dinsdag 31 mei 2016

Mei

De maand mei zit erop. Een maand waarin Dylan niet op tournee is geweest. De vraag is of hij die weken thuis heeft doorgebracht. Grote kans daartoe, gezien het feit dat hij vorige week zijn 75e verjaardag vierde. Een moment op thuis te zijn. Om met familie en vrienden te zijn. Wetende dat als er iémand is die geen rust in de kont heeft...
Voor ons als 'volgelingen', heeft de maand mei in ieder geval dit opgeleverd: de nieuwe plaat Fallen Angels. Alsof het van belang is wat de oude bard elke maand op de spreekwoordelijke plank brengt. Al zou hij niets meer uitbrengen, dan nog is er zoveel materiaal beschikbaar, dat ik daar de rest van mijn leven mee vooruit kan.
Materiaal. Dat betreft zonder meer allereerst de teksten. Maar net zo goed alle verschillende uitvoeringen van die teksten. De covers, de vertalingen. De officiële en minder officiële uitgaven en releases. De boeken. De contacten tussen Dylan-fans onderling. De vele herinneringen aan optredens van Dylan. De associaties bij verschillende evenementen en liedjes.
Ga zo maar door. Dylan is een bron van creativiteit. In de meest brede zin des woords. Ik hoop maar dat die creativiteit blijft. De tekenen zijn vooralsnog gunstig – al is het maar omdat zaterdag de Amerikaanse zomertournee 2016 begint.

maandag 30 mei 2016

Alain Verheij

Alain Verheij is een voormalig predikant binnen de Nederlands Gereformeerde Kerken. Voormalig, want in 2013 stapte hij uit de kerk. Sindsdien is hij een 'randkerkelijk theoloog'. Vandaag staat in het Friesch Dagblad een interview met deze theoloog. Ik zal niet het hele interview hier plaatsen, maar wel één citaat overnemen.
Verheij vertelt onder meer: “Ik heb een master Hebrew Bible Studies gedaan – dat is weinig anders dan door de Hebreeuwse Bijbel kruipen. In Jesaja zit alles wat je hoopt van een kunstenaar, een schrijver, een profeet. Dat vind ik terug in de muziek van Leonard Cohen, Bob Dylan en Nick Cave. Cohen zegt overigens zelf dat hij hevig is beïnvloed door Jesaja. Hij is nog steeds joods, hij noemt zichzelf joods-boeddhistisch. Jesaja, met zijn visioenen, daar zitten alle thema's in die je zoekt.”
Waarvan akte.

vrijdag 27 mei 2016

Judas #2

Precies een week voor Dylan's 75e verjaardag, werd stilgestaan bij een wonderlijk feit uit 's mans muzikale loopbaan. Het was 17 mei exact 50 jaar geleden, dat de troubadour en public werd weggezet als Judas. Door deze scheldnaam is het betreffende concert, die in de Manchester Free Trade Hall, één van de beroemdste bootlegs ter wereld geworden – en één van de eerste “officiële bootlegs” uit Dylan's immense discografie.
Voor een opdrachtgever van me, had ik voor de gelegenheid een bijdrage geleverd. Desondanks bleef er iets bij me steken. Niet dat ik ontevreden was over het betreffende blog. Maar ik was op zoek naar dat ene citaat over dit beruchte moment. Het duurde even voor ik wist waar ik naar zocht, maar toen wist ik het ook zeker: in 2012 gaf Dylan een interview aan Rolling Stone, naar aanleiding van de release van Tempest.
Dit is een opmerkelijk interview, mede vanwege het gedeelte over de transfiguratie; het voert te ver om die transfiguratie hier uit te zetten, maar het komt er in het kort op neer dat halverwege de jaren zestig een persoonsverwisseling zou hebben kunnen plaatsvinden. En ja, ik houd bewust een slag om de arm, Dylan houdt wel van een leuk en intelligent spelletje.
Het vraaggesprek sluit op een mooie manier af, met een Bijbelse verwijzing: “When someone will die for you, that's love, too.” Een andere verwijzing in dit journalistieke gesprek gaat over Rainy Day Woman #12 & #35, waarbij sommige mensen het nummer als een “ode aan het high worden” bestempelen: “It doesn't suprise me that some people would see it that way. But these are people that aren't familiar with the Book of Acts.”
In hetzelfde interview vertelt Dylan iets over de traditie waar hij uit komt en waar hij uit put. De traditie waarbij onder meer teksten en muziek van collega-artiesten wordt geleend, zonder bronvermelding. Sommige mensen waarderen die manier van werken niet, analyseert Dylan: “It's an old thing – it's a part of the tradition. It goes way back. These are the same people that tried to pin the name Judas on me. Judas, the most hated name in human history! If you think you've been called a bad name, try to work your way out from under that. Yeah, and for what? For playing an electric guitar? As if that is in some kind of way equitable to betraying our Lord and delivering him up to be crucified. All those evil motherfuckers can rot in hell.”
Was getekend, Bob Dylan.

woensdag 25 mei 2016

Kronieken #1: Autumn Leaves


Gisteren was het natuurlijk de 75e verjaardag van Dylan. Groots gevierd, althans: voor volgelingen zoals ik, stond het internet vol van artikelen rondom de verjaardag en rondom de release van Fallen Angels. Met zijn vijfenzeventig jaren, is Dylan definitief in de herfst van zijn leven terecht gekomen. Dat komt zijn muziek ten goede. Immers, Dylan en zijn muziek zijn net kaas en wijn: hoe ouder, hoe beter.
Dat is wat de kenners zeggen over hun voedingsproducten. En dat is wat kenners zeggen over Dylan, nietwaar? Maar oud betekent niet dat het is afgedaan of dat de maestro niet met iets nieuws kan komen. Als cadeautje trakteerde de bard uit Minnesota zichzelf en zijn fans met Fallen Angels.
Nog een week en dan is de maand mei weer over. Om 'Mei' van dichter Herman Gorter te parafraseren, is deze maand die van een nieuwe lente en een nieuw begin. En omdat Dylan in staat is om zichzelf te blijven vernieuwen, ook als 'heer op leeftijd', start ik ook iets nieuws. De Kronieken-reeks. In feite een doorstart van mijn Aantekeningen-reeks, blogs over Dylan met verschillende deel-onderwerpen. De Aantekeningen vind ik weliswaar een prima titel, maar iets wat niet helemaal de lading dekt. Kronieken daarentegen dekt de lading wel. Het verwijst naar de autobiografie van Dylan, waarbij het niet zozeer gaat om een chronologische weergave van de werkelijkheid, maar wel een beschrijving van de realiteit.
Wat betreft die realiteit, het volgende. Vandaag ontving ik via de post dan eindelijk de bootleg van Dylan in Carré, afgelopen november. De bootleg, uitgegeven via het platenlabel Rattle Snake, is de live-registratie van het afsluitende concert dat Dylan gaf in Nederland: zaterdag 7 november. Het was het vierde optreden, na eerst het Eindhovense Philips Muziekgebouw (2 november) en al tweemaal het Koninklijk Theater Carré (5 en 6 november) in Amsterdam.
Van dit optreden schreef ik twee recensies, waarvan één op twee verschillende media verscheen. Ik schreef één verhaal voor Classic Rock Mag en één verhaal voor zowel dit blog als mijn andere weblog. Dat krijg je als fan en daarmee ook 'deskundige'.
Enfin.
De bootleg is dus binnen. Een muzikale foto en herinnering aan een degelijk concert.

dinsdag 24 mei 2016

Dylan 75

Vandaag is Dylan dan eindelijk jarig. 75 wordt de man. Hij had al tien jaar achter de geraniums kunnen zitten – ware het niet dat hij een onstilbare honger heeft om avond aan avond op het podium te staan. 75 jaar, dus. Driekwart eeuw. May God bless and keep you always, and may you stay forever young!

maandag 23 mei 2016

Fallen Angels #2

Sinds dit weekend ben ik de gelukkige eigenaar van Fallen Angels. Ik heb dit album op zowel cd als elpee. Wat ik van dit album vind? Goed, degelijk, opmerkelijk (goede muziek, goede stem). Geen vervolg op Shadows In The Night. Wel herkenbaar, mede dankzij het feit dat een handvol nummers al op de setlisten stonden van de afgelopen tournees.
Geen vervolg dus op het vorige Frank Sinatra-album van Dylan. De blazers ontbreken, om maar eens één verschil aan te duiden. En Dylan heeft versterking gekregen van een extra gitarist: Dean Parks. Ik kende hem niet, maar de Engelstalige Wikipedia gelukkig wel.
Die online encyclopedie heeft een heuse pagina aan Parks gewijd. En zo ontdek ik dat Weldon Dean Parks een (multi-)gitarist is uit de Texaanse stad Fort Worth. En dat hij een aardige staat van dienst heeft opgebouwd als sessie-muzikant bij onder meer Joan Baez, Crosby and Nash, Madonna, Stevie Wonder, Barbara Streisand, Elton John, Celine Dion, The Monkees, Diana Ross, Rod Stewart, Billy Joel,Neil Diamond, Michael Bublé, Paul Simon Dolly Parton, B.B. King, Dusty Springfield, Johnny Rivers, Randy Newman en Joe Cocker.
En nu dus ook bij Bob Dylan.

zondag 22 mei 2016

Aantekeningen # 32: Silent Weekend

Afgelopen weekend was ik niet thuis, maar op locatie. Een voorbereidingsweekend van het evangelisatieproject in de provincie. Ongelukkig moment, voor een Dylan-fan. Want dit weekend werden in het land diverse activiteiten georganiseerd, wegens Dylan's 75e verjaardag van komende dinsdag. En, minstens net zo belangrijk: dit weekend verscheen Fallen Angels. De 37e studioplaat van de maestro.
Desalniettemin ging ik op pad. Ik had bij mijn platenboer Wobbe de nieuwe Dylan-cd al in huis gehaald. Gauw de nummers op mijn telefoon gezet, zodat ik in verloren momenten naar Fallen Angels kon luisteren. Die verloren momenten waren er gelukkig genoeg: een treinreis, een pauze, een vrij moment.
Na afloop van het weekend, zijn we als projectbestuur nog uit eten geweest. Bij een lokale eetgelegenheid, luisterend naar de naam Woody's. Hey hey, Woody Guthrie, I wrote you a song. In dit restaurant werd ook muziek gedraaid. Voor zover ik erop gespitst was, herkende ik een aantal nummers. Waaronder The Boxer van Simon & Garfunkel, waarbij ik steeds moest denken aan de uitvoering van Dylan op Self Portrait.
Even later werd Dylan zelf nog ingezet. Just Like A Woman. Een nummer van Blonde On Blonde, gedraaid in de braakliggende week tussen Blonde On Blonde's 50e verjaardag en Dylan's 75e verjaardag.
Thuisgekomen ben ik gelijk doorgegaan naar een Dylan-tribute in mijn stad. Een voormalige kerk deed hiervoor dienst als concertzaal. De kerk heet nu het Tromp-theater, omdat het gelegen is aan de M.H. Trompstraat. Een kerk, mijn achternaam en Bob Dylan: ik moést me er wel melden. Piet Kok en Roelof Reineman speelden op uitnodiging van Stichting Jokerman een boel songs van de bard uit Minnesota – voor een publiek van zo'n twintig mensen, waarvan een handjevol twintigers.
Een silent weekend was het dus zeker niet. Maar daarvoor ben je ook geen fan van Dylan.

zaterdag 21 mei 2016

Fallen Angels

Gisteren heb ik Dylan's nieuwe album Falle Angels gehaald bij mijn platenboer Wobbe. Zowel op cd als elpee. Gelijk dit weekend maar gedraaid. Het ontbreekt me op dit moment aan tijd en gelegenheid om hier nu al een degelijke recensie over te schrijven. De eerste indrukken zijn zonder meer positief! Maar: later meer.

donderdag 19 mei 2016

Overvloed

Vandaag ontving ik via de post twee pakketjes, die te groot zijn voor het reguliere post-werk. Het eerste is een dik pakketje van Bol.com, met daarin een boek. Het betreft de Bob Dylan-aantekeningen tussen februari 2015 en april 2016 van blogger Tom Willems, gebundeld onder de titel Geef De Anarchist Een Sigaret. De auteur is misschien wel de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen; in ieder geval troeft hij mij af als het gaat om (triviale) feitjes rondom onze gezamenlijke held.
Het verschil moet er zijn.
De blog van Tom is interessant, niet alleen vanwege zijn eigen stukken, maar ook vanwege het podium dat Bob Dylan In (Het) Nederland(s) Is. Zo schreef Jochen gisteren de bijdrage over het Dylan-nummer Jolene, waarbij hij een koppeling legt met muzikant Mink/Willy DeVille. Waar Jochen (bewust?) geen aandacht aan besteed, is die andere link tussen Dylan en DeVille: gitarist Freddie Koella.
Koella is onder meer de tweede gitarist tijdens de tournee van 2003, waarbij Dylan and his band in november van dat jaar in de Heineken Music Hall speelden. En de 'frontman' voor het eerst zijn elektrische pianootje introduceerde.
Dat andere pakketje van vandaag was een ronde kartonnen staaf. Een verpakking om een heuse poster te versturen. En jawel, in deze staaf zat een poster. Namelijk de een poster van The Cutting Edge. Met deze bijzonder mooie poster, als promotie van The Best Of The Cutting Edge, kan ik weer een stukje muur behangen.
Alsof ik een bakvis ben en fan van The Backstreet Boys.
Maar ik ben geen bakvis en evenmin idolaat van een boyband.

dinsdag 17 mei 2016

Judas!

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat het zogenaamde “Judas!”-concert plaats vond. Plaats delict was de Manchester Free Trade Hall in Engeland. Reden genoeg om Live 1966, aflevering vier uit de Bootleg Series, maar weer eens te draaien. Deze dubbelaar bevat namelijk het beruchte optreden, dat onder bootleggers foutief werd gesitueerd in The Royal Albert Hall in Londen.
Wat er die avond gebeurt? De traditionele folkliefhebbers vinden dat Dylan zijn ziel aan de duivel van de rockmuziek heeft verkocht. Zij accepteren het niet dat de bard uit Minnesota al maanden de wereld over trekt met een elektrische begeleidingsband. Tijdens die avond in Manchester bereikt de confrontatie een hoogtepunt.
Vlak voor het laatste nummer, schreeuwt iemand vanaf het balkon “Judas!” naar de zanger. Die reageert furieus: “I don't believe you. You're a liar!” – om zich vervolgens naar de band te richten en hen de heldere opdracht te geven: “Play fuckin' loud!”
Drummer van dienst Mickey Jones geeft hier gehoor aan, slaat hard op zijn snare-drum, ten teken dat Like A Rolling Stone kan worden gespeeld. De geschiedenis heeft vele vaders; wie de fan was die Dylan voor Judas uitmaakte, is niet meer met zekerheid te zeggen. Mogelijk was het ene Keith Butler, mogelijk totaal iemand anders.
Judas, dus. Het doet denken aan die Judas uit Masters Of War: Like Judas of old / You lie and deceive / A world war can be won / You want me to believe / But I see through your eyes / And I see through your brain / Like I see through the water / That runs down my drain
Het is diezelfde Judas, die volgens Dylan misschien God aan zijn zijde heeft, in het nummer With God On Our Side (but I can't think for you, you'll have to decide).
Overigens, voor wie het interessant vindt: schrijver CP Lee schreef over de aanloop naar en de avond van de 17e mei 1966 zelf, een zeer onderhoudend boekje: Like The Night (Revisited) – Bob Dylan and the road to the Manchester Free Trade Hall.
Maar vooral, zet The Bootleg Series vol 4 – Live 1966: The “Royal Albert Hall” Concert nog maar weer eens aan!

maandag 16 mei 2016

Blonde On Blonde

De dubbel-elpee Blonde On Blonde (B-O-B) ziet vandaag Abraham. De plaat bestaat dus vijftig jaar. Voor het online muziekmagazine Classic Rock Mag mocht ik hierover een blog schrijven, iets wat ik met alle plezier heb gedaan. Schrijven vind ik leuk, een online publicatie vind ik aangenaam en dit samen met mijn voorliefde voor Dylan is dat een uitstekende combinatie.
Over de exacte releasedatum is onenigheid. Onder meer Patrick Roefflaer (Vlaams Dylan-liefhebber, die Tom Willems als mogelijk de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen noemt) geeft 16 mei aan als datum van de release. Net als John Bream, die een prima boek schreef over de Dylan-albums.
Maar iemand als Micheal Gray schrijft in zijn Encyclopedia dat de releasedatum eerder in juni moet liggen. En dat zegt ook de al genoemde Dylan-kenner Tom Willems. Tjah, een halve eeuw na dato kun je zoiets moeilijk met zekerheid vaststellen.
Doet dat er toe? Wat mij betreft niet. Of de releasedatum 16 mei 1966 is of misschien juni '66, het is in ieder geval een goede reden om Blonde On Blonde weer te draaien. Een uitstekende plaat, een album waarmee de “elektrische trilogie” van halverwege de jaren zestig werd afgesloten. De eerste dubbel-elpee in de popgeschiedenis. De plaat met het epische liefdeslied Sad Eyed Lady Of The Lowlands, dat een hele plaatkant beslaat.
Draaien dus, die vier kanten tellende elpee. En als dat niet genoeg is, pak ik ook maar The Cutting Edge erbij, de luxe-editie met zes cd's. Zes schijfjes die de gehele periode van de elektrische trilogie beslaat, dus ook de opnames van Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited.
Omdat je altijd zoekt naar een reden om naar Dylan te luisteren.
Toch?

zondag 15 mei 2016

I have already confessed... of: Pinksteren

Eerste Pinksterdag 2016, net als in 2005 is deze dag 15 mei van het jaar. Pinksteren is, net als Pasen en Hemelvaart, een feestdag met een jaarlijks wisselende dagdatum. Dit jaar valt het vroeg, in andere jaren valt Pinksteren (en Pasen en Hemelvaart) later in het jaar. Het zou aan mij voorbij zijn gegaan dat Pinksteren dit jaar op 15 mei valt, net als in 2005 – ware het niet dat ik de Eerste Pinksterdag 2005 Openbare Geloofsbelijdenis deed.
Bijzonder, natuurlijk.
Maar net zo bijzonder is dat ik in 2014 met Pinksteren werd bevestigd in het ambt als ouderling. Toen was Pinksteren “laat”: de christelijke feestdag viel toen in het eerste weekend van juni. Bijzondere toevalligheden, de bevestiging met Pinksteren. In dit geval kun je echt spreken van een toevalligheid, een gebeurtenis 'bij geval'. Hoewel ik Zondag 10 uit de Heidelbergse Catechismus volledig onderschrijf, vermoed ik dat we Gods leiding niet per se bij zulke gelegenheden erbij moeten slepen.
Enfin.
Pinksteren. Een royaal feest. De huiskamervraag is of Dylan een tekst heeft dat over Pinksteren (Penteocoast) gaat. Ik vrees van niet, maar laat me graag inlichten als iemand wel een Dylanesk Pinksterlied heeft.

vrijdag 13 mei 2016

Dylan's spiritualiteit

Kick Bras is emeritus predikant van de Protestantse Kerk in Nederland. Daarnaast is hij gespecialiseerd in protestantse mystiek. Ter gelegenheid van Dylan's 75e verjaardag, heeft Bras een boekje geschreven over de spiritualiteit van Dylan. Dat doet de dominee aan de hand van vier thema's: profetisch protest, hoe te leven?, jood en christen en afsluitend De liefde en de dood.
Een dun boekje, maar inhoudelijk staat 'The answer is blowing in the wind – de spiritualiteit van Bob Dylan' prima. Behalve wat tekstuele foutjes (het bekende lied van Dylan heet “Blowin' in the wind”, en wat interpunctie-zaken), is het een uitstekend leesbaar boekje – met nog geen veertig pagina's.
Het leuke is dat Bras de zanger neerzet als een heuse oudtestamentische profeet, in de traditie van Amos: Ik was geen profeet, en ik was geen profetenzoon; maar ik was een ossenherder, en las wilde vijgen af (Amos 7: 14). Net als de profeten neemt Dylan het op voor de zwakkeren in de samenleving, waarmee hij zich ook identificeert. Dylan staat tegelijk ook in de rijke Amerikaanse traditie van literatuur, muziek en religie – zaken waar Dylan graag en veel uit put.
De belangrijkste bijdrage van Bras' boekje is wel dit, dat het een aanzet is om opnieuw te duiken in de spiritualiteit van Dylan. Bras geeft geen sluitend verhaal, laat veel open, maar de voorganger geeft wel een mooie richtingwijzer voor het religieuze gesprek over Dylan's teksten.


woensdag 11 mei 2016

Odessa

Wat ben ik blij met een blog als dat van Tom Willems! Behalve dat de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen regelmatig iets publiceert op dit blog, geeft hij ook een podium aan andere Dylan-fans. Zoals aan Ubel Zuiderveld: hij vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes. Met deze keer een aflevering over Odessa, de stad waar de Zimmerman-familie vandaan komt.
Zigman is de hoofdpersoon in de Dylanterie van deze keer. Eén van de Joden die vlucht voor het tsaristisch geweld in de stad. Hij vlucht naar Duluth, Minnesota. Gelukkig maar.

maandag 9 mei 2016

De waarheid

“Bono zong de psalmen al wel als jongetje, in een gemeente van de Church of Ireland, de anglicaanse kerk van Ierland. 'Ik vond het maar niks, de teksten niet, de melodieën niet. Met één uitzondering: De Heer is mijn herder.' Later kwam Bono toch wel onder de indruk van de 'brutale eerlijkheid' en de verschillende gevoelens die erin worden geuit: 'Van enorme vreugde tot grote zorgen en verwarring. Waarom vinden we dat zo weinig terug in andere kerkmuziek?'
De Ierse zanger ziet veel onoprechtheid in de christelijke kunst.
'Er zijn veel kwetsbare mensen, ook kwetsbaar naar God. Ik hoop dat dit gesprek ertoe leidt dat mensen met prachtige stemmen die gospelsongs maken, nu eens schrijven over hun slechte huwelijk, of over hoe woedend ze zijn op hun regering. Dat is wat God van ons wil: de waarheid.'”
Aldus opgetekend door het Nederlands Dagblad, deze maandag. De redacteur van dienst, Roel Sikkema, noteert de woorden van de U2-zanger uit een gesprek tussen de Ier en theoloog Eugene Peterson. Het is een citaat uit een groter gesprek; een citaat naar mijn hart en waar mijn geloofsleven mede op is gestoeld.
Geen kwaad woord over gospelzangers als Matthijn Buwalda, Kees Kraaijenoord of Michael W. Smith. Zij spreken een geheel eigen publiek aan. Het is echter wel een publiek waar ik niet in kan aarden. Misschien wel omdat de huidige gospelzangers, van nationale en internationale pluimage, niet aan de waarheid voldoen, zoals Bono hierboven suggereert.
Het verhaal van Bono doet me ergens denken aan een citaat over Broeder Tonnie Dieleman, uit oktober 2013. “Hij luistert nog veel naar religieuze muziek. Weliswaar geen gangbare gospel, maar christelijke muziek met rafelranden. Van 16 Horsepower of Johnny Cash bijvoorbeeld.”
Of dat van Bob Dylan, tegenover Newsweek-redacteur David Gates (oktober 1997): “Here's the thing with me and the religious thing. This is the flat-out truth: I find the religiosity and philosophy in the music. I don't find it anywhere else. Songs like 'Let Me Rest on a Peaceful Mountain' or 'I Saw the Light'—that's my religion. I don't adhere to rabbis, preachers, evangelists, all of that. I've learned more from the songs than I've learned from any of this kind of entity. The songs are my lexicon. I believe the songs.”
Kijk, met dit soort citaten kan ik weer vooruit. Dít is mijn muzikale idioom, dat van Bono, Dieleman en Dylan.

vrijdag 6 mei 2016

Bril

Ik ben er van overtuigd, dat overal waar de naam van Martin Bril op staat, je dat product blind kunt kopen. Zo kwam ik bij de plaatselijke kringloopwinkel de verzamelbundel Liefde, Seks & Regen tegen. Een verzameld werk uit 2008 met columns, korte verhalen en tot dan toe ongepubliceerde stukken van de chroniqueur des vaderlands, in dienst van dagblad de Volkskrant.
Over Martin Bril zou ik niet gelijk schrijven op dit blog, ware het niet dat ook de columnist een fervent fan was van Bob Dylan. En ook bij dit boekje is het gelijk weer raak. De opdracht of motto voorin het boekwerkje is van Dylan. Everyone is making love / or else expecting rain – BOB DYLAN, staat er te lezen. Geen speld tussen te krijgen.
In de column 'Schoonheid' is het opnieuw raak, hoewel de credits dan achterwege blijven. “Beauty is in the eye of the beholder. Ik ben even kwijt van die wie uitspraak is, maar hij klopt als een bus.” De uitspraak komt voor in de film Masked & Anonymous, wanneer Jack Fate (gespeeld door Dylan) aan het einde van de rolprent een analyse van “het leven” maakt.
Overigens is er een heuse site, die aforismen afspeurt. En in het geval van schoonheid in de ogen van de waarnemer gaat het terug op de Griekse oudheid in de derde eeuw. Via Shakespeare komt de zin weer terecht bij Dylan.
Waarvan akte.

woensdag 4 mei 2016

4 mei

Dodenherdenking is natuurlijk een nationaal gebeuren. Ga de grens over en buurt bij onze zuider- en oosterburen, en deze dag zal geen lichtje doen opgaan. Laat staan dat vandaag in de Verenigde Staten de slachtoffers van de Holocaust worden herdacht. Bob Dylan zal vandaag net zo doorbrengen als gisteren en morgen: zonder specifieke activiteiten om zijn Joodse volksgenoten te herdenken.
Desalniettemin staat Dylan met beide benen in de traditie van Joden, die te maken hebben gehad met het antisemitisme (niet specifiek het nazisme). Zijn grootouders, zowel via vader Abraham Zimmerman als moeder Beatrice 'Beaty' Stone hebben hun wortels in Oost-Europa. Opa Zigman Zimmerman werd in 1875 geboren in de haven van de Zwarte Zee bij Odessa, en vluchtte rond de eeuwwisseling naar Duluth, Minnesota. De grootouders van moeder Beaty, Benjamin en Lybba Edelstein, waren Litouwse Joden die in 1902 in Amerika kwamen.
Toen Dylan in 1978 voor het eerst een optreden in Nederland verzorgde, in het Rotterdamse voetbalstadion De Kuip, bracht hij een bezoek aan het Anne Frank Huis aan de Prinsengracht in Amsterdam. In de trein naar het volgende optreden, las Dylan een Engelstalige editie van Het Achterhuis.
4 mei. Dodenherdenking. Misschien moet ik maar stil zijn. Iets langer stil dan die 'verplichte' twee minuten om 20 uur. It's not dark yet.

dinsdag 3 mei 2016

Theme Time Radio Hour

Vandaag tien jaar geleden begon Dylan aan een nieuwe uitdaging in zijn imposante carrière: 3 mei 2006 was de eerste aflevering van zijn Theme Time Radio Hour. “It’s night (or night time) in the Big City” – met deze woorden begon actrice Ellen Barkin de afleveringen van Theme Time Radio Hour (TTRH), “with your host, Bob Dylan.” Honderd afleveringen werden gemaakt, met Dylan als talkshow-host. In die shows had de maestro een aantal songs bij elkaar gezocht uit zijn indrukwekkende muziekarchief, bijeengebracht onder één thema.
Na drie seizoenen liep het contract van de radio-host af. De zanger had geen behoefte aan een verlenging en wilde niet opnieuw achter de radio-microfoon kruipen. Desondanks zijn nog meer muzikanten die een radioshow presenteren. Zijn onder meer Nick Cave en Keith Richards niet in de voetsporen van de bard uit Minnesota getreden?
Enfin. Bob Dylan is geen talkshow-host meer. Hij richt zich meer en meer op zijn eigen muziek – nou ja, momenteel afgewisseld met het repertoire van crooner Frank Sinatra. Deze conclusie is zonder meer gerechtvaardigd, dat Dylan zich meer en meer voegt in de zogenoemde American Songbook, het nationale muzikale archief van de Verenigde Staten.

maandag 2 mei 2016

Veertien jaar

2 mei 2002, deze datum staat met dik gedrukte letters in mijn leven gegrift. Het is deze datum dat ik voor het eerst naar een optreden van Bob Dylan ben geweest. In Ahoy, Rotterdam. Met een geweldige begeleidingsband, bestaande uit de gitaristen Charlie Sexton en Larry Campbell, invaldrummer Jim Keltner en de muzikaal leider bassist Tony Garnier. Nog steeds geldt dit Dylan-concert voor mij als norm voor alle volgende optredens die ik van hem heb gezien.
Het is ook deze datum, 2 mei, dat ik met SP-coryfee Jan Marijnissen sprak. Ik interviewde de 'tovenaar van Oss' in zijn achtertuin, voor de Perspex, het tijdschrift van CU-jongerenafdeling PerspectieF. Een lange zit met het openbaar vervoer, drie uur heen en drie uur terug. Maar ik had het er graag voor over.
De dag van dit interview, was ook de dag dat Osama bin Laden door het Amerikaanse elite-leger werd omgebracht. De leider van een islamitische terreurorganisatie moest zijn meerdere erkennen in de leider van het land waar hij jarenlang tegen strijdde. Om Dylan aan te halen:

Sister, lemme tell you about a vision I saw
You were drawing water for your husband, you were suffering under the law
You were telling him about Buddha, you were telling him about Mohammed
in the same breath
You never mentioned one time the Man who came and died a criminal’s death

Zo is 't.

zondag 1 mei 2016

Dag van de arbeid

De Japanse tournee is voorbij, Dylan zal inmiddels wel weer thuis in Malibu, Florida, zijn. Een rustige maand voor de boeg: geen optredens. Zijn 75e verjaardag zal de maestro wel thuis vieren, misschien met zijn kinderen en wat goede vrienden. Misschien ook wel niet, wie zal het zeggen? En wie gaat het eigenlijk wat aan?
Een drukke en dure maand voor de fans wordt mei wel. Rond de verjaardag van de bard worden de nodige feestjes gevierd. Ik denk met veel plezier terug aan het NoordNederlandsDYLANfestival, dat vijf jaar geleden werd gehouden in Mussel – tijd vliegt, als je het naar je zin hebt. Het weekend voorafgaand aan Dylan's verjaardag verschijnt zijn nieuwe Frank Sinatra-album Fallen Angels. Datzelfde weekeinde verschijnt de boxset The Last Word On First Blues van dichter Allen Ginsberg. Dylan is (onder meer) te horen op de basgitaar in het nummer Do The Meditation Rock.
En dat zijn zomaar wat gedachten op deze Dag van de Arbeid. Een rustdag, deze eerste dag van een nieuwe maand. Ik weet niet of Dylan nog iets doet met deze internationale dag. Voor mij is het desalniettemin een reden om de bootleg Pointed Shoes And Shakespeare Hats te draaien. Dit is een opname van het concert dat Dylan 28 oktober 2015 gaf in Ahoy, Rotterdam. Een optreden dat begon met een puike versie van Maggie's Farm.

I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more
No, I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more
Well, I try my best
To be just like I am
But everybody wants you
To be just like them
They sing while you slave and I just get bored
I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more

Een protestlied waarmee hij protesteerde tegen zijn folkpubliek; berucht is zijn uitvoering op het Newport Folk Festival in 1965, toen hij voor het eerst het publiek liet kennismaken met de 'nieuwe Dylan'. Het bleek een hard gelag.
Dat was toen. Ruim een halve eeuw geleden.