Afgelopen weekend was ik
niet thuis, maar op locatie. Een voorbereidingsweekend van het
evangelisatieproject in de provincie. Ongelukkig moment, voor een
Dylan-fan. Want dit weekend werden in het land diverse activiteiten
georganiseerd, wegens Dylan's 75e verjaardag van komende dinsdag. En,
minstens net zo belangrijk: dit weekend verscheen Fallen Angels. De
37e studioplaat van de maestro.
Desalniettemin ging ik op
pad. Ik had bij mijn platenboer Wobbe de nieuwe Dylan-cd al in huis
gehaald. Gauw de nummers op mijn telefoon gezet, zodat ik in verloren
momenten naar Fallen Angels kon luisteren. Die verloren momenten
waren er gelukkig genoeg: een treinreis, een pauze, een vrij moment.
Na afloop van het
weekend, zijn we als projectbestuur nog uit eten geweest. Bij een
lokale eetgelegenheid, luisterend naar de naam Woody's. Hey hey,
Woody Guthrie, I wrote you a song. In dit restaurant werd ook
muziek gedraaid. Voor zover ik erop gespitst was, herkende ik een
aantal nummers. Waaronder The Boxer van Simon & Garfunkel,
waarbij ik steeds moest denken aan de uitvoering van Dylan op Self
Portrait.
Even later werd Dylan
zelf nog ingezet. Just Like A Woman. Een nummer van Blonde On Blonde,
gedraaid in de braakliggende week tussen Blonde On Blonde's 50e
verjaardag en Dylan's 75e verjaardag.
Thuisgekomen ben ik
gelijk doorgegaan naar een Dylan-tribute in mijn stad. Een voormalige
kerk deed hiervoor dienst als concertzaal. De kerk heet nu het
Tromp-theater, omdat het gelegen is aan de M.H. Trompstraat. Een
kerk, mijn achternaam en Bob Dylan: ik moést me er wel melden. Piet
Kok en Roelof Reineman speelden op uitnodiging van Stichting Jokerman
een boel songs van de bard uit Minnesota – voor een publiek van
zo'n twintig mensen, waarvan een handjevol twintigers.
Een silent weekend
was het dus zeker niet. Maar daarvoor ben je ook geen fan van Dylan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten