zaterdag 31 januari 2015

Shadows in the night


Eindelijk, zojuist kon ik Shadows In The Night bij mijn platenboer ophalen. Ik kreeg van hem alleen de elpee-versie (met cd incluis) mee; de fysieke cd-uitgave mag ik pas volgende week meenemen. Dat geeft niks, ik kan het album eindelijk luisteren zoals het hoort: op vinyl.
De grootmeester zingt 'The master'. Met his masters voice. Ik moet in alle eerlijkheid iets bekennen: toen de 'singel' Full Moon & Empty Arms plotseling online stond (in mei), moest ik erg wennen aan de stem van Dylan. Alsof hij hetzelfde deed als ten tijde van Nashville Skyline en Self Portrait: zingen met een onherkenbare stem.
Maar nee, ik heb toentertijd te vroeg gesproken. Veel te vroeg. Nu ik het album in zijn geheel hoor, vind ik het een prima album. Waar ik overigens geen conclusies aan verbind: deze ode aan Frank Sinatra is geen cirkel-album, waarmee Dylan het einde van zijn carrière afsluit door te verwijzen naar de bron waar hij vandaan komt. Immers, World Gone Wrong en Good As I Been To You waren ook geen afscheidalbums van de grootmeester zelf.
Enfin.
Eerst maar even de randzaken. De hoes en het label op de cd en elpee zijn een verwijzing naar het legendarische jazz-label Blue Note. Verder vermeldt de hoes dat het album is geproduceerd door Jack Frost (wisten we al), maar ook dat Dylan zelf geen muziekinstrument bespeelt maar zich alleen op de zang concentreert.
Voor de blazers-secties heeft producer Frost drie keer drie blazers laten invliegen: voor I'm A Fool To Want You, voor The Night We Call It A Day en voor That Lucky Old Sun elk een afzonderlijk trio. Grappig detail, de persoon die de 'French horn' bespeelt in I'm A Fool... heet Dylan Hart.
De nummers op het album staan in dezelfde chronologie als waarin ze zijn opgenomen. Maar hoe lang hebben Dylan en band erover gedaan? Een week, tien dagen? Live opgenomen? In ieder geval zonder overdubs en dergelijke.
Tot zover de dingen erom heen.
De plaat zelf? Ik ben verrast door de stem van de zanger. On-Dylanesk, noemt Tom Willems het. Dat is natuurlijk ook maar een term. Dylan is al jaren goed bij stem (besprekingen die Dylan afdoen als een verkouden kraai op leeftijd of een schaap in prikkeldraad, hebben de afgelopen twee decennia niks van de man gehoord).
Mooi album? Zeker! Dat de nummers niet van eigen hand zijn, hoor je er niet vanaf. Dylan heeft de Sinatra-nummers 'uncovered' – hij heeft ze naar zijn eigen hand gezet, door de strijkers weg te laten en de muziek door een vijfmansband te laten spelen (vooruit, soms aangevuld door een blazers-sectie).
En de nummers – ach, het is Dylan op zijn puurst, las ik al ergens. Bob Dylan sings the American Songbook. Dat klinkt als de meest logische stap die ook gezet kon worden. De uitvoeringen zijn prachtig, de stem is zuiver na vijf decennia 'training'. De afsluiter That Lucky Old Sun klinkt als het avondgebed van een bejaarde (laten we wel zijn: Dylan is al 73!) – maar ik verwacht dat Shadows In The Night slechts een adempauze is, een uitstapje zoals World Gone Wrong en Christmas In The Heart.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten