zondag 28 februari 2016

Masked & Anonymous

Dit weekend heb ik een filosofisch café geleid in mijn kerkelijke gemeente. Dit café valt in de Lijdenstijd, de veertig dagen voorafgaand aan Pasen. In mijn geval werd gevraagd of ik met de deelnemers wilde nadenken over Pasen, van ellende naar verlossing, donker in het licht van bevrijding van zonde.
Ik heb in het kader hiervan maar weer eens de film Masked & Anonymous van Dylan bekeken. Een filosofische film uit 2003, waarbij Dylan de hoofdrol in speelt, maar ook de muziek heeft geleverd. En Dylan heeft het script geschreven, samen met regisseur Larry Charles. Beiden gebruikten hiervoor een pseudoniem, Charles onder de naam Rene Fontaine en Dylan als Sergei Petrov.
Waar gaat de film over? Wat zie je als je kijkt naar 'Gemaskerd & Anoniem'? Dylan speelt de gevangen muzikant Jack Fate, ooit in het gevang gezet door zijn vader. De oude Fate is een dictator in een fictief Verenigde Staten van Amerika, dat een mengeling is van Cuba en Haïti: één sterke leider in een land dat lijdt onder milieu- en natuurrampen. Voor de slachtoffers van de rampen wordt een benefietconcert gehouden. Door geldgebrek wordt niet een keur aan rasartiesten gevraagd, maar wordt de vergeten Jack Fate uit de gevangenis gehaald.
In de jaren dat Fate in een soort kerker verbleef, ontwikkelde het land zich verder in de desolate staat waarin het verkeerde. Het is allemaal erger en ingewikkelder geworden dan in de tijd dat de liedjeszanger werd verbannen naar de cel. Behalve repeteren voor het optreden, is de (tijdelijke) vrijheid voor Fate een gelegenheid om zijn stervende vader te ontmoeten.
Halverwege de film ontmoet Fate een man, met wie hij aan de praat raakt. Deze man vertelt dat dieren iets voor hebben boven mensen: dieren leven bij de dag, zonder angst voor de dood. Mensen leven elke dag met de angst voor de dood, en gaan daarom gemaskerd en anoniem door het leven.
Tegelijk speelt er een journalistiek gevecht. Verslaggever van dienst, Tom Friend, moet een verhaal maken over het benefietconcert. Hij krijgt van zijn hoofdredacteur de opdracht om een groot verhaal te maken, omdat de hoofdredacteur de boel wantrouwt: het concert wordt uitgezonden op het tv-kanaal dat door de corrupte regering wordt gecontroleerd, en het concert kent maar één artiest. Reden genoeg om een verhaal achter het verhaal te schrijven.
Aan het einde van de film Masked & Anonymous wordt Fate beschuldigd van de moord op journalist Friend, waarna hij weer terug de nor in moet. In de auto naar het gevang geeft Fate een eindevaluatie. Een schitterend betoog over hoe mensen naar de wereld kijken. In een 'fair garden' kan alles heel mooi lijken, maar klim wat hogerop en je ziet oorlog, plundering, geweld. “Truth and beauty are in the eye of the beholder,” aldus Fate; het zou de ondertitel van dit blog kunnen zijn.
Fate sluit zijn betoog, waarin hij onder meer zegt: “I was always a singer and maybe no more then that. Sometimes it's not enough to know the meaning of things, sometimes we have to know what things don't mean as well,” met “I stopped trying to figure everything out a long time ago.” Waarna de 2002-versie van Blowin' In The Wind wordt ingestart.
Masked & Anonymous. Gemaskerd en anoniem. Een ge(s)laagde film, zeker de moeite waard om te bekijken. Jammer dat het door het publiek niet de erkenning heeft gekregen die het verdient. Zet wel de ondertiteling aan: als Dylan al spreekt, spreekt hij zoals hij zwijgt.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten