Hoop

Afgelopen zaterdag plaatste ik een bericht over de hoop in Dylans teksten. Of beter, het gebrek aan hoop en troost bij Dylan. Een dag later luisterde ik naar Tell Tale Signs en werd ik opnieuw geraakt door de akoestische versie van Ring Them Bells. Bij toeval (voor zover dat bestaat), kreeg ik diezelfde zondag een e-mail van Marnix. Hij reageerde op mijn bericht of er in de teksten van Dylan hoop is te vinden.

Hij citeerde, warempel, Ring Them Bells:

'Ring them bells for the blind and the deaf

Ring them bells for all of us who are left

Ring them bells for the chosen few

Who will judge the many when the game is through

Ring them bells, for the time that flies

For the child that cries

When innocence dies'

En Marnix legde de link met de ‘chosen few’, de uitverkorenen. Dylan als christen – en dan heb je vrijwel per definitie hoop en troost. Marnix vraagt zich af waarom we Dylan niet als christen mogen zien. Zoals bijvoorbeeld Johnny Cash, of de mannen van U2. Goede vraag.

En een mooi citaat. Ik ben er nog niet helemaal over uit of Ring Them Bells exemplarisch is voor de hoop bij Dylan. Wat bijvoorbeeld te denken van Blind Willie McTell? – nobody can sing the blues, like Blind Willie McTell; er kan nog zoveel in je leven gebeuren, maar zo diep als je in de ellende zit als Willie, zal het niet zijn.

Ik ben, mede dankzij Marnix, een stapje verder in mijn zoektocht. We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg.