donderdag 22 december 2016

Onbesproken

Wanneer je keuzes moet maken, betekent dat ook dat je keuzes maakt om iets niét te doen. Schrijven is schrappen geldt in zekere zin voor meer zaken. Of, om een andere journalistieke stelregel te gebruiken, kill your darlings: het gaat om het verschil tussen nice to know en need to know. Dat is soms jammer en laat je soms ook twijfelen.
Zo twijfelde ik na de Dylan-tweedaagse, wat ik afgelopen weekend met mijn vader, broers en zwagers beleefde. Hoewel ik voor mijn idee wel de goede keuzes heb gemaakt, en de mooiste en beste muziek heb kunnen laten horen, toch was er na afloop dat stemmetje dat vroeg of ik niet iets anders had moeten laten horen.
Precious Angel, van Slow Train Coming. Of die verzamelaar uit Japan met live-opnames van Dylan (met onder meer Somebody Touched Me). Workingman's Blues #2, misschien. Maar dan wel in de live-versie. Het boek Overwinteren van Gert Jan Segers, waarin hij integraal To Make You Feel My Love citeert, nog ruim voordat Adele hier een hit mee scoort.
Je Zult Iemand Moeten Dienen, bijvoorbeeld. Een vertaling van Gotta Serve Somebody, uitgevoerd door Rob de Nijs op zijn cd Nieuwe Ruimte uit 2014. Een vertaling van de hand van Daniël Lohues. Of de versie van Girl From The North Country door Eels (with strings!) uit 2006. Of Ciao, van Herman van Veen en Trijntje Oosterhuis, waarin ze Dylan citeren: 'Sign on the window / says lonely / sign on the door / no company allowed'. Of de verschillende Fryske earbetoanen aan Dylan, met vertalingen van Harmen Wind. But, sooner or later, one of us must know / You just did what you’re supposed to do.
Ach, dat is allemaal achteraf. Het is goed geweest, we hebben genoemd wat genoemd moest worden. We konden in die twee dagen slechts aanstippen, snuffelen aan tekst en muziek. En deze ervaring koesteren als een diamant.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten