donderdag 31 december 2015

Jaarwisseling

Het jaar 2015 zit er zo goed als op; nog een paar uur te gaan en dan luiden we massaal het nieuwe jaar 2016 in. Sommige delen van de wereld zijn reeds zo ver, andere delen van onze aardkloot volgen na de Nederlandse jaarwisseling. In ons wereldgedeelte zijn we eerder in het nieuwe jaar dan in de Verenigde Staten, het land van Bob Dylan, held van beroep.
In het vorige bericht heb ik al een “jaaroverzicht” gegeven over Bob Dylan. Het afgelopen jaar stond in het teken van Shadows In The Night, The Cutting Edge (The Bootleg Series, vol. 12) en natuurlijk de vier Nederlandse concerten van de oude bard. Viermaal Nederland: één avond in Muziekgebouw Eindhoven, drie avonden in Carré, Amsterdam. Met vier concerten was dit het grootste aantal Nederlandse concerten van Dylan in één tourleg.
En komend jaar? Natuurlijk, een Japanse en/of Aziatische voorjaarstournee. Mogelijk (heul misschien) een vervolg op Shadows In The Night. Heel misschien ook aflevering 13 van The Bootleg Series – zouden we dan eindelijk het afgekeurde materiaal kunnen beoordelen uit zijn gospel-periode of de maanden rondom Blood On The Tracks?
Dit blog heeft in 2015 zijn tweede volledige kalenderjaar volgemaakt. In de loop van het jaar voegde ik de ondertitel 'I used to care, but things have changed' toe, het refrein uit Things Have Changed, waarmee Dylan sinds een aantal jaar de concerten mee opent. Later veranderde ik deze ondertitel in 'I’m not loving you for what you are, but for what you’re not', een fantastische regel uit I'll Keep It With Mine.
Wat moeten we verder nog zeggen? Voor dit jaar is het genoeg; morgen gaan we weer verder.

maandag 28 december 2015

Het afgelopen jaar

Wat een schitterend jaar hebben wij als (Nederlandse) Dylan-fans gehad! Het begon natuurlijk met de release van Shadows In The Night, het Frank Sinatra-album waar we bijna een jaar op hebben gewacht, na de eerste aankondiging. Vervolgens kwam daar nog het twaalfde deel van The Bootleg Series overheen, The Cutting Edge, dat ons het verhaal vertelde over de opnamesessies voor Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde. En als klapper op de vuurpijl de vier (!) optredens in Nederland: een avond in Het Muziekgebouw in Eindhoven en driemaal Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.
We hebben uiteraard nog een paar dagen in 2015 te gaan. Misschien dat we nog wat te horen krijgen over de Japanse of Aziatische tournee van Dylan in het voorjaar van 2016. Je weet het niet, het is bij Dylan altijd afwachten wat de maestro zijn fans toewerpt. Soms voelt het me als genade, als we een nieuw album (regulier of in The Bootleg Series) krijgen. Of als we weer een Nederlands concert krijgen voorgeschoteld. We hebben er geen recht op en toch krijgen we het. Alles wat nog komt, is meer dan extra; alles wat we al hebben meegekregen, is al meer dan we mochten hopen.
Reken maar dat Dylan een man van genade is. Oh mercy. Gisteren had ik een collega-ouderling op de koffie en we raakten onder meer aan de praat over Dylan; een sombere man is die Dylan zonder meer, maar wel een sombere man met een boodschap. Een wat bevindelijk-gereformeerde boodschap misschien. Maar die discussie kunnen we nog wel een keer voeren.
En dan nog even iets over de bootleg van Dylans optreden in Toad’s Place, New Haven, Connecticut, 12 januari 1990. Ik vroeg of van dit optreden een bootleg zou zijn gemaakt. Richard reageerde op het artikel en verwees me naar BobsBoots.com, een site waarop heel veel bootleg-titels te vinden zijn. En inderdaad, het optreden in Toad's Place staat er gelukkig ook tussen.
Nog een paar nachtjes en dan beginnen we aan 2016. Ik kijk er naar uit, laat het nieuwe jaar maar beginnen!

vrijdag 25 december 2015

Winter Wonderland

Het ziet er niet naar uit dat we een witte kerst mogen verwachten, dit jaar. Dankzij de klimaatverandering komen we langzamerhand terecht in de daadwerkelijke sfeer van die eerste kerstdag, zo'n tweeduizend jaar geleden. Desalniettemin worden de kerstliedjes opgesierd met teksten over sneeuw en koude, waarboven de beroemde ster zou schijnen. Die ster was er wel degelijk, die ijskoude sneeuw ontbrak toen Jezus in de voederbak werd gelegd.
Vanmorgen de elpee Christmas In The Heart maar weer aangezet. De Vlaming Patrick Roefflaer schrijft in zijn overigens uitstekende boek Bob Dylan In De Studio over 'Christmas...': “Kant 1 van Christmas In The Heart sluit af met 'Adeste Fideles'. In die hymne uit de dertiende eeuw zing Dylan zelfs een strofe in het Latijn; het allerlaatste woord is: 'Amen'. Misschien beschouwt hij dit zelf wel als het sluitstuk van zijn carrière. Een carrière van vijftig jaar waarin hij er keer op keer in slaagde een flink stuk van zijn fans tegen zich in het harnas te jagen. Was het niet door persoonlijke songs te brengen in plaats van protestsongs, dan wel door een elektrische gitaar te omgorden, countrydeuntjes te spelen, van godsdienst te veranderen of liedjes van anderen te zingen. Of een kinderkoor inschakelen.”
Gelukkig dat Roefflaer het hier bij het verkeerde eind heeft. Niet zozeer vanwege zijn analyse van Dylan en zijn (ongelukkige) relatie met zijn fan-schare. Maar wel om Roefflaer's inschatting dat Dylans kerst-album zijn afsluitende album zou zijn. Gelukkig kwamen daar nog Tempest en Shadows In The Night.
Enfin. Vandaag Eerste Kerstdag. Een mooie gelegenheid om Christmas In The Heart maar weer eens uit de kast te trekken.

donderdag 24 december 2015

Kerstavond

Wat weten we eigenlijk weinig over het privé-leven van Bob Dylan. Zou hij vanavond ook Kerstavond vieren? Wat doet hij eigenlijk met de Kerstdagen? Krijgt hij misschien de kinderen over de vloer? Komt een van zijn ex-vrouwen nog langs met een pannetje soep? Schalt de komende uren zijn album Christmas In The Heart door zijn geluidsboxen?
Ach, misschien zijn dit ook wel randzaken, trivia die er niet toe doen. Want wat schiet je er mee op als je weet hoe Dylan zijn Kerstdagen invult? Wat doet het er toe? Het is een verademing dat je niet alles van je held afweet. Tegenwoordig is elke scheet van de Justin Biebers en Adele's van deze wereld te volgen. Maar bij Dylan kun je op adem komen, ook of misschien juist de dagen als deze.

maandag 21 december 2015

Reeds daagt het in het oosten

Dat het vandaag de kortste dag van het jaar is, is niets nieuws en evenmin iets Dylanesks. Zou er wel iets van Dylan te melden zijn, deze dag? Ik denk aan I Shall Be Released, vanwege het refrein:
I see my light come shining
From the west unto the east
Any day now, any day now
I shall be released
Opmerkelijk dat 'I' zijn licht ziet schijnen van het westen tot het oosten. Immers, de zon komt op in het oosten en zakt in het westen. Het is dus logischer om te veronderstellen dat je je licht ziet schijnen vanaf het oosten naar het westen. Maar zo is de Amerikaanse bard, tegendraads als altijd.
Over het oosten gesproken, volgend jaar staat Dylan in Japan. De eerste avonden zijn reeds geboekt: 4, 5 en 6 april in Tokio, 9 april in Sendai, 11 en 12 april Osaka, 15 april Nagoya, 18, 19, 25 en 26 april weer in Tokio en 28 april in Yokohama. Veel Tokio-avonden dus, die in ieder geval worden afgewisseld met andere locaties. Mogelijk treden Dylan & his band ook tussen 19 en 25 april elders op in Japan.

vrijdag 18 december 2015

Dark Eyes

Het nummer Dark Eyes is één van de hoogtepunten van Dylans elpee Empire Burlesque. Een verder wat tegenvallende plaat, vanwege de disco-productie Arthur Baker. Desalniettemin kent dit album dus wel een paar mooie nummers, waaronder dus de afsluiter Dark Eyes. Geschreven nadat hij een vrouw tegenkwam met zwartgeverfde ogen.
Een bijzonder mooie uitvoering van Dark Eyes speelde Dylan met Patti Smith in New York in 1995. Zo mooi kan zo'n pareltje dus worden.


woensdag 16 december 2015

Christmas in the heart

Bij onze Dylan-avond draaiden we gisteravond de cd Christmas In The Heart. Het is Dylans enige kerst-album. Uiteraard kwamen we gedrieën te spreken over de kwaliteit van deze plaat. Is het een hoogstandje of een commerciële inschattingsfout?
Wat mij betreft geen van beiden. Een hoogstandje vind ik 'Christmas...' niet. Nummers als Here Comes Santa Claus, Must Be Santa en Christmas Island, tjah, ik weet het niet. En toch, nummers als Hark The Herald Angels Sing en O' Come All Ye Faithfull (Adeste Fidele), dat zijn nummers waarin de maestro zijn best doet.
Een commerciële misser lijkt het me ook niet, hoewel ik vermoed dat Dylan met dit album qua financiën erbij in is geschoten. Ik wil wel opmerken dat de opbrengst van Christmas... is gegaan naar een Amerikaanse voedselbank. Genereus is Dylan zonder meer.
Nog een week, dan is het kerst. Volgende week kan ik drie dagen luisteren naar de kerstmuziek.

zondag 13 december 2015

The Byrds – The times...


Het leuke van het fenomeen Record Store Day, is dat voor deze jaarlijkse feestdag mooie hebbedingetjes verschijnen. Een feestdag is het zeker, RSD: een partijtje om de lokale onafhankelijke muziekzaak te ondersteunen. En bij een feestje horen cadeautjes. Die hebbedingetjes zijn die cadeautjes. Het gaat daarbij 'fysieke muziek': voor wie graag grijpt naar streams zoals Spotify, zal Record Store Day een vreemde dag zijn. Een jaarlijkse rituele dans voor wie nog gelooft in de materiële weergave van muziek.
Maar dat is een discussie voor een andere plek.
Mij gaat het om de singel The Times They Are A-Changin', in de uitvoering van The Byrds. Deze singel verscheen in 2011. Op de b-kant staat het nummer She Don't Care About Time, geschreven door Byrd Gene Clark. Geperst op rood vinyl.
De inner circle geeft enige informatie over de opnames. De b-kant werd geproduceerd door Terry Melcher, als opnamedatum staat 23 augustus 1965 gemeld. Melcher is dezelfde producer als van The Times..., een nummer dat ruim een week later werd opgenomen, namelijk 1 september 1965.
Leuk, dit soort hebbedingetjes.

zaterdag 12 december 2015

Frank

“Overal ter wereld herdenken fans zaterdag 'The Voice'. Frank Sinatra zou 100 jaar zijn geworden. Vooral in Amerika zijn er themafeestjes, worden documentaires herhaald en is er non-stop Sinatra-muziek op de radio.”
Zo begint Nu.nl met het artikel over Frank Sinatra. Ik moet in alle eerlijkheid bekennen dat ik ook meedoe met een 'themafeestje'. Ik draai de hele ochtend al Shadows In The Night. Dylan zingt Sinatra. Dat lijkt mij een prima 'anniversary'.

vrijdag 11 december 2015

Parkstad

De protestantse kerkregio Parkstad gaat religieuze liederen zingen ten behoeve van Serious Request. Diaconie-voorzitter Ruud Otten stelde een Top-20 samen, die gemeenteleden het liefst willen zingen in een speciale dienst. Met deze 'hitlijst' heeft Otten 490 euro opgehaald, dat gedoneerd gaat worden aan de jaarlijkse goede-doelen-actie van Radio 3FM.
De lijst wordt aangevoerd, meldt het Nederlands Dagblad vrijdag, door het nummer 'Ga met God en Hij zal met je zijn'. Huub Oosterhuis staat tweemaal genoteerd met 'Licht dat ons aanstoot' en 'Omdat Gij het zijt, groter dan ons hart'. Dat heeft allemaal niets met Bob Dylan te maken, vanzelfsprekend.
Hoewel? Om dezelfde lijst komen ook popsongs voor. Eén van die popsongs is Blowin' In The Wind. Ik neem het ter kennisgeving aan.

donderdag 10 december 2015

High on the hog – deel 2


Ik wil nog even terugkomen op mijn bericht van afgelopen zondag. Toen schreef ik iets over High On The Hog, een van de drie reünie-albums van The Band. Ik sloot af met de vraag waar de tijd is gebleven. Wat mij betreft een terechte vraag, zeker in het kader van de comeback van The Band.
In dit album staan onder meer actiefoto's van de mannen afgedrukt. Ieder Band-lid staat individueel op de gevoelige plaat. Ook is een drietal groepsfoto's in het boekwerkje opgenomen. En over die groepsfoto's wil ik het hebben.
Te zien is de opstelling van The Band. In hun eerste periode was het zogenaamde stardom verdeeld over de hele band. Stardom heeft te maken met wie de meeste aandacht krijgt, of opeist natuurlijk. Als je de band zoveel mogelijk op één linie zet, is de kans klein dat één persoon letterlijk of figuurlijk in het middelpunt staat.
Bij The Band was niet één frontman. Gitarist Robbie Robertson was hofleverancier voor de songs, terwijl drummer Levon Helm, pianist Richard Manuel en bassist Rick Danko de zang onderling verdeelden. De enige die een bescheiden plek toe-eigende, was organist Garth Hudson – de 'nutty professor' verzorgde vaak letterlijk vanuit de schaduw de mooiste muziek.
Op de foto's in High On The Hog is van die oorspronkelijke stardom weinig terug te zien. Sterker nog, de podia waarop de mannen spelen, is aanmerkelijk kleiner dan wat je zou verwachten van The Band. Hun roem was in hun comeback-jaren tanende, het was niet meer zoals in the old days.
Het kleinere podium zorgde misschien ook voor een veranderende opstelling van de groep. Danko staat in het midden, omringd door zijn Band-maten. De weelde en overvloed van de eerste Band-periode bestaat niet meer.
Met het sterven van Danko en Helm is van de originele Band-bezetting weinig over – gelukkig hebben we de muziek nog.

woensdag 9 december 2015

Grammy Award

Dylan is met twee albums genomineerd voor een Grammy Award. Zijn Frank Sinatra-album Shadows In The Night dingt mee in de categorie “Best Traditional Pop Vocal Album”. Zijn andere nominatie is The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series Vol. 11. Deze 6cd, die alle opnames bevat die Dylan met The Band maakte in de kelder van Big Pink, maakt kans op de prijs in de categorie “Best Historical Album”.
Shadows in the Night, verscheen in februari dit jaar. The Basement Tapes Complete verscheen al vorig jaar, maar dat was na de sluitingsdatum van de vorige uitreiking van de Grammy's. Dat is ook de reden waarom The Cutting Edge 1965-1966 niet meedoet met het komende feestje – de deadline voor de 58e Grammy Award was 30 september.
De ceremonie rond de prijsuitreiking is 15 februari aanstaande. Een mooie datum, zal zeg ik het zelf. Even afwachten dus.  

dinsdag 8 december 2015

Roll on, John

Vandaag is het precies 35 jaar geleden dat John Lennon door Mark Chapman in New York werd vermoord. Eerder die dag liet Chapman zijn uitgave van Double Fantasy, het comeback-album van de ex-Beatle met zijn vrouw Yoko Ono.
Lennon heeft weinig met Dylan te maken, ik geef het toe. Natuurlijk, een halve eeuw geleden kwamen twee grootheden met elkaar in contact: The Beatles ontmoetten eindelijk hun idool Bob Dylan. Het was een initiatief van de Britse band om de Amerikaanse singer-songwriter te ontmoeten: de lp The Freewheelin’ Bob Dylan had een enorme indruk op hen achtergelaten.
Maar toch, Dylan had meer met Ringo Starr (die drumde bij The Last Waltz) en George Harrisson, in wiens buurt hij regelmatig te vinden was. In zijn eerste nummer na The Beatles, God, zingt Lennon: I don't believe in Zimmerman / I don't believe in Beatles. Waarvan akte.
Desondanks verscheen op Tempest het nummer Roll On, John. Een lied over vriendschap, met tal van verwijzingen naar het leven van de voormalige Beatle-voorman. “Doctor, doctor, tell me the time and day”. Of gaat het eigenlijk over die andere John, de discipel die Jezus lief had?

maandag 7 december 2015

Rolling Thunder Revue, Hughes Stadium, Colorado

Gisteravond heb ik de dvd Bob Dylan – Rolling Thunder Revue gekeken. Een wat schimmige uitgave van Woodstock Tapes uit 2008. Te zien is het optreden dat Bob Dylan gaf in het Hughes Stadium in Fort Collins, Colorado. Voor de administratie, dit concert is gedateerd 23 mei 1976. Twee jaar geleden verscheen dit concert ook al op elpee/cd bij DMM Cutting. En voor de volledige administratie, dit concert in het Hughes Stadium is de basis voor de live-elpee Hard Rain uit 1976. Hoewel, het is de vraag of deze informatie allemaal klopt.
Want het is een wat schimmige dvd, deze concertregistratie uit Fort Collins, Colorado. De setlist vertoont wat foutjes in de songtitels. Zo heet het vierde nummer “I pity the poor immigrants”, terwijl die 's' niet in de officiële titel voorkomt. En in de afsluiter “Knockinc on heaven's door” is een 'c' teveel opgenomen.
In de film zelf verschijnen ondertitels, in het Chinees. Regelmatig verschijnt, naast de songtitel, ook een rode balk in beeld met daarin een Chinese tekst. Ik weet niet welke tekst hier zichtbaar is, maar ik vermoed zomaar dat deze dvd een heuse bootleg is, met waarschuwingen van het Chinese equivalent van (C)Brein.
Wat in ieder geval wel helder is, is dat we met deze dvd te maken hebben met het tweede gedeelte van The Rolling Thunder Revue. In de tourleg van eind 1975 tourde Dylan met een heel circus, duurden shows gemakkelijk vier uur per avond en had de maestro zijn gezicht wit geschminkt. Van deze eerste tourleg verscheen de film Renaldo & Clara. Van de tweede leg, na de jaarwisseling 1975/'76, volgde een wat minder geslaagde doorstart.
De sfeer uit de eerste reeks optredens was verdwenen. En dat is te horen op Hard Rain en te zien op deze dvd. Zeker, de muziek staat als een huis. Maar de schmink is weg, de spanning van urenlange shows verdwenen. De hoop op voortzetting van het hoge niveau van het oude jaar, konden de muzikanten in het nieuwe jaar niet waarmaken.
Maar gelukkig hebben we Renaldo & Clara nog. En Live 1975: The Rolling Thunder Revue, deel 5 uit The Bootleg Series.

zondag 6 december 2015

High On The Hog


High On The Hog heet het negende studio-album van The Band – het is het tweede album uit de trilogie, die de mannen opnamen in hun comeback-periode. De titel is een Amerikaanse uitdrukking, die betekent dat je in weelde leeft. In dit geval op de toppen van die overvloed. Deze plaat verscheen in 1996, toen van de band al niet eens heel veel meer over was.
Het verhaal moge bekend zijn. The Band bestond uit vier Canadezen (Garth Hudson, Richard Manuel, Rick Danko, Robbie Robertson) en een boerenzoon uit de Amerikaanse staat Arkansas (Levon Helm). Ze begonnen als begeleidingsband van zanger Ronnie Hawkins en werden zodoende The Hawks genoemd.
Mede door Bob Dylan's overstap naar de “elektrische muziek” werden The Hawks een voor een losgeweekt van hun eerste opdrachtgever en begeleidden ze Dylan in zijn transitie naar folkrock. Omdat iedereen in hun omgeving het had over 'the band', noemden ze zichzelf gemakshalve ook The Band.
Na een tumultueuze carrière breidden de mannen hier in 1976 een einde aan (The Last Waltz); zeven jaar later belde Levon Helm zijn oude Band-maatjes op voor een heuse comeback. The (reunited) Band was geboren. Maar zonder frontman en voornaamste liedjesschrijver Robertson. In 1986 pleegde pianist Manuel zelfmoord, waardoor van de originele bezetting enkel Helm, Danko en Hudson overbleven.
De overgebleven plekken werden aan- en opgevuld door Jim Weider, Stan Szelest (tot zijn dood in 1991), Randy Ciarlante en Richard Bell. En in deze nieuwe bezetting verschenen de laatste drie studio-albums van The Band, tot bassist Danko in 1999 overleed en de groep feitelijk zodanig was uitgedund dat Hudson en Helm hun Band aan de wilgen hingen.
High On The Hog, dus. De middelste van de drie 'nieuwe' albums. Met twee Dylan-songs op de schijf, Forever Young en I Must Love You Too Much. Die laatste schreef Dylan met Helena Springs, een van zijn achtergrondzangeressen van eind jaren 70. De pagina Who's Who? op ExpectingRain.com geeft een korte uitleg van deze Springs:
Song co-writer (of several songs, including "Coming From the Heart", which Bob sang live in '78) and the only back up singer to work the whole 1978 tour, from Japan and Australia-New Zealand in February-March, thru Europe June-July, to Florida in December, and still be there for the 1979 religious concerts.
Remained very close to Dylan throughout her time as a backing singer in his touring bands in 1978 and 1979, co-writing several songs with him during their time together.
Het nummer I Must Love You Too Much kom ik in mijn Dylan-literatuur nergens tegen. Maar dat kan aan mijn onvermogen liggen; wie mij hierover kan voorlichten, ik houd me van harte aanbevolen.
Forever Young is door The Band voor de vierde keer opgenomen, voor de derde keer als studio-versie en voor het eerst 'zelfstandig'. In 1974 werd dit nummer al opgenomen voor de elpee Planet Waves, het enige studio-album van Bob Dylan met The Band (los van The Basement Tapes en The Bootleg Series, vol. 11: The Basement Tapes Raw/Complete, die niet voor een officiële release bedoeld waren). De mannen namen dit nummer twee keer op; de rustige en meest bekende versie sloot plaatkant A af, de rockversie opende kant B. Tijdens The Last Waltz speelde Dylan in zijn set Forever Young met zijn voormalige begeleidingsband.
High On The Hog, op de toppen van gelukzaligheid, van overdaad, comfort en luxe. Inmiddels alweer twee decennia geleden. Waar blijft de tijd?

vrijdag 4 december 2015

Predikant

Het beeld van Bob Dylan als 'onwillig profeet' is inmiddels wel een redelijk gangbaar beeld. Dylan is een Joodse jongen, die prima gedijt in de oudtestamentische profeten als Jesaja, Jeremia en Jona. Maar 'slechts' profeet? Ik durf de stelling wel aan dat Dylan een dominee is, een predikant die misschien zelfs wel thuishoort in het bevindelijke deel van de kerkelijke kaart.
Natuurlijk, wie zijn drie mislukte huwelijken ter sprake brengt, evenals zijn voorliefde voor ontrouw, brengt een belangrijk onderwerp ter vergadering. En toch blijft mijn stelling overeind en doen de aardse zonden geen afbreuk aan de dominee in Dylan.
Allereerst het fysieke, het zichtbare. Sinds jaar en dag staan Dylan en zijn mannen keurig in pak gekleed op het podium. De bandleden in één dresscode, de maestro zelf in een afwijkend kostuum. De ouderlingen en de voorganger. Steeds meer en meer verdwijnt Dylan in de schaduw, letterlijk. Al dan niet met hoed, maar zeker doordat de lampen de zanger in de schaduw zetten. Het gaat Dylan steeds minder om zijn eigen persoon, maar omgekeerd evenredig meer om zijn boodschap.
Zijn boodschap herbergt een bevindelijk verhaal. God is een helder Persoon, die Dylan omschrijft volgens geheel Joodse wijze zonder de naam van JHWH te misbruiken. Zoals de zanger het zelf heeft gezegd, in 2004 bij de talkshow 60 minutes: “It goes back to that destiny thing. I mean, I made a bargain with it, you know, long time ago. And I’m holding up my end’’. On the question what his bargain was Dylan answers: ‘‘to get where I am now”. And asked whom he made that bargain with he answers: “With the Chief Commander, in this earth and in a world we can’t see.”
Waarvan akte.
De teksten dan nog maar. Luister naar Pay In Blood, een aantal zinnen:
The more I take the more I give / The more I die the more I live
My head's so hard, must be made of stone / I pay in blood, but not my own.
Man can't live by bread alone / I pay in blood, but not my own.
Tot zover, voor nu. Ik laaf me met deze teksten van hoop.

dinsdag 1 december 2015

Toad’s Place, New Haven, Connecticut, 12 januari 1990

Een opmerkelijk verhaal, waar ik gisteren via ExpectingRain.com op kwam. Ik kende het niet, ik was niet op de hoogte van dit voorval. Het gaat om Dylans optreden in Toad’s Place, een show van vier sets, vijftig nummers en vier en en half uur live-muziek. De sets werden afgewisseld met elk een pauze van zo'n twintig minuten. Tegen half drie in de nacht stapte Dylan met zijn begeleidingsband (G. E. Smith, gitaar; Tony Garnier, bas; Christopher Parker, drums) van het podium.
De setlist was als volgt:

Set 1
Walk A Mile In My Shoes (Joe South)
One More Cup Of Coffee (Valley Below)
Rainy Day Women # 12 & 35
Trouble No More (McKinley Morganfield)
I’ve Been All Around This World (trad.)
Political World
Where Teardrops Fall
Tears Of Rage (Bob Dylan & Richard Manuel)
I Dreamed I Saw St. Augustine
It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry
Everybody’s Movin’ (Glen Trout)

Set 2
Watching The River Flow
What Was It You Wanted
Oh Baby It Ain’t No Lie (Elizabeth Cotten)
Lenny Bruce
I Believe In You
Man Of Peace
Across The Borderline (Ry Cooder/John Hiatt/Jim Dickinson)
Leopard-Skin Pill-Box Hat
All Along The Watchtower

Set 3
Tight Connection To My Heart (Has Anybody Seen My Love)
Political World
What Good Am I?
Wiggle Wiggle
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
Pay The Price (Moon Martin)
Help Me Make It Through The Night (Kris Kristofferson)
Man In The Long Black Coat
Congratulations
Dancing In The Dark (Bruce Springsteen)
Lonesome Whistle Blues (Hank Williams-Jimmy Davies)
Confidential (Dolinda Morgan)
In The Garden
Everything Is Broken

Set 4
So Long, Good Luck And Goodbye (Weldon Rogers)
Where Teardrops Fall
Political World
Pretty Peggy-O (trad. arr. Bob Dylan)
I’ll Remember You
Key To The Highway (Charles Segar/Willie Broonzy)
Joey (Bob Dylan & Jacques Levy)
Lay Lady Lay
I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
When Did You Leave Heaven? (W. Bullock/R. Whiting)
Maggie’s Farm
I’ve Been All Around This World (trad.)
In The Pines (Huddie “Leadbelly” Leadbetter)
Highway 61 Revisited
Precious Memories (arr. by Bob Dylan)
Like A Rolling Stone

Zou van deze avond een opname beschikbaar zijn? Mocht ik nog iets te wensen over hebben, dan een goede opname van deze avond, een heuse bootleg.