woensdag 30 maart 2016

Dance

DANCE is een gesprekstechniek om al dan niet via de telefoon een product of een dienst te verkopen. Ik kende het niet, maar ik heb het geleerd tijdens mijn studie die ik voor mijn werk volg. Een verkoop-gesprekstechniek, dus. DANCE heet het; sinds ik deze titel hoorde, dacht ik niet aan de verkopers, maar aan Mr. Bojangles (Dance for me!) en aan de elpee DYLAN uit 1973.
Ik denk vaker aan Dylan, aan zinnen, woorden, songtitels, naar aanleiding van een gebeurtenis. Zo dacht ik aan Only A Pawn In Their Game, toen ik met een collega sprak over het verschuiven van collega's van het ene team naar het andere. Deze poppetjes zijn maar pionnen in een hoger spel.
Tjah.

zondag 27 maart 2016

It's Eastertime, two

Het is vandaag Easter Sunday, het jaarlijkse feest van de opstanding van Jezus Christus. De dominee preekte vanmorgen over de opstanding uit het evangelie van Johannes. Het is deze discipel, waarvan de evangelist zegt dat Jezus hem lief had. Johannes is ook de evangelist, die met zijn broer Jakobus en met mede-leerling Simon Petrus bij een aantal essentiële momenten in Jezus' leven aanwezig was. Zoals bij de verheerlijking op de berg, maar ook bij de het bidden in Getsemané, waarbij Jezus bloed zweette.
Van de vier evangelie-schrijvers (Mattheüs, Marcus, Lucas en Johannes), is de laatste de meest filosofische van het kwartet. Hij begint zijn geschiedschrijving over het leven van Jezus met die beroemde proloog: In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Vervolgens zet Johannes uiteen wat dit precies betekent, over dat God onder ons heeft gewoond. Verderop in dit evangelie schrijft Johannes veel over de betekenis van het leven van Jezus, die Zichzelf op één lijn stelt met de Vader (onder meer met zijn bekende 'Ik ben...'-uitspraken).
Johannes schetst na de opstanding het verhaal van Maria en Jezus in de tuin, de tuin van Jozef van Arimatea, waar het lichaam van Jezus was gelegd. Het graf is leeg; in de tuin komt Maria een man tegen waarvan ze vermoedt dat het de tuinman in. Ze vraagt hem waar hij het lichaam van Jezus heeft gelegd, zodat ze deze kan meenemen. Pas als Jezus tegen haar 'Maria!' zegt, herkent ze Zijn stem.
Deze scene wordt op schitterende wijze aangehaald in Ain't Talkin', het laatste couplet:

As I walked out in the mystic garden
On a hot summer day, hot summer lawn
Excuse me, ma'am I beg your pardon
There's no one here, the gardener is gone

Misschien houdt Dylan wel van Johannes de Evangelist. Het nummer Roll On, John (van Tempest), gaat volgens veel Dylan-fans over John Lennon van The Beatles; Kees de Graaf houdt er een andere lezing op na en zegt dat dit lied gaat over de apostel Johannes, die op Patmos de Openbaring van Jezus Christus krijgt.
Tot zover voor dit moment. Het draait deze Eerste Paasdag niet zozeer om ons, mensen. Het gaat om wie de mensheid heeft gered.

zaterdag 26 maart 2016

Bootleg Series

Een kwart eeuw geleden verscheen The Bootleg Series, Vol. 1 – 3. De release van deze cd-box moet haast als een schok door Dylan-fans zijn ervaren: hoe is het toch mogelijk dat de maestro schitterende nummers als Blind Willie McTell, Seven Curses, The Eternal Song, The Last Thougts On Woody Guthrie... waarom heeft Dylan deze nummers nooit eerder officieel uitgebracht? Als deze nummers zwakke broeders waren en de eindredactie niet overleefden, dan hanteert Dylan blijkbaar andere eisen dan zijn publiek. En het maakt zijn fans hongerig: als dit materiaal al ontoegankelijk is voor gewone mensen, wat is er dan nog meer te vinden in de onbereikbare kluizen van platenmaatschappij Columbia Records? En welke schoonheid ligt nog te wachten op een officieel release?

vrijdag 25 maart 2016

It's Eastertime, too

Overmorgen is het Eerste Paasdag, de dag dat we de opstanding van Jezus Christus vieren. Een jaarlijks feest, dat elke zondag heel dunnetjes wordt overgedaan. De zondag is immers de 'dag des HEEREN', de eerste dag van de week. Vandaag is het Goede Vrijdag, de dag dat diezelfde Jezus Christus na een slopende nacht werd gekruisigd.
Ik heb Dylan tweemaal zien optreden tijdens een Paasweekend. De eerste keer was Tweede Paasdag 2007, maandag 9 april van dat jaar. Een optreden waarbij de maestro de eerste drie nummers de gitaar bespeelde en vervolgens overstapte naar een keyboard met orgel-geluid. Tijdens dit optreden speelde Dylan een mooie versie van Ain't Talkin', bij uitstek hét nummer van Pasen in Dylans repertoire.
Dankzij een leuk boxje van bootleg-platenlabel Rattle Snake, die beide Paas-optredens op een 3cd uitgaf, heb ik ook het concert van Eerste Paasdag in mijn bezit. Het concert dat Dylan Just Like Tom Tumb's Blues speelde. In dit nummer is die ene openingszin te horen: “When you're lost in the rain in Juarez / And it's Eastertime too”. 'Tom Tumb' als Paaslied...?
De tweede keer dat ik Dylan zag optreden in een Paasweekend, was bijna op de kop af twee jaar later. Goede Vrijdag 10 april 2009 stond ik wederom in de Heineken Music Hall, bij het eerste optreden van in totaal drie avondvullende shows in de HMH. Die avond geen (specifieke) verwijzing naar Jezus' sterven. Twee dagen later, Eerste Paasdag, speelde Dylan wel Ain't Talkin'; dankzij een mooi vormgegeven 'The Amsterdam Box' van dat andere bootleg-label Crystal Cat, is ook deze opname in mijn bezit.
Wat ik vandaag doe? Naast het luisteren naar de verschillende Passie's, zet ik ook maar wat Paas-optredens van Dylan aan. Want it's Eastertime, too.

woensdag 23 maart 2016

Brussel

I left Rome and landed in Brussels
Aldus zingt Dylan in 'When I paint my masterpiece'. Ik hoorde dit nummer live zingen door de maestro in de Heineken Music Hall in 2009, de eerste avond van een serie van drie. Het publiek in Amsterdam applaudisseerde bij het horen van deze zinsnede – reden voor Dylan om de zin bij de rijm-zin (twee regels later) opnieuw te zingen in een wat verbasterde vorm. Amsterdam – Brussel, het ligt voor de Amerikaan niet eens zo gek ver van elkaar.
Wat heeft Dylan met Brussel, de hoofdstad van België en het politieke centrum van Europa? Ik heb er vaak aan gedacht, na de terroristische aanslagen van afgelopen dinsdag. Niks direct, lijkt me. Of het moet de zin uit 'When I paint my masterpiece' zijn. Maar dat is misschien ook wel teveel gezocht. Er is geen directe link tussen Dylan en Brussel. Geen associatie tussen de dominee tegen de moslimterreur – of het moet uit Precious Angel zijn:

Sister, lemme tell you about a vision I saw
You were drawing water for your husband, you were suffering under the law
You were telling him about Buddha, you were telling him about Mohammed
in the same breath
You never mentioned one time the Man who came and died a criminal’s death

Of nee, er is wél een (in)directe link tussen Dylan en Brussel. Adele zong in Londen haar versie van '(To) Make you feel my love'. Mooi hoor.

maandag 21 maart 2016

A rare batch of little white wonder

Behalve dat ik een exemplaar van Little White Wonder op de kop tikte bij mijn platenboer Wobbe, liep ik onlangs ook zijn platenzaak uit met een editie van Dylan's A Rare Batch Of Little White Wonder. Een plaat die ik al wel vaker had zien staan, maar tijdens dit bezoek besloot ik om deze dubbel-elpee mee naar huis te nemen. En bij thuiskomst ging A Rare Batch gelijk op de draaitafel.
Wat voor album is A Rare Batch precies? In ieder geval een bootleg, zoveel is al snel duidelijk. Een echte platenlabel is niet te vinden, of het moet 'SAAR s.r.l. – Italy' zijn, wat achterop in kleine lettertjes te lezen is. Een Italiaanse persing, uit 1981. Met een aantal mooie liedjes, zoals Farewell, Angelina, The Death Of Emmett Till, Only A Hobo, Love Minus Zero, It's All Over Now en Poor Lazarus. Om maar eens wat te noemen.
En wat opmerkelijke titels. Zo is Love Minus Zero zonder de toevoeging No Limit, heeft If You Gotta Go, Go Now geen subtitel tussen haakjes, en is It's All Over Now niet geadresseerd aan Baby Blue. Of wat te denken van Lady Down Your Weart Tune en It Takes A Lot To Laugh, Killing Me Alive? Merkwaardig.
Maar dat is dat je krijgt, als het om bootlegs gaat. De administratie is lang niet altijd goed op orde. Titels zijn foutief of incompleet. En de volgorde van de nummers is niet per sé de juiste: zo staan de nummers op kant 3 vermeld als zijnde de nummers van kant 4, en staan de nummers van kant 4 per abuis vermeld als nummers van kant 3.
Ach, ik neem het de bootleggers niet kwalijk. Ik heb er een mooie elpee bij. En ik troost me met de gedachte, dat Dylan zelf heeft gezegd: some of these bootleggers, they make pretty good stuff.

zondag 20 maart 2016

Little White Wonder

Bij mijn platenboer Wobbe stond bij het de Dylan-elpees een witte elpee. Little White Wonder, staat schuin op de hoes gedrukt. Geen naam van de uitvoerende artiest staat op die hoes vermeld. Wel de prijs die Wobbe vraagt. En een handgeschreven nummer: LP 15701, en een 'origineel' geel plakkertje met daarop in potlood geschreven: 'Basement Singers Peace € 35'.
Ook de achterkant van de hoes geeft geen informatie. Geen tracklist, geen platenlabel, helemaal niks. Dat hoeft ook niet, want de plaat geeft zelf wel de nodige informatie die nodig is voor deze muziek. De binnencirkel van de zwarte plaat geeft wél het een en ander prijs. Een zin over rechten en zo, het bekende werk.
Maar die zinsnede lijkt bijna een grap, want het gaat om een heuse bootleg. Alsof je dan te maken hebt met rechten op muziek en/of de teksten. Het platenlabel blijk PEACE te zijn, die de band The Basementsingers Sing Bob Dylan uitgeeft. Met als platentitel “Little White Wonder”. Kant A heeft de nummers Tears Of Rage*, Quinn The Eskimo, Million Dollar Beach (sic!), Yeah, Heavy & A Bottle Of Bread, Please Mrs. Henry en I Shall Be Released. De uitgever vermeldt dat de nummers zijn geschreven door Bob Dylan, behalve *, want deze is geschreven door Dylan met Richard Danko.
De B-kant heeft als nummers Down In The Flood, Lo & Behold, Tiny Montgomery, Open The Door Richard (sic!), Nothing Was Deliverd, Wheel's On Fire* (sic!) en You Ain't Going Nowhere. Ook hierbij wordt volledigheidshalve gemeld dat de nummers van Dylan zijn, behalve *, dat ook weer met Richard Danko is geschreven.
Een album met muziek in goede staat. Gelukkig.
Want het is altijd weer de vraag of je bij bootlegs een album krijgt waarvan de kwaliteit enigszins goed is. Zeker bij opnames die uit de periode van The Basement Tapes zijn gemaakt. Na zijn mysterieuze motorongeluk, trok Dylan zich terug in de kelder van Big Pink. In dit roze geschilderde huis in Woodstock bevonden zich de leden van The Band, met wie Dylan in de betreffende kelder veel muziek probeerde.
Organist Garth Hudson verkocht nog wel eens bandjes, vanwaar weer op andere bandjes nieuwe opnames werden gemaakt. De muziek verloor bij elke overname weer iets van zijn glans, waardoor je maar moest afwachten wat de kwaliteit van de opnames dus moest zijn. Dat zagen Dylan, The Band en platenmaatschappij Columbia een klein decennium later ook wel in. En dus verscheen een officiële uitgave, The Basement Tapes, waarbij de kwaliteit van de muziek in orde was.
Little White Wonder dus. Gekocht bij Wobbe. Eén van de eerste bekende bootlegs in de muziekgeschiedenis. Mooi om daar mijn weekend mee te vullen, met het luisteren naar deze originele opnames.

zaterdag 19 maart 2016

De Goede Week

Morgen is het Palmpasen, de start van de Goede of de Stille Week. Deze week is de afsluitende week in de Lijdenstijd, de veertig dagen voorafgaand aan Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Paaszondag. Ik heb vandaag de film The Passion Of The Christ gezien, de spraakmakende film van Mel Gibson.
Gibson, zelf een (conservatief) katholiek in hart en nieren, financierde de film zelf, waar hij behalve meeschreef aan het script ook verantwoordelijk was voor de regie. Hij komt zelf ook in de film voor; dat wil zeggen, het zijn Gibson's handen die Jezus daadwerkelijk aan het kruis nagelen. Het mag wel wat rauwer in de Lijdenstijd, schreef ND-redacteur Gerard ter Horst in april 2014 in zijn krant, als reactie op het wat gladde televisiespektakel The Passion; als je het hebt over een rauw passie-verhaal, is het wel de Gibson-film.
In 2011 stond een bericht in het Nederlands Dagblad dat Gibson Bob Dylan heeft gevraagd voor de filmmuziek. Maar de zanger weigerde in eerste instantie, wegens tijdgebrek. Later droeg Dylan nog wel “Rock of ages” aan voor de soundtrack, maar dit werd weer geweigerd omdat er al filmmuziek was gemaakt door John Debney. Sindsdien 'verdenk' ik Dylan ervan, dat Ain't Talkin' uit 2006 een antwoord is op het verzoek van Gibson.
Maar dat is slechts een vermoeden, giswerk eerste klas. Als je het hebt over rauwe muziek in de veertig dagen voorafgaand aan Pasen, is Ain't Talkin' een prima voorbeeld van.

donderdag 17 maart 2016

Frank Sinatra jr.

Frank Sinatra junior is overleden. De zoon van de 'grote Frank' stierf in een ziekenhuis in Florida, na een hartaanval. Sinatra zou woensdagavond nummers van zijn vader zingen in een theater in Daytona Beach in Florida, maar het optreden werd afgelast omdat Sinatra zich ziek voelde. De 'kleine Frank' was bezig met een tournee waarbij hij liedjes van zijn vader zong.
Frank jr. was 72 jaar, een generatiegenoot dus van Dylan. En net als Bob zong Junior liedjes van de wijlen zanger en acteur. Of tussen de beide erfgenamen van Frank Sinatra contact is geweest over de uitvoering van de liedjes, geen idee. Het doet er ook niet toe of wij, gewone stervelingen, weten of en hoeveel contact Frank jr. en Dylan met elkaar hadden.
Voor ons tellen de liedjes.
En de uitvoeringen.

woensdag 16 maart 2016

To make you feel my love

Het is toch wat met die Japanners en Dylan. Eén van de mooiste live-registraties van een Dylan-optreden komt uit het Japanse Budokan. Een decennium geleden verscheen op de Japanse markt een cd met opmerkelijke live-opnames van de bard, waaronder de gospel-opener Somebody Touched Me. In april staat Dylan met zijn band een reeks avonden in Japan, met twaalf optredens in Tokio. En in de voorbereiding daarop, verschijnt in het land van de rijzende zon de Dylan-box All Time Best. Je vraagt je toch af wat Dylan met dit land heeft.
Gisteravond was in Leeuwarden een 'praathuis'. Halverwege de ambtstermijn gingen raadsleden en de burgemeester met zijn wethouders met de Leeuwarders in gesprek. Een 'midterm-review', een tussen-evaluatie halverwege de rit. De gesprekken waren opgedeeld in een gesprek met het college vóór de pauze en met de raadsleden ná de pauze. De sessies waren opgeknipt in drie deelsessies – en na elke deelsessie speelde een blondine een melodie om aan te geven dat het tijd was om te verhuizen naar de volgende sessie.
En wat speelde deze schone dame? Jawel, To Make You Feel My Love. Maar dan in de versie van Adele. Dat dan weer wel.

zondag 13 maart 2016

Beats

Dylan-kenner, blogger en schrijver Tom Willems is bezig met een nieuw boek: Dylan & de Beats is de werktitel. Willems maakte zijn nieuws bekend op de 94e verjaardag van de legendarische schrijver Jack Kerouac. In Dylan & de Beats, dat later dit jaar zal verschijnen, richt Willems zich op - naast Kerouac - vooral op de Dylan-connectie in de werken van Allen Ginsberg, Gregory Corso, Lawrence Ferlinghetti, Michael McClure en William Burroughs. Laat het boek maar verschijnen! Als het inhoudelijk net zo wordt als de andere boeken van Willems, is het op z'n minst boordevol met informatie, feitjes en dwarsverbanden.
Over beats gesproken, gisteren had ik het over Pasen, met een bevriende dominee op het Groningse platteland. Met Pasen versloeg (beats) Jezus de dood en de duivel in eigen persoon. Ik vertelde dat ik een filosofisch café had gehouden, waarbij ik onder meer Ain't Talkin' van Dylan heb laten horen. Ain't Talkin' is wat mij betreft hét Paaslied van Dylan bij uitstek, iets waarvan ik tijdens het café ook van heb verteld. Dylan is overal bij, maar zie hem er maar eens tussen staan.
Of zitten.
One of these days, I'm gonna sit down and talk to Bob.

woensdag 9 maart 2016

Aantekeningen #29: Just like a woman


De site ExpectingRain.com meldt vandaag dat Dylan 9 maart 1966 het nummer Just Like A Woman opnam. Een uitstekende reden om The Cutting Edge uit de kast te trekken. Deze twaalfde aflevering uit The Bootleg Series bevat de geluidsopnames die Dylan gemaakt heeft tijdens het opnemen van Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blond On Blonde. Naar verluidt gaat dit lied over Edie Sedgewick, maar zeker weten doen we het nooit.
Misschien gaat het zelfs wel over Mavis Staples. Deze zangeres is tijdens de komende US-tournee de “support act” van Dylan. De twee hebben een geschiedenis samen. In 2003 namen zij een nieuwe versie op van Gonna Change My Way Of Thinking op, voor het gospel-tribute-album Gotta Serve Somebody. En Dylan heeft aan pa Staples in het verleden om de hand van Mavis gevraagd; maar Mavis weigerde, omdat Dylan blank is.
Net als een vrouw.
Een dame staat ook op de hoes van de bijzondere ep, dat ter gelegenheid van Record Store Day 2016 verschijnt. Melancholy Mood heet deze singel en bevat naast het titelnummer ook de drie nummers All Or Nothing At All, Come Rain Or Come Shine en That Old Black Magic. Nummers die zijn opgenomen voor Fallen Angels, het tweede album met nummers die door Frank Sinatra zijn opgenomen. Deze singel staat wel gepland voor de Amerikaanse editie van Record Store Day, maar het is onduidelijk of dit schijfje ook in Nederland zal verschijnen.
Een mooi exemplaar voor de verzamelaars onder ons. Ik hoop dat mijn platenboer Wobbe aan een versie van Melancholy Mood kan komen. Daarnaast is het ook uitkijken naar een ander verzamel-object: If Not For You verschijnt 5 mei als prentenboek, net als eerder Man Gave Names To All The Animals, Forever Young, If Dogs Run Free en Blowin' In The Wind. Mooie dingen staan er dus op de rol.
En dat allemaal vanuit een liefde. Voor een vrouw. Als een vrouw.
Misschien.


maandag 7 maart 2016

Nieuwe concert-data

De tournee in Japan moet nog beginnen, maar de nieuwe data voor de Amerikaanse zomertournee zijn alweer bekend gemaakt. In de maanden juni en juli treedt Bob Dylan op in de volgende steden:

zaterdag 4 juni Woodinville 
zondag 5 juni Woodinville
dinsdag 7 juni Eugene
donderdag 9 juni Berkeley
zaterdag 11 juni Santa Barbara
maandag 13 juni San Diego
dinsdag 14 juni San Diego
donderdag 16 juni Los Angeles
zondag 19 juni Morrison
dinsdag 21 juni Kansas City
woensdag 22 juni Lincoln
vrijdag 24 juni Highland Park
zaterdag 25 juni Indianapolis
zondag 26 juni Nashville 
dinsdag 28 juni Kettering
woensdag 29 juni Toledo
donderdag 30 juni Lewiston 

zaterdag 2 juli Lenox (Tanglewood)
zondag 3 juli Mashantucket
dinsdag 5 juli Vienna
woensdag 6 juli Vienna
vrjdag 8 juli Queens
dinsdag 12 juli Canadaigua
woensdag 13 juli Philadelphia
donderdag 14 juli Boston
zaterdag 16 juli Portland ME
zondag 17 juli Gilford

vrijdag 4 maart 2016

Archief

Bob Dylan heeft (een deel van) zijn archief verkocht. Een verzameling van 6000 aantekeningen, handgeschreven songteksten, gedichten, foto's, geluidsopnames en filmpjes van de zanger gaat over naar de universiteit van Tulsa, in de staat Oklahoma. Een klein deel van het archief zal mogelijk tentoongesteld worden in een ruimte naast het Woody Guthrie Center and Museum in Tulsa. Archivaris Michael Chaiken verzamelde alle spullen in twee jaar tijd. Het materiaal is, op een paar koffievlekken na, in goede staat, laat Chaiken weten. Kosten: tussen de 15 en 20 miljoen dollar, aldus The New York Times.
Wat is precies de rol van die archivaris Michael Chaiken? Hij komt niet voor in de Dylan Encyclopedia van Micheal Gray, dus een 'oude bekende' is het niet van Dylan. Grote vraag is hoe Chaiken aan dit Dylan-materiaal komt. Heeft hij het zelf gekocht, of is hij de beheerder van Dylan's enorme archief? Naar wie gaat de opbrengst? Is dat voor de maestro zelf, is dat voor Chaiken? Een permanente tentoonstelling moet in de Tulsa-universiteit komen – wat zou zo'n toegangskaartje kosten?
Had ik maar iets van dit archief. Maar gewone stervelingen als ik moeten het doen met iets als het Scrapbook. Of The Bootleg Series. Dat is ruim voldoende, ik red me jaren met dit materiaal.

woensdag 2 maart 2016

Blind Willie-avond

Eens per maand komen wij bij elkaar. Wij, dat is het Dylan-genootschap “Lo and behold!”, bestaande uit het driemanschap van Wobbe, Taeke en ondergetekende. Onze avonden kennen een vast patroon: we starten met een gezamenlijke maaltijd, waarna we onze gesprekken voortzetten in de voorkamer. Onze conversatie gaan over wat ons bezig houdt, maar vooral gaan ons onderhoud over Dylan. Wat dan het sub-onderwerp is, wordt bij elke samenkomst voor de volgende keer bepaald.
Afgelopen week spraken we over het nummer Blind Willie McTell. Dit nummer staat op de cd-box The Bootleg Series vol. 1-3 uit 1991. Een schitterend nummer, waarbij je je terecht afvraagt hoe het toch kon gebeuren dat 'Blind Willie' werd afgekeurd om op het reguliere studioalbum Infidels (1983) te verschijnen. Volgens de maestro zelf zou het om een demo-versie gaan, en dus per definitie ongeschikt voor een gewone release.
Een demo-versie dus. Deze opmerking zou best nog wel eens waar kunnen zijn, maar daar heeft The Band alles mee te maken. Dat voor straks. Nog voordat The Bootleg Series verscheen, was 'Willie' al te vinden op een echte bootleg, een zogenaamde witte plaat. Het gaat om de bootleg Last Infidels Outtakes uit 1987. Mijn versie verscheen op het label Icecream Records en is 'Made in Israel'. De hoes doet denken aan de alternatieve hoes van Saved.
Twee versies van 'Willie' staan op Last Infidels Outtakes, een 'elektrische' versie en de bekende akoestische uitvoering. Aan de kwaliteit van het geluid is duidelijk hoorbaar dat het hierbij om een bootleg gaat, want zeker de akoestische vertolking is lang niet zo scherp als de officiële uitgave.
Na het beluisteren van deze twee versies van 'Willie', luisterden we naar de andere versies. Daarbij was de eerste de live-uitvoering van Dylan in 2002, mijn eerste Dylan-concert. Locatie was Ahoy, Rotterdam. De begeleidingsband bestond toentertijd uit Larry Campbell, Charlie Sexton, Jim Keltner en Tony Garnier. Een meeslepende vertolking.
Drie jaar later volgde opnieuw een live-versie van dit lied, eveneens in de Rotterdamse concertzaal. De begeleidingsband bestond toen uit Stu Kimball, Denny Freeman, Donnie Herron, George Recile en Tony Garnier. Uitvoering meer als een wals. Met een ongewijzigde begeleidingsband volgde in 2011 de -voorlopig- laatste Willie-uitvoering in Nederland, opnieuw in Ahoy. Deze versie is een 'howling wolf'-uitvoering. Dit was het concert dat deel uitmaakte van de double-bill met Mark Knopfler; na de pauze blafte Dylan zijn muzikale compagnon van het podium af.
Live werd 'Willie' pas een aantal jaar na 1991 gespeeld. “Ik begon die song live te spelen omdat ik het The Band had horen doen,” zegt Dylan in een interview met Jonathan Lethem (Atlas: nieuwe literaire non-fictie, Uitgeverij Atlas Amsterdam-Antwerpen, 2006, pagina 26). “Vermoedelijk was het een demo waardoor musici waarschijnlijk kunnen horen hoe de song ging. Hij werd nooit volledig uitgewerkt, ik ben er nooit aan toegekomen om hem af te maken. Er kan geen enkele andere reden geweest zijn om hem weg te laten van het album. Het is net zoiets als een schilderij van Manet meenemen, of van Picasso: je gaat naar zijn huis en kijkt naar een half voltooid schilderij en grist het weg en verkoopt het aan de mensen die “Picassofans” zijn. De enige fans die ik bij mijn weten heb, zijn de mensen naar wie ik avond aan avond kijk als ik speel.”
Waarvan akte.
The Band dus. De mannen namen voor hun eerste comeback-album Jericho (1993) hun eigen versie van 'Willie' op. Deze versie geldt dus als basis voor Dylan's live-uitvoeringen van dit lied. Maar de uitvoering van The Band ligt ook ten grondslag aan de uitvoering door De Dijk met Henk Hofstede. In 1997 namen deze muzikanten dit nummer ook op; deze versie verscheen als b-kant van Stampvol Café en later als b-kant van Ga In Mijn Schoenen Staan (2002).
Blind Willie McTell. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de (mogelijke) betekenis van dit lied. Misschien komt dat nog. Als ik een interpretatie voor handen heb.