zondag 29 maart 2015

Geen grotere liefde

Het is Palmpasen, vandaag. Een week voordat het Pesachfeest was, kwam Jezus de stad Jeruzalem in. Rijdend op een ezelsveulen. De evangelist Johannes – de leerling die Jezus lief had – beschrijft dat de Heiland na de intocht een lange preek houdt tegenover Zijn discipelen. Deze preek vindt plaats tijdens het zogenoemde Laatste Avondmaal; het was deze avond dat Jezus de voeten van Zijn leerlingen wast, en Judas erop uit stuurt om zijn verraad uit te voeren.
In het preekpunt over de wijnstok en de ranken, legt Jezus uit dat Hij Zijn leerlingen vrienden noemt, geen slaven. Immers, slaven weten niet wat hun heer doet, vrienden weten wel wat ze doen omdat ze op gelijkwaardige wijze met elkaar praten. Jezus zegt tegen de elf, bij afwezigheid van Judas: Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden (Johannes 15: 13).
Hier komt Bob Dylan om de hoek kijken. In zijn magistrale interview in Rolling Stone, van september 2013, eindigt Dylan met een verhaal over de liefde. “People say they love a lot of things, but they don't. It's just a word that's been overused. When you put your life on the line for somebody, that's love. But you'll never know it until you're in the moment. When someone will die for you, that's love, too.”
Staat genoteerd.
Als het in de Lijdenstijd wel wat rauwer zou mogen, dan hoort Dylan zonder meer in het lijstje van (alternatieve) popmuziek. Wat er van Dylan op het Paas-menu staat, daarover kun je discussiëren. Ik draai op Goede Vrijdag Pay In Blood. Zondag is het de beurt aan Ain't Talkin'. Dat lijkt me op z'n minst een goede start.

vrijdag 27 maart 2015

Jeremia 31: 31

Gisteravond ben ik naar de gemeentevergadering geweest van de kerk waar ik elke zondag heen ga. De voorzitter van de avond opende met een tweetal Bijbelteksten, één uit het Oude Testament en één uit het Nieuwe Testament. Ik was gelijk na het eerste Bijbelvers weg. De voorzitter begon met voor mij bekende woorden:
De dag zal komen – spreekt de HEER – dat ik met het volk van Israël en het volk van Juda een nieuw verbond sluit.
Dit is vers 31 van hoofdstuk 31. Ik dacht aan de binnenhoes van Saved, Dylans tweede gospel-elpee. Daar staat dit vers ook, uiteraard in de Engelse vertaling. Behold, the days come, saith the LORD, that I will make a new covenant with the house of Israel, and with the house of Judah.
Het album met die geweldige hoes, een schilderij van Tony Wright, waarop de hand van Jezus is te zien, die Zijn uitverkorenen de hand reikt. Deze hoes werd in eerste instantie door de platenmaatschappij, Columbia Records, afgewezen. Het was een te expliciete hoes. Misschien ook wel te gruwelijk. Dus werd een Dylan in actie -in een schilderij- als hoes genomen. Gelukkig is het oorspronkelijke idee alsnog de definitieve hoes.
Toen ik al deze dingen de revue had laten passeren, kwam ik weer terug op aarde. Ik hoorde dat er wat werd uitgelegd over de financiën van het afgelopen jaar. Ik nam het ter kennisgeving aan.

zondag 22 maart 2015

Bringing it all back home

Dylan's vijfde elpee Bringing It All Back Home is jarig. Vijftig jaar is de langspeelplaat geworden. Een plaat met twee kanten en twee gezichten. Kant A is elektrisch, kant B is akoestisch. Beide kanten vormen dezelfde folkmuziek.
Folkrock, noemen we dat. The Byrds zijn er groot mee geworden, bijvoorbeeld. Terwijl het bij Dylan vandaan komt, dus. Het doet me denken aan de Never Ending Introduction. Vanaf 2002 tot ongeveer 2009 werd Dylan geïntroduceerd met een citaat uit een interview.
Dat interview heb ik nog niet kunnen achterhalen, dat citaat wel: “Ladies and gentlemen, please welcome the poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the 60s counterculture. The guy who forced folk into bed with rock. Who donned makeup in the 70s and disappeared into a haze of substance abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been by the end of the '80s, and who suddenly shifted gears releasing some of the strongest music of his career beginning in the late '90s. Ladies and gentlemen — Columbia recording artist Bob Dylan!”
En dan gaat het me om de zin: The guy who forced folk into bed with rock. Folk in bed met rock. Zo is het.

maandag 16 maart 2015

Kitty Kelley – Sinatra; 'his way'

Toen Dylan kenbaar had gemaakt een album te maken met nummers die door Frank Sinatra bekend waren geworden, was het voor mij zaak om me in Sinatra te verdiepen. Wat wist ik eigenlijk van deze beste man? Ja, een zanger met een orkest. De man van 'My May', een liedje dat ik vooral kende in de uitvoering van wijlen Herman Brood. Maar verder?
Lichtelijk blij was ik toen ik in de kringloopwinkel een stevige biografie over Sinatra zag liggen. Het verhaal van ene Kitty Kelley zou deuren voor me openen, en misschien zelfs de liefde voor Sinatra's muziek doen opbloeien. En met dat doel begon ik met het lezen van deze biografie, ruim 500 pagina's tellend.
Maar het lezen van dit boek bleek een ware marteling. Want na vijfhonderd bladzijden weet ik weinig over Sinatra, zijn muziek en zijn film-werkzaamheden. Wat ik wel weet, zijn anekdotes over zijn gespleten persoonlijkheid en zijn al dan niet bewezen vriendschap met de Italiaans-Amerikaanse maffia.
“Sinatra” lijkt eerder een boek van de roddelpers te zijn dan een gedegen biografie. De zanger Frank Sinatra zou geen talent hebben voor het zingen, terwijl hij op dezelfde pagina van het boek wordt geprezen om zijn kwaliteiten. Sinatra zou een slechte dronk hebben, het ene moment poeslief maar het andere moment een enorme eikel.
Frank zou aan het einde van zijn leven een ingedutte conservatieve Republikein zijn, die eerder een linkse progressieve Democraat was. Een womanizer die vier keer getrouwd was. Een man met losse handjes. Iemand die gokte en intimideerde.
Volgens Kelley had Sinatra een gat in zijn hand, en was hij regelmatig bankroet. Terwijl hij in dezelfde adem met bakken geld verdiende.
Is er een 'kortom'? Ja, en wel deze: Kitty Kelley levert een biografie af met vooral anekdotes, die zichzelf tegenspreken. Kelley levert geen hard bewijs voor de uitspraken die ze doet. De zangkwaliteiten worden zowel de grond in geboord als de hemel in geprezen; de relaties met de maffia worden aannemelijk gemaakt, maar nergens daadwerkelijk onderbouwt of weersproken; Kelley gaat vooral in op de roddelverhalen over Sinatra, dat hij losse handjes had, intimideerde en vrouwen versierde of het dagelijks eten was.
Over de achtergrond van muziek en films geen woord. Niets over waarom en hoe Sinatra filmregisseur en -producent werd.
Ik neem het ter kennisgeving aan, en draai maar weer Shadows In The Night.

zondag 15 maart 2015

Live in Colorado 1976

In 1975 en 1976 trok Bob Dylan de wereld over met The Rolling Thunder Revue. In 1975 vond de eerste tournee plaats, het volgende jaar was een matige herhaling van de tour. Hard Rain vormde een verslag van de tournee, in 2002 volgde The Rolling Thunder Revue als onderdeel van de Bootleg Series. En sinds vorig jaar is daar Live In Colorado 1976 bijgekomen.
Het leuke aan deze uitgave, zijn de duetten met Joan Baez. Zij was mee, een soort tegenprestatie voor haar introductie van Dylan in de folkwereld, vijftien jaar eerder. Ook “Colorado” is een muziekweergave van de tournee; we missen alsnog de optredens van andere artiesten en dichters. Het waren legendarische shows, een circus haast, die Rolling Thunder Revue.
Dit album, Colorado, is uitgegeven bij Vinyl Passion, dat laat weten dat het gaat om een DMM Cutting. Het is een bepaalde manier om de elpee te snijden. De liner notes zijn geschreven door William Hogeland. Hoeveel generaties moet hij terug voor zijn Nederlandse voorouders?
Live in Colorado 1976 is vooral een mooie toevoeging op wat we al weten van de tournee van 1975/'76.

zaterdag 14 maart 2015

Alles is oké, ma

Afgelopen week verscheen Alles Is Oké, Ma – alweer het zesde boek van Tom Willems, de man achter Bob Dylan in (het) Nederland(s). Gisteren ontving ik het, vanmiddag heb ik het uitgelezen. Vrijwel in één ruk. Omdat het onderwerp me aanspreekt, natuurlijk. Omdat ik Tom al een tijdje volg op zijn blog en met zijn boeken – zijn werk leest gemakkelijk.
Tom schrijft over ogenschijnlijke details. Trivia, zoals je wilt. Want maakt het echt wat uit of je een gele hoes van John Wesley Harding hebt of de bekende grijsbruine hoes? Is het van belang of het platenlabel oranje is of niet? Nee, het maakt natuurlijk geen donder uit.
Soms stoor ik me aan die pietluttigheden (“Mag ik dat zo zeggon?”). 'Man, trek gewoon die plaat uit de kast en geniet!'
Tegelijk weet ik dat ik niet zo moet reageren. Ik ga niet zo ver in mijn Dylan-verzameling als Tom. Voor mij is het niet zo heel erg noodzakelijk om verschillende persingen te hebben van één elpee. Maar ik weet dat ook ik houd van die randzaken. Juist het verzamelen van dit soort feitjes en 'hebbedingetjes' maakt de interesse levend.
Ik weet ook, dat als Tom weer heeft geschreven over een bezoek aan een kringloopwinkel of een muziekwinkel, dat ik dan ook weer eens op pad wil. Niet met het idee dat ik hetzelfde vindt als Tom, evenmin voor dezelfde prijs. Maar wel omdat ik weet dat juist deze winkels het mooiste aanbod hebben. In de meest brede zin des woords: mooie boeken, prima platen, ongein. Voor een habbekrats.
In Alles Is Oké, Ma schrijft Tom dat hij steeds vaker een dag heeft dat hij niet naar de muziek van Dylan luistert. Weliswaar denkt hij dagelijks aan onze gezamenlijke held – maar tussen denken aan en luisteren naar zit een verschil. Daarin verschillen we niet zoveel (meer), want ook ik luister niet meer dagelijks naar Dylan, hoewel hij wel dagelijks door mijn hoofd schiet. En ik kan uit eigen ervaring spreken: er is een leven na een dagelijkse dosis Dylan.
Moet er nog iets gezegd worden? Ik ben blij met dit nieuwe Willems-boek. Het levert weer leuke feitjes op. Maar het herinnert me ook aan een andere belofte. Een belofte aan mezelf. Ik heb namelijk een manuscript liggen over Dylan. Eigenlijk al veel te lang, ik heb het nooit echt afgemaakt. Terwijl ik al wel een uitgever heb.
Ik moet er tijd voor maken. En er werk van maken.

vrijdag 13 maart 2015

Het is het leven (of: It's life and life only)

Het Friese duo Die Twa houdt ermee op, lees ik op internet. De twee jongens, Krijn Dijkstra en Jacob Dijkstra, zijn toe aan een nieuwe uitdaging. Volgens mij is dat codetaal om aan te geven dat de Friese “Nick & Simon” gebrek aan succes hebben. Maar ik zou de plank mis kunnen slaan, natuurlijk.
Dit kleine berichtje zou me niet eens zijn opgevallen, ware het niet dat ik Die Twa wel degelijk ken. Niet van hun eigen hits. Maar vanwege Dylan – natuurlijk, want anders zou ik er niet over hebben geschreven op dit blog.
In 2010 verscheen “In Frysk earbetoan oan Bob Dylan: Earder as letter”. Die Twa speelt hierop het nummer Not Dark Yet, in het Fries klinkt dat als “Klear om te gean”. Ik weet niet of de twee heren dit lied op hun vaste repertoire hebben gezet. Ik vrees van niet.
En dan is er nog dat andere nieuwtje. Tom Willems heeft een nieuw boek uitgebracht. Alles Is Oké, Ma, luidt de titel. Verwijzend naar het lied It's Alright Ma (I'm only bleeding). Tom heeft regelmatig geschreven over zijn voorliefde voor dit lied. Ik ben erg benieuwd wat ik ervan terug vindt in zijn nieuwste Dylan-aantekeningen.
Afgaande op zijn vorige Dylan-boeken, is de lat hoog. Tom weet veel van Dylan, verzamelt alles van Dylan en wordt wel de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen genoemd. Het zou me niets verbazen als dat inderdaad zo is. Maar hoe meet je zoiets?
Verder nog de aankondiging van een aantal optredens op het Europese vasteland, in de zomer. Misschien dat Dylan nog wel naar Nederland komt. Hoeveel optredens? Twee? Drie, misschien? Of eentje, in Ahoy? Dat is voor nu nog koffiedik kijken. Laten we het hopen dat we de maestro nog één keer live kunnen zien, in Nederland.

zondag 8 maart 2015

De bocht

Nu ik op doktersadvies een paar dagen verplicht rust moet nemen, heb ik ook de tijd om weer naar muziek te luisteren. En dus zette ik vandaag de debuut-cd op van Broeder Dieleman, de Zeeuwse ex-gereformeerde jongen. Alles Is IJdelheid, luidt de titel van zijn eerste album. Het thema van Prediker.
Enfin.
Opnieuw viel mijn oor te luister op de zin “Rond de bocht ligt er genade”. Het is Dylanesk. “Freedom just around the corner for you”. Nee, er is geen verschil tussen genade en vrijheid. Genade geeft je vrijheid.
Zoiets.

woensdag 4 maart 2015

Ongeluk

Vorige week woensdag ben ik geschept door een auto. Vlak bij mijn werk, in het zicht van de haven. Gelukkig, ik ben er met een schram, spierpijn, een lichte hersenschudding en wat gekneusde ribben vanaf gekomen.
Nu ben ik aan het revalideren. Ik moet het van de dokter rustig aan doen. Twee weken, waarvan de eerste week nu voorbij is. En het moet gezegd: ik heb vaak gedacht aan Dylans mysterieuze motorongeluk in 1966.
Alles aan de kant, afspraken in de agenda afzeggen tot nader orde. Maar nee, in mijn geval niet een dekmantel om te doen waar ik het liefste zin in heb. En evenmin een kwestie van transfiguratie.
Of kan ik dat laatste pas in retrospectief beoordelen?