Mede door een radio-item
over Cleveland, afgelopen week, ben ik weer helemaal into The Band.
De laatste dagen draai ik weer elpee's, luister ik naar The Last
Waltz en laat ik me informeren door 'professor' Leo Blokhuis met zijn
show The Band - Music From Big Pink To The Last Waltz. Ik heb sowieso
een voorkeur voor de wat droevige liedjes, die ook bij The Band volop
aanwezig zijn. Zo geniet ik enorm van Rockin' Chair, een voor mij
onvolprezen juweeltje op The Brown Album.
Maar minstens net zo mooi
vind ik It Makes No Difference, in de uitvoering van The Last Waltz.
De schitterende stem van bassist Rick Danko, de trieste tekst van
Robbie Robertson, maar vooral de hartverscheurende saxofoon van Garth
Hudson. Ik hoorde deze versie voor het eerst op de dvd-uitgave van
The Band's Final Concert, mijn kennismaking met de voormalige
begeleidingsband van Bob Dylan.
Vanaf dat moment was ik
definitief om. Deze Band moest ik beter leren kennen. De schade van
het gebrek aan Band-muziek, heb ik inmiddels wel gecompenseerd.
Gelukkig. Anders had ik de rest van mijn leven zonder de muziek van
deze mannen moeten leven. Nu ik weet wat die muziek is, kan ik hier
niet meer zonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten