Het heerst, zeggen ze. De
griep. En ik ben er ook door getroffen. Al een paar dagen bestaat
mijn voedsel uit appels, sinaasappelsap en paracetamol. Met dit
overlevingspakket moet ik het wel redden, lijkt me. Hoewel dit recept
overigens bij lange na niet voldoende is. Ik heb meer nodig om deze
influenza te trotseren. En dat is muziek. Heel veel muziek.
Daarbij tref ik het dat
de Top2000 wordt uitgezonden, hoewel deze cocktail op zich
ontoereikend is (sorry, Radio2-dj's). Wat mij zonder meer helpt, is
mijn eigen selectie van nummers. Cohen, Cash, Cave – bij geval drie
zangers wiens achternamen met een C beginnen. Maar als klap op de
vuurpijl is daar natuurlijk Bob Dylan.
De man bij wie de muziek
ondergeschikt is aan zijn teksten. Zijn uitvoeringen, ook (of juist)
op de plaat, zijn moment-opnamen, demo's, handreikingen, schetsen.
Manieren om de boodschap over te brengen. Die boodschap zou je kunnen
overleveren zoals het op het studio-album staat. Of via een al dan
niet officiële live-cd. Of via een cover van een collega-artiest.
In ieder geval is het
goed vertoeven, met paracetamol en sinaasappelsap in de buurt, met
een dekentje op de bank. En met Bob Dylan uit de luidsprekers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten