woensdag 7 september 2016

Tempest

Vandaag is het vier jaar geleden dat Dylan's album Tempest verscheen. Vier jaar alweer. Het was het eerste album dat ik in Leeuwarden bestelde bij mijn platenboer Wobbe. In tweevoud liet ik Tempest aanrukken: zowel als de cd-versie (met een leuk boekje erbij) en als dubbel-elpee. Ik was door dit album van slag: wát een plaat!
Niet alleen omdat Dylan van tevoren had aangekondigd dat het eigenlijk een gospel-album had moeten worden. Maar ook vanwege het album zelf. Een uitstekende cd en elpee. Goede titel ook, een mooie verwijzing naar een toneelstuk van William Shakespeare (The Tempest). Mooie verhalen over onder meer John Lennon (of is Roll On, John een zogenaame 'rabbit hole'?) en de Titanic (het titelnummer geeft hartverscheurende beelden mee).
Ik ben zelf in de Dylan-trein gestapt bij de release van “Love & Theft”, deze maand vijftien jaar geleden. Ik heb daardoor meer met de latere Dylan dan met de vroegere Dylan. Erg is dat niet, het bepaald enkel mijn kijkrichting. Ach, wat doet het er verder toe? Niets, feitelijk.
Of nou ja, het doet er wel wat toe. Want zo'n triviaal feitje als een album-release van vier jaar geleden is weer een reden voor een kort stukje tekst.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten