en...

donderdag 26 januari 2017

Trilogie

Vanavond op de televisie een reclame gezien voor Bob Dylan. Het betreft een advertentie om kaartjes te kopen voor het derde, extra concert in de AFAS live. Lang geleden dat ik Mojo een optreden van Dylan heb zien aankondigen. Waarvan akte.
Iets van totaal andere orde is de zogenaamde trilogie van Dylan: Time Out Of Mind, “Love and theft” en Modern Times. Bij het middelste album van deze drie ben ik ingestapt, inmiddels dus zo'n anderhalf decennium geleden. Het is dit drietal waar ik met enige regelmaat naar teruggrijp. Zowel naar “mijn” album, als ook de voorganger en de opvolger.
Heerlijke albums.
Mooi trio. Voor mij vormen deze platen het vertrekpunt van mijn Dylan-voorliefde. Vanuit Time Out Of Mind, “Love and theft” en Modern Times en hun outtakes neem ik het hele oeuvre waar. En vanuit deze trilogie kijk ik ook uit naar de drie AFAS-optredens.

maandag 23 januari 2017

Make you feel my love

Al in 1997 verscheen het nummer Make You Feel My Love, op het bijzonder schitterende album Time Out Of Mind. Die hele plaat is een juweeltje in zijn geheel, maar zo'n nummer als 'Make You Feel...' zorgt ervoor dat Time Out Of Mind zo'n juweeltje wordt. Me dunkt dat de voorgaande stelling onder Dylan-fans geen verdere uitlegt behoeft.
Toch duurde het nog een decennium voordat ook andere muziekliefhebbers dit nummer ontdekten. Of nou ja, muziekliefhebbers? Aanhangers van Adele kregen dit liedje pas in 2008 te horen, in haar versie. Nog steeds weten veel Adele-fans niet dat (To) Make You Feel My Love geschreven en voor het eerst uitgevoerd is door de maestro uit Minnesota. Wellicht is dat een teken aan de wand: we hebben toegang door meer en meer informatie, maar weten stukken minder.
Adele kwam haar versie van (To) Make You Feel My Love zingen in de televisie-show van Paul de Leeuw. De cabaretier en zanger nam een jaar later zelf twee Nederlandstalige bewerkingen op van dit nummer: Zo Puur Kan Liefde Zijn (een vertaling van Gerrit Holstege) en Voel wat Ik Voel Voor Jou, een “autisme-variant” van de hand van M van der Veer.
Dit zijn bewerkingen, geen vertalingen. Huub van der Lubbe, tekstdichter en liedjeszanger, waagde zich wél aan een vertaling van (To) Make You Feel My Love. Hij bracht een kale versie ten gehore in de memoriam-show van De Wereld Draait Door, naar aanleiding van het overlijden van de Volkskrant-columnist en Dylan-adept Martin Bril. Ook verscheen een studio-versie op zijn solo-cd Simpel Verlangen uit 2013.
Het was niet het debuut van Tot Jij Mijn Liefde Voelt. Al in 2011 verscheen dit lied op Leef!
Ach, het zijn feitelijk zaken die er niet toe doen, deze vertalingen en uitvoeringen. Of eigenlijk doen ze er wél toe. Want hoe goed of slecht de vertalingen en covers ook zijn, ze hebben dit met elkaar gemeen: ze laten me verlangen naar het origineel.


zondag 22 januari 2017

Profeet



Bob Dylan als (onwillig) profeet. Deze omschrijving van de dichter heeft in mijn gedachten post gevat. En het wil maar niet weg uit mijn hoofd. Sterker nog, meer en meer is het een beschrijving van de schrijver uit Minnesota, waar ik me erg goed in kan vinden. Het is een beeld dat zich concenteert in Tell Tale Signs, deel acht uit de Bootleg Series. Het concentreert zich, zoals je zonlicht concentreert via een vergrootglas.
Op het boekje in de cd van Tell Tale Signs staat een foto, die door Herman Veenhof is gebruikt bij een artikel uit 2001. Toen schreef de ND-redacteur een paginagroot artikel (broadsheet-formaat!) over Dylan, met als titel 'Onwillig profeet'. Dit artikel verscheen ter gelegenheid van Dylan's zestigste verjaardag, inmiddels dus ruim vijftien jaar geleden.
Op Tell Tale Signs staat het schitterende nummer Red River Shore. Het laatste couplet begint met een parafrase uit Jesaja 53, over de Man der Smarten, a man full of sorrow and strife. Jesaja was een onwillig profeet, een Jood die in eerste instantie weigerde om namens zijn Schepper een boodschap door te geven. Hoeveel overeenkomsten hebben deze twee Joden met elkaar?
Tell Tale Signs klinkt uit mijn boxen. Een onwillig profeet is aan het woord. Nu is het aan mij om deze woorden tot me laten doordringen. Of ben ik als luisteraar net zo onwillig?

vrijdag 20 januari 2017

Inauguratie

Vandaag is het natuurlijk de gote dag voor Donald Trump. Om 12 uur 's middags, noon time, neemt hij het stokje over van Barack Obama, die de afgelopen acht jaar in het Witte Huis woonde. The Donald wordt de 45e president van de Verenigde Staten van Amerika. Hoewel Trump als Republikein het Witte Huis in gaat, is hij toch een buitenstaander. Tussen 1987 en 1999 was Trump ook al lid van de Republikeinse partij, maar was ook lid van de Hervormingspartij (1999 – 2001), de Democratische partij (2001 – 2009) en een onafhankelijk partijlid (2011-'12).
Ik kan het ook niet helpen, maar ik moét denken aan It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding). Vanwege onder meer de openingszin: Darkness at the break of noon. En vanwege But even the president of the United States / Sometimes must have to stand naked.
Vanavond om 18 uur Nederlandse tijd, is The Donald 'Mr. President'. Ik draai It's Allright Ma.

woensdag 18 januari 2017

AFAS Live

Vandaag is een extra optreden toegevoegd aan de Nederlandse shows van Dylan in april 2017. Ook dinsdag 18 april zal Dylan optreden in de AFAS Live, het voormalige Heineken Music Hall. Het is lang geleden dat een extra concert is toegevoegd aan de Nederlandse shows; maar gek is het natuurlijk niet. Dylan kreeg vorig jaar de Nobelprijs voor de Literatuur, wat mogelijk een rol speelt in de kaartverkoop.
Al eerder gaf Dylan meerdere optredens achter elkaar in Nederland. Eind 2015 nog, met toen eenmaal het Muziekgebouw in Eindhoven en driemaal Carré in Amsterdam. In 2009 gaf Dylan ook drie concerten in de Heineken Music Hall, toen eveneens met Pasen (maar toen de respectievelijke avonden van Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Eerste Paasdag).
Nu dus de drie Paasdagen, met de officieuze Derde Paasdag. Ik ben erg benieuwd hoe dit zal zijn.

dinsdag 17 januari 2017

Kronieken 14: Ontwikkelingen

De eerste Kronieken van 2017. Een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Vanmorgen lag in Amsterdam de stroom eruit. Het gevolg was dat “we” opeens moesten overgaan om zaklampen, kaarsen, noodstroomaggregaten en fietsen. Omroep WNL heeft in haar ochtendprogramma Goedemorgen Nederland een nieuwsblokje, waarin tweets van 'gewone Nederlanders' worden getoond. Eén van die gewone Nederlanders begon met een zaklampje maar te lezen. In het stapeltje boeken lag ook een Lyrics van Bob Dylan – in de gauwigheid kon ik niet goed zien om welke editie het ging.
Verder maken we kennis met Levi Dylan, kleinzoon van Bob en zoon van Jakob (de frontman van The Wallflowers). Levi liep als model over de catwalk voor een modeshow van Dolce & Gabbana show. Net als zijn neef Pablo (zoon van filmregisseur Jesse Dylan), is er dus weer een nieuwe kleinzoon, die in de spotlights treedt.
Afgelopen maandag heeft de Amerikaanse ambassadrice Azita Raji afscheid genomen van Zweden. Raji is evenals alle andere politiek benoemde Amerikaanse ambassadeurs door de inkomende president Donald Trump met ingang van 20 januari - de dag van Trumps aantreden - ontslagen. Op zich zou dit niet een aanleiding zijn om over haar te schrijven op dit medium, ware het niet dat er wel degelijk een link is tussen Raji en Dylan. In haar functie las de van oorsprong Iraanse mevrouw de toespraak voor van Dylan tijdens het Nobelprijsbanket – Dylan was wegens afspraken verhinderd om zelf zijn Nobel Lecture te houden.
Enfin. Het nieuwe jaar is nauwelijks drie weken oud. Maar de eerste 2,5 week heeft genoeg opgeleverd voor een Kronieken.

zondag 15 januari 2017

Psalm 51, of: Modern Times

Twee redenen vormden de basis om vandaag maar weer eens naar het album Modern Times te luisteren. De eerste aanleiding is het stuk, dat Tom Willems afgelopen week plaatste op zijn blog. Zijn enthousiasme over Dylan in het algemeen en bij Modern Times in dit geval, zorgt ervoor dat het begon te kriebelen. Modern Times is inmiddels al een decennium oud, maar heeft nog niets afgedaan aan kwaliteit.
Het tweede motief is de preek van de dominee van dienst, vanmorgen. Hij preekte naar aanleiding van onder meer psalm 51. Dit is de boetepsalm van koning David, na zijn zonde met Batseba. Nadat profeet Nathan de vorst op zijn fout heeft gewezen, dicht de voormalige schaapsherder deze indrukwekkende psalm. Heeft dit Bijbelse lied een relatie met Modern Times?
Ja. Opener Thunder On The Mountain verwerkt op magistrale wijze dit thema. Donder op de berg, de heiligheid van God uit Exodus 19, als Hij Zijn wetten geeft. I've already confessed – no need to confess again, wie eenmaal zijn zonde beleden heeft, hoeft dat niet later opnieuw te doen. Shame on your greed, shame on your wicked schemes – de echo van Nathan, “Gij zijt die man”.
Modern Times was niet het album waar ik ben ingestapt in “Dylan”, dat was de voorloper “Love & Theft” uit 2001. Maar Modern Times was wel de plaat die me in mijn nekvel greep. Met onder meer Thunder On The Mountain. Maar ook Workingman's Blues #2 en vooral de afsluiter Ain't Talkin'. Ik begreep meteen waar dit lied over ging, hoewel ik de tekst in eerste instantie bij lange na niet 'onder de knie had'.
Modern Times, een uitstekende plaat voor deze zondagmiddag, dus.

zaterdag 14 januari 2017

Light Come Shining #2: Gevonden

Gisteren schreef ik over een frustratie. Ik kon de derde crisis van Dylan, zoals aangegeven in het boek Light Come Shining van Andrew McCarron, niet traceren. Een bar in Californië, zoals ik lees in een artikel van het Britse DailyMail. Ik heb gezocht in de twee belangrijkste biografiën over Dylan, Down The Higway van Howard Sounes (2001) en Behind The Shades: The 20th Anniversary Edition van Clinton Heylin. Wanneer ik de periode opzoek waarin Dylan God opnieuw zou ervaren, komt Californië niet ter sprake.
Gelukkig heeft Tom gereageerd met een citaat, waar ik wel verder mee kan. Tom zegt namelijk enkel dit: “5 oktober 1987: "I,m determined to stand, whether God will deliver me or not."”. Dat geeft me een tijdsaanduiding van deze uitspraak (5 oktober 1987), maar ook een rechtstreekse vindopdracht. Want het is juist deze quote die ik wél in de genoemde biografieën tegenkwam. Maar die hebben het niet over de Amerikaanse staat.
Laat ik beginnen met Heylin. Zijn biografie is qua opmaak leuk, omdat hij betrokkenen een grote quote geeft. Over deze crisis laat Heylin de zanger uitgebreid aan het woord, zodat we Dylan bijna horen zeggen:
“[In 1987] I'd kind of reached the end of the line. Whatever I'd started out to do, it wasn't that. I was going to pack it in... I [coulnd't] remember what it means... is it just a bunch of words? … I had to go through, a lot of red tape in my mind to get back there... [In Switzerland, though,] it's almost like I heard it as a voice. It wasn't like it was even me thinking it: 'I'm determind to stand, whether God will deliver me or not.' And all of a sudden everything just exploded. It exploded every wich way. And I noticed that all the people out there – I was used to look to them looking at the girl singers... I had them up there so I wouldn't feel so bad. But when that happened, nobody was looking at the girls anymore. They were looking at the main mike... I sort of knew – I've got to go out and play these songs. That's just what I must do. [1997]”
Voor de administratie, dit citaat staat op bladzijde 616 van de Heylin-biografie (Clinton Heylin, Behind The Shades: The 20th Anniversary Edition, 2011, uitgegeven bij Faber And Faber Ltd, Londen). Zoals gezegd, beschrijft ook Sounes deze depressie, hij doet dat niet met een groot citaat, maar doet het als volgt: “Years of poor album sales, and the negative publicity of his Christian conversion, had considerably reduced Bob's stature as a solo artist. He was no longer able to fill major stadiums without the support of a name band, such as Santana, The Heartbreakers, or The Grateful Dead. During the latter stages of his recent European tour with The Heartbreakers, he came to realize he was hiding behind bands and his backing singers. 'I had [the singers] up there so I wouldn't feel so bad,' he said. He was on stage in Locarno, Switzerland, when it struck him most strongley that he had lost touch with what he was doing as a performer. As he later recalled, a single phrase came to him as if from nowhere: I'm determined to stand, whether God wil deliver me or not. The audience came to see him, not the band or singers, and he had to perform his songs to the best of his ability. It was an epiphany. 'Everything just exploded. It exploded every wich way.'”
Deze allegatie is terug te vinden op bladzijde 445 en 446 uit Down The Highway: The Life Of Bob Dylan van de hand van Howard Sounes, in 2001 uitgegeven bij A Black Swan Book. In de bronnenlijst verantwoordt Sounes zijn citaat, het is afkomstig uit een interview met Newsweek van 6 oktober 1997, tien jaar na het beslissende moment. Mooi.
Dylan was die dag dus vastbesloten om bij zijn hernieuwde standpunt te blijven, ongeaccht of God hem wilde verlossen of niet. Via ExpectingRain en de Older Tourdates kom ik uit bij het betreffende optreden van 5 oktober 1987 in Piazza Grande in Locarno, Zwitserland.
De setlist en administratie is volgens Bjorner als volgt:

1. Rainy Day Women # 12 & 35
2. Like A Rolling Stone
3. Maggie's Farm
4. I'll Be Your Baby Tonight
5. Dead Man, Dead Man
6. The Ballad Of Frankie Lee And Judas Priest
7. Seeing The Real You At Last
8. Watching The River Flow
9. Simple Twist Of Fate
10. Tomorrow Is A Long Time
11. Ballad Of A Thin Man
12. Shot Of Love

Encore

13. Trust Yourself
14. Blowin' In The Wind

Concert #21 of 1987 Temples In Flames Tour. Concert #81 with Tom Petty & The Heartbreakers. 1987 concert #27.

1-9, 11-14 Bob Dylan (vocal & guitar) with Tom Petty & The Heartbreakers.
Tom Petty (guitar), Mike Campbell (guitar), Benmont Tench (keyboards), Howie Epstein (bass), Stan Lynch (drums)
and with The Queens Of Rhythm: Carolyn Dennis, Queen Esther Marrow, Madelyn Quebec (backing vocals).
10 Bob Dylan Bob Dylan (vocal & guitar), Mike Campbell (guitar), Benmont Tench (piano).

1 Howie Epstein (slide guitar), Tom Petty (bass).
13, 14 Roger McGuinn (guitar).

Bootleg
The Final Night And More. Dandelion 072/073.

Notes
"Dylan Revisited" Newsweek, 6 October 1997, Page 66.
8 new songs (57%) compared to previous concert. No new songs for this tour.
Stereo audience recording, 70 minutes.
Audience video recording, 60 minutes.

Session info updated 8 November 2016.

En zo is ook deze frustratie opgelost. Sterker nog, het heeft een verhaal opgeleverd. Dat is het me uiteindelijk om te doen: verhalen vertellen. In dit geval vanuit een frustratie, maar daarom net zo mooi als elke andere reden tot een verhaal.

vrijdag 13 januari 2017

Light Come Shining


Andrew McCarron heeft een boek gepubliceerd over het leven en werk van Bob Dylan: Light Come Shining. Hierin gaat McCarron in op drie crises in het leven van Dylan. Het gaat hierbij om het motorongeluk in 1966, de bekering in 1978 en de Godservaring in een bar in Californië in 1987. Voor dit boek heeft McCarron geen interviews of research gedaan – in die zin, dat hij zich enkel beroept op bestaande vraaggesprekken.
Zoals het interview uit 2012, met Mikal Gilmore van Rolling Stone. Hierin heeft Dylan het onder meer over de transfiguratie, dat heeft plaatsgevonden rondom zijn mysterieuze motorongluk. Maar waar ik vooral erg benieuwd naar ben, is die ervaring, die crisis uit 1987.
Een crisis was het zeker, dat jaar. Het was de tijd van de opnames van Hearts Of Fire, één van de films waar Dylan een rol in speelt. Niet een grote klassieker, deze film. Zelfs niet als “awkward”-film. Het was het jaar dat Dylan tourde met Tom Petty & The Heartbreakers en The Grateful Dead. De periode dat hij begon aan zijn Never Ending Tour. De tijd dat hij getrouwd was met Carolyn Dennis, de moeder van zijn dochter Desiree Gabrielle Dennis-Dylan. De fase in zijn carièrre, waarin Dylan kampte met een writer's block – hoewel hij voor The Traveling Wilbury's dan weer wél muziek kon schrijven. Het was in die tijd dat de rechtszaak met zijn voormalige manager Albert Grossman tot een afwikkeling kwam – gedoe met rechten en zo, inzake de Witmark Demos.
Maar dus ook de tijd dat Dylan opnieuw door God werd aangeraakt. Het frustreert me dat ik niet weet waar McCarron op doelt. Ik ken deze passage niet. Het komt niet bij me boven, dit incident. De crisis, daar kan ik me alles bij voorstellen en indenken. Maar dat God juist op dát punt weer in Dylan's leven kwam? Ik moet het boek maar gewoon lezen, denk ik. Het is nog even afwachten, Bol.com levert het boek pas eind maart af.
Geduld, geduld.

donderdag 12 januari 2017

Frans Kellendonk

Schrijfster Hanna Bervoets heeft de Frans Kellendonk-prijs gekregen. Het is haar van harte gegund. Je kunt immers nooit teveel over boeken praten. En dus ook niet over prijzen voor boeken en schrijvers. De prijs voor Bervoets is vernoemd naar Franciscus Gerardus Petrus (Frans) Kellendonk, schrijver, anglist en vertaler. Kellendonk overleed een maand na zijn 39e verjaardag (aan AIDS) en werd begraven op de Amsterdamse begraafplaats Zorgvlied.
Heeft dit ook maar iéts met Dylan te maken? De Frans Kelledonk-prijs is immers geen Nobelprijs voor de Literatuur. Nee, dat klopt. En toch, er is wel degelijk een directe link tussen de geboren Nijmegenaar en de uit Minnesota afkomstige schrijver. Wikipedia meldt bijvoorbeeld dat Kellendonk een obsessie had voor Dylan.
Zo kocht hij in 1974 een boekje over Dylans jeugdjaren in Hibbing en hij kon niet wachten om diens toentertijd nieuwe album Planet Waves te horen nadat hij in The Times een lovende recensie las. Het wachten is nu op het boek “Visions in Blue. Frans Kellendonk als Bob Dylan-fan” van emiritus-hoogleraar Jaap Goedegebuure, dat volgend jaar zou moeten verschijnen.
In 2018, het jaar dat Leeuwarden de Europese Culturele Hoofdstad is. Een mooi moment voor deze biografie.

dinsdag 10 januari 2017

Nat Hentoff

Nat Hentoff is overleden, 91 jaar oud. Een naam die mij in eerste instantie niet eens wat zei. Maar dat ligt aan mijn onvolledigheid. Ik had het wel kunnen weten. Of moeten weten. Wie die Nat Hentoff was. De voormalige journalist is namelijk verantwoordelijk voor de liner notes (de 'flaptekst' van een elpee) van The Freewheelin' Bob Dylan.
The Freewheelin' was Dylan's tweede studio-album, maar de eerste volledige met geheel eigen songs. Op de hoes van de plaat staat hij innig gearmd met Suze Rotolo, zijn toenmalige vriendin. In 2008 verscheen haar autobiografie A Freewheelin' Time, met op de voorkant een foto uit dezelfde sessie als waarmee The Freewheelin' Bob Dylan is versierd.
Enfin. Hentoff. Hij overleed vrijdag in zijn appartement in Manhattan. Luisterend naar Billie Holiday, niet eens naar Dylan. Maar ja, als je 91 bent, maakt zoiets ook niet veel meer uit.

maandag 9 januari 2017

Verhoeven

Regisseur Paul Verhoeven won dit weekend een Golden Globe voor zijn Frans-Duitse film Elle. Het is die ouwe Amsterdammer natuurlijk van harte gegund. Noem het een afwijking van me, maar bij het horen van dit nieuws, dacht ik niet aan de Oscar-uitreiking volgende maand of de indrukwekkende carrière van Verhoeven. Nee, ik dacht aan Lenny Bruce. Of specifieker, ik dacht aan het liedje Lenny Bruce van Bob Dylan.
“Never did get any Golden Globe award” zingt Dylan over Bruce. Zeker, het is een smalle link. Maar in mijn Dylan-brein werkt het soms zo. Dat er van die kleine linkjes zijn naar de muziek (of beter: naar de teksten) van Dylan zijn.
Dylan levert de ondertitels in mijn leven. En daar hoort zo'n nieuwsberichtje dan ook bij.


zaterdag 7 januari 2017

Martin Scorsese: No Direction Home

Het was vrijdagavond en de ijzel trok over het land (bij geval dezelfde tijd van het jaar als in 2016). Een mooie gelegenheid om de documentaire No Direction Home van Martin Scorsese maar weer eens te kijken. Liefst twee dvd-schijfjes zijn nodig om de volledige docu van ruim drie uur te herbergen.
In deze film legt Scorsese de focus op de beginjaren van Bob Dylan. Zijn jeugd in Hibbing, Minnesota. De tocht naar Greenwich Village, New York. De invloed van Woody Guthrie. De folkmuziek met onder meer Dave Van Ronk en Liam Clancy van The Clancy Brothers. De naamswijziging van Zimmerman naar Dylan. De film eindigt in 1966 met de Engelse tournee, waarbij Dylan voor Judas wordt uitgemaakt.
Goede titel van de film. No Direction Home. Dylan vertelt in de film dat hij met zijn muzikale odyssee op weg ging naar huis – Minnesota was sowieso niet zijn thuis. Hij was geboren in het verkeerde gezin, met een verkeerde naam en in een verkeerde Amerikaanse staat. Nou ja, helemaal verkeerd was Hibbing niet, want in deze staat ontspringt de Mississippi-delta.
No Direction Home. Het is ook de titel van de biografie van Robert Shelton, de journalist die een enthousiaste en positieve recensie schreef over de toen nog onbekende Bob Dylan. Deze recensie in The New York Times was de opmaat tot de ontdekking van deze 'folkie'.
No Direction Home. Zonder richting naar huis, zonder een thuis te zijn. De laatste scene uit de film is Dylan te zien, die na een Brits optreden een auto in duikt (met reeds draaiende motoren) en verzucht: “Ik wil gewoon naar huis.”


woensdag 4 januari 2017

De nieuwe gulden regel

De postbode was zo aardig om een nieuw boek bij me af te leveren. Of nou ja, nieuw? Het is een tweedehands, maar voor mij wel nieuw. Het betreft het boek De Nieuwe Gulden Regel van Amitai Etzioni, een Joods-Israëlisch-Amerikaanse socioloog en publieksintellectueel. In 1993 schreef hij de Engelse editie van dit boek, waarin hij uitleg geeft van het communitarisme, een stroming in de politieke en sociale filosofie die de gemeenschap centraal stelt.
In 2005 verscheen de Nederlandse versie, waarbij toenmalig premier Jan Peter Balkenende het voorwoord voor verzorgde. Niet gek, de CDA-politicus is een groot aanhanger van het communitarisme.
Dit heeft weinig met Bob Dylan te maken. En toch moet ik bij dit boek denken aan Gonna change my way of thinking, de versie uit 2003. Het is de uitvoering van Dylan met Mavis Staples, op het gospel-tribute-album Gotta Serve Somebody. In deze herschreven versie is één van de nieuwe coupletten als volgt:
Jesus is calling, He's coming back to gather up his jewels
Jesus is calling, He's coming back to gather up his jewels
We‘re living by the golden rule, whoever got the gold rules
En daar kunnen we het mee doen. Met dank aan Amitai Etzioni, ex-premier Balkenende, Mavis Staples en Bob Dylan.


maandag 2 januari 2017

De eeuw van mijn vader

Vandaag heb ik Tempest maar weer uit de kast getrokken en naar het gelijknamige titelnummer geluisterd. Misschien niet de meest optimistische tekst om de eerste werkweek van 2017 mee te beginnen. Maar toch, ik heb het gedaan. Schrijver en 'amateur'-historicus Geert Mak (hij heeft staatsrecht en sociologie van het recht gestudeerd, geen geschiedenis) is verantwoordelijk voor deze keuze.
In zijn boek De Eeuw Van Mijn Vader beschrijft Mak het Nederland van de 20e eeuw, aan de hand van zijn vader, de gereformeerde predikant Catrinus Mak. Tijdens zijn jeugdjaren zonk de Titanic op haar eerste reis – een gebeurtenis waar Geert een passage aan wijdt. Of nou ja, eigenlijk meer in wat dit 'onzinkbare schip' vertegenwoordigt. Ik citeer met alle liefde de volgende drie alinea's uit het boek:

“De ramp met het grootste schip van de wereld was een merkteken in de tijd. De theoloog Søren Kierkegaard had al decennia eerder de Europeanen vergeleken met de passagiers van een immens schip, die dromend door de nacht voeren terwijl ze afstevenden op een ijsberg van verdoemenis. En nu was het werkelijkheid. Het was een gebeurtenis zo vol symboliek dat zelfs de weinig schrijvende schipper Teunis Boere er een volle bladzijde van zijn dagboek aan wijdde.
Alle zekerheden en angsten van de 'mooie tijd' waren in de Titanic samengebald: het onzinkbare schip, de toren van Babel, de lift lang zeven dekken, het zorgeloze leven aan boord, het weelderige Café de Paris, de armoede benedendeks, de juwelen van lady Astor, de helle elektrische verlichting, het duistere onheil, de salons waar men rustig bleef doorbridgen, en dan de ondergang van alles en allen.
En ook de verhalen die na de ramp loskwamen, maakten de Titanic tot het laatste baken van een tijdperk. Het scheepsorkest dat rustig ragtime muziek speelde terwijl het zeewater naderde, en daarna het plechtige Autumn. De dirigent die zijn orkestleden bedankte voor de prettige samenwerking, vlak voordat ze door de golven werden weggespeeld. De derdeklassepassagiers die als beesten benedendeks werden gehouden. De heren die in een laatste explosie van galanterie hun kans op redding opgaven, hun hoed lichtten jegens de dames, en stierven. Zelfs al zou de helft verzonnen zijn, dan nog geeft de ramp ons een blik op de wereld van eer, stand en discipline die nu vrijwel ondenkbaar is, en die voorgoed ten onder ging in de loopgraven van Noord-Frankrijk.”

Aldus Geert Mak in De Eeuw Van Mijn Vader, de zesde druk van maart 2000. Natuurlijk gaat het hierbij om de ontwikkeling van Europa. Maar tijdens het lezen van deze bladzijde moest ik onwillekeurig toch denken aan Bob Dylan en zijn Tempest. De ondergang van de Titanic staat volgens Mak (die Kierkegaard aanhaalt) voor de teloorgang van het Europese vasteland. Hoeveel verschilt het Europse bankroet van het Amerikaanse failliet?
En daarbij, heel veel verschil is er niet tussen de Deense filosoof en de Amerikaanse Nobelprijswinnaar.

zondag 1 januari 2017

John Wesley Harding

Een gelukkig en gezegend 2017 gewenst.
Met deze woorden ben ik het nieuwe jaar op dit blog dan daadwerkelijk begonnen. Nadat ik gisteren het oude jaar heb afgesloten door terug te blikken, is het vandaag een uitgelezen kans om vooruit te kijken. Dat doe ik, terwijl op de achtergrond de elpee John Wesley Harding draait. Niet dat er een reden is om dit album als nieuwjaars-plaat te bestempelen. Ik had net zo goed voor New Morning kunnen kiezen, bijvoorbeeld.
Maar het is John Wesley Harding geworden. Misschien wel omdat met het spel der initialen je van deze albumtitel John Wesley Harding de naam JHWH kunt maken. JHWH, de Eeuwige, de Ene, Ik-Ben, Ik Zal Zijn, een prima naam om het nieuwe kalenderjaar mee te beginnen.
Heel veel weten we eigenlijk niet, van wat op de Dylan-agenda staat. In ieder geval wel de Europese voorjaarstournee, waarbij de bard ook tweemaal Nederland zal aandoen. Zowel Eerste als Tweede Paasdag treedt Dylan op in de Heineken Music Hall, die sinds vandaag overigens de AFAS Live heet.
Verschijnt dit jaar een nieuwe cd? Begin vorig jaar kwam het bericht of gerucht dat Dylan weer in de studio zou zijn geweest – het resulteerde toen niet in een nieuw album; Fallen Angels verscheen weliswaar in 2016, maar bevat opnames uit dezelfde sessies als voor Shadows In The Night. Komt er dan weer een nieuw studio-album, met misschien nieuw eigen materiaal?
Komt dit jaar weer een nieuwe aflevering van The Bootleg Series? En met welk materiaal? The Gospel Years? Muziek van Blood On The Tracks?
We zullen het wel zien.