maandag 31 maart 2014

Setlist Tokio, Japan, 31 maart 2014

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Blind Willie McTell
Duquesne Whistle
Pay In Blood
Tangled Up In Blue
Love Sick
Intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind

Bovenstaand de setlist van Tokio, de eerste aflevering van negen optredens in de Japanse hoofdstad. Het fijne van optreden aan de andere kant van de wereld, is dat we in West-Europa dezelfde avond de setlist hebben.
Weinig afwijkend van de speellijst van de vorige toer. Wederom een intermission. En Blind Willie McTell. Mooi.

zondag 30 maart 2014

Aantekeningen #3

Verplichtingen dwingen me om me te concentreren op andere zaken dan Bob Dylan. Dat is jammer, want over Dylan is altijd genoeg te melden. Immers, Tom lukt het wel regelmatig om iets over onze gemeenschappelijke hobby te schrijven. Het grote verschil tussen Tom en ondergetekende, is dat Tom over vrijwel alles van Dylan schrijft. En ik doe dat niet.
Tijd om de achterstand in te halen. Via een Aantekeningen, dat overigens niet te vergelijken is met de boeken en berichten van Tom. Maar goed, dat verschil is al benoemd. Tom en ik zijn niet dezelfden. Gelukkig maar.
Allereerst de nieuwe 'Dylan-cd'. Lost On The River: The New Basement Tapes heet die cd. Het project, geleid door T-Bone Burnett, lijkt enigszins op The Lost Notebooks van Hank Williams. Vergeten teksten van de zanger zijn door collega's op muziek gezet. En uitgevoerd. Onder andere Elvis Costello (The man who needs no introduction) en Marcus Mumford (van Mumford & Sons) zijn de uitvoerende artiesten.
Het gaat om 24 nummers, uit de periode dat Dylan met The Band in de kelder van Big Pink nummers opnam. Ergens in het najaar wordt de cd verwacht. Ik ben benieuwd.
Morgenavond begint Dylan met zijn huidige begeleidingsband aan een korte Aziatische tournee. Negen avonden staat hij in Tokio, om vervolgens naar Sapporo (twee avonden), Nagaya (ook twee avonden), Fukuoaka (één avond), Osaka (drie avonden), Maui (één avond) en Honolulu (één avond). Vier weken, en dan is er weer rust.
Dit is het voor nu.
Tijd om weer te richten op de zonnige zondag.

vrijdag 21 maart 2014

EenVandaag over Cash

Het tv-programma EenVandaag besteedde deze week aandacht aan Johnny Cash. John jr. heeft namelijk 'nieuw materiaal' ontdekt, en dat uitgegeven. Reden genoeg voor de redactie om een kopje koffie te spreken met John.
Ik heb uiteraard niets tegen zo'n item. Hoe meer Cash, hoe beter. Zeker als je het afzet tegen de Nederlandse muziekproductie: nee, dan liever Cash. Maar toch, ergens wringt het. En ik weet ook waar de schoen wringt.
Daarvoor citeer ik graag een gedeelte uit een lied van Fred Eaglesmith, de Friese Canadees. Hij maakte zo'n drie jaar geleden het nummer “Johnny Cash”.

Yeah, you sure do like Johnny Cash now
Now that they've put him in the ground
You hang his poster on your ceiling
His songs give you a real good feeling
And you sure do like Johnny Cash now

Where were you in 1989
When it looked like Johnny was on the decline
His career was fading and his shows weren't selling
You were listening to heavy metal
And you sure do like Johnny Cash now

Misschien ben ik wel te cynisch. En snap ik er niets van waarom overleden artiesten na hun dood opeens belangrijker zijn dan tijdens hun leven. Maar ik ben dan ook maar een eenvoudige schoenenlapper.  

dinsdag 18 maart 2014

Voorjaar

Het voorjaar prikt de zonnestralen krachtig maar tegelijk nog onzeker door de ozonlaag. Alsof de zon weet wat hem (of haar?) te doen staat, maar nog niet zeker weet of het nu de goeie tijd daar voor is. Het is voorjaar, maar nog geen definitieve lente.
De zonnestralen geven desondanks wel een goede aanleiding om een oud concert van Dylan uit de kast te pakken. Net als talrijke andere Dylan-fans heb ik naast de reguliere discografie, ook een aantal bootlegs in mijn verzameling. Bootlegs zijn concertopnames die door handige liefhebbers worden gemaakt. En uitgegeven, keurig op een zilveren schijfje, met een prima begeleidend boekje erbij.
De bootleg van vandaag, verzorgd door Crystal Cat Records, is de opname van Dylans concert van 2 mei 2002. In Ahoy, Rotterdam. Het was mijn eerste concert van de grootmeester. Het voorjaar, de eerste warme en opgewarmde dagen zijn goed voor het terugluisteren van dit concert. Vanwege de frisheid van dit optreden.
Als ik de cd in de speler duw, verheug ik me op de details die ik al zo goed ken. Omdat ik de bootleg al zo vaak heb beluisterd.
Het intro, waarbij een jonge vrouw zich beklaagd tegen iemand anders. “Heey.” Dan even niets. “... opeens voor ons staan, heey.” Dan weer even niets. En dan een jonge man. “Wat zeg je?” Waarna het gesprek even snel is afgelopen als ze is begonnen.
De opener, Wait For The Light To Shine. Met die meerstemmige zang, Dylan ondersteunt door de gitaristen Larry Campbell en Charlie Sexton. De slide guitar van Campbell in I Threw It All Away. De immer schone Love Minus Zero/No Limit (met die slide guitar weer). De stevige Solid Rock. Die keurige versie van Sugar Baby, met die bekeringsoproep aan het einde. De trommels van invaldrummer Jim Keltner. En uiteraard de goede basis van bassist Tony Garnier.
Maar ook de verrassingen. Blind Willie McTell. Solid Rock. The Wicked Messenger. Man Of Constant Sorrow. If Dogs Run Free. Die meerstemmige Blowin' In The Wind. Dat soort dingen. Ik ken de details, weet wanneer wat komt. En toch laat ik me elke keer weer verrassen. Misschien omdat het mijn eerste Dylan-concert was.
Maar misschien ook omdat ik deze opname associeer met het voorjaar. De tijd van de verrassende details.

Dit verhaal staat ook op mijn andere weblog.

maandag 17 maart 2014

Sonny Barger

In zijn jongste boek Laat mij vandaag vergeten tot aan morgen schrijft Tom Willems onder meer over een Rolling Stone-interview van Dylan. Een opmerkelijk interview, dat moet gezegd worden. Het interview is opmerkelijk vanwege Dylans verwijzing naar het boek Hell's Angel, van Sonny Barger.
Hij schreef zijn boek met Keith en Kent Zimmerman. Dat is niet het meest opmerkelijke detail. Het meest in het oog springende, is de transfiguratie tussen Bobby Zimmerman uit het boek en Dylan zelf.
Maar daar las ik in Willems' boek helaas niks over.

zaterdag 15 maart 2014

Aantekeningen #2: Bal der geweigerden

Gisteren was in Paradiso het Bal der Geweigerden. Ik had er graag bij willen zijn, om meer dan één reden. Ga maar na: Paradiso, een voormalige kerk (reden 1), een alternatief boekenbal (ben zelf ook een auteur) en het thema was 'No Direction Home', en de schijnwerpers stonden op Bob Dylan, grootmeester van de muziek.
Maar vanwege fysieke en financiële redenen kon ik er niet bij zijn.
Ik had evenmin een uitnodiging.
En daarbij, er was wel veel ruimte weggelegd van de Dylan-vertalers Bindervoet & Henkes. Dat staat de organisatie uiteraard vrij. Maar echt onder de indruk ben ik niet van dit vertaal-duo. Ze vormen niet echt de Lennon/McCartney van de Nederlandse vertalers.
Dit Bal gaf me wel de gelegenheid om vandaag de gelijknamige documentaire van Martin Scorsese uit de kast te trekken. Een prima televisiedocument. Zo'n 3,5 uur, met interviews met onder meer Dave Van Ronk, Pete Seeger en natuurlijk Dylan zelf.
Inmiddels is No Direction Home negen jaar oud. In die tijd is veel materiaal omtrent en van Dylan verschenen. Waaronder het ondergewaardeerde Modern Times. Het uitstekende Tempest. De blog van Tom Willems (en zijn boeken, uiteraard). Ik noem lang niet alles. Dat hoeft ook niet.
Loop eens zelf naar je eigen boeken- en muziekkast. En lees en luister wat in het afgelopen decennium van en over de Amerikaanse poëet is verschenen.
Een ander iets dat is verschenen, is de film I'm Not There, van Todd Haynes. Zes acteurs die zeven “verschillende Bob Dylans” spelen. Eén van die acteurs is de jonge zwarte Marcus Carl Franklin, die het Dylan-personage Woody Guthrie speelt.
Deze Woody Guthrie reist met de trein, waar hij het uitschot van de maatschappij ontmoet (enigszins gechargeerd). Trein. Symbool van de odyssee die Dylan zou maken. Het symbool van verlangen.
Dat is tenminste van Henny Vrienten heeft gedacht. De voormalige frontman van Doe Maar maakte een bloemlezing voor de Boekenweek, dat 'Reizen' als thema heeft. “De trein schrijft liedjes van verlangen”, heet de Vrienten-bloemlezing.
Waarvan akte.
De VPRO ging vorige week langs bij Henny Vrienten. De zanger legt uit hoe het werkt. Een bloemlezing maken. En hij geeft en passant ook zijn mening over de teksten van Dylan. Ik neem het ter kennisgeving aan.
Moet er verder nog iets worden gezegd?
Nee.
Hier laat ik het bij.
Tot zover.

vrijdag 14 maart 2014

Cash

Op het onvolprezen Facebook zag ik gisteravond een foto van Johnny Cash. Een indrukwekkende foto – de laatste die ooit is gemaakt van de zanger. Een oude man, die zijn vrouw mist. En meer nog dan in de clip van Hurt, toont deze foto een man die met beide benen zowat in het graf staat.
Maar tegelijk wel een heer van stand is gebleven.
Zou Bob Dylan deze foto kennen? Tot wanneer onderhield Dylan contact met Cash? Ik weet het niet. Misschien doet dat er ook niet toe, deze info voor mij als gewone sterveling.
Het enige waar ik aan denk is Cash' laatste American Recordings. Oh death, where is thy sting? Oh grave, where is thy victorie?


zaterdag 8 maart 2014

Vandaag

Buiten neemt de lente steeds meer terrein over van de winter. Dat kan maar één ding betekenen: naar buiten! Ik heb dat ook gedaan, en ik moet zeggen: het is genieten. Na de kwakkelende winter is het prettig dat het voorjaar wel van zich laat voelen.
Maar dat neemt niet weg dat ik vandaag het boek van Tom Willems heb uitgelezen, Laat mij vandaag vergeten tot morgen. Een recensie heb ik al geschreven, dat herhaal ik hier niet. Tenminste, niet in diezelfde verwoordingen.
Wat geschreven staat, is reeds gezegd.
Maar niet alles is gezegd. Want neem bijvoorbeeld de link tussen Bob Dylan en William Blake. Willems legt die link tussen de twee dichters. Terecht, denk ik. Maar ik ken Blake niet. Maar wat ik heb gemist in de aantekeningen van Willems is het verband dat Ernst Jansz legt tussen Dylan en Blake, bij zijn vertaling en toelichting op Every Grain Of Sand/Elke Korrel Zand.
Jansz vertelt namelijk dat Dylan zich voor deze gospelklassieker zou kunnen laten inspireren door Blake's Auguries Of Innocence.
Of dan de brieven aan Rob en Arie. Bekende namen voor wie regelmatig Willems' blog leest. Natuurlijk, met het schrijven van een brief brengt de schrijver zijn gedachten op orde. Maar ik ben erg benieuwd naar de reacties op die brieven.
En hoe zit het met die bloemlezing met teksten over Dylan? Dat plan is nog niet uitgewerkt door Willems. Mij lijkt het wel wat. Om er over mee te denken. Misschien moet ik wel solliciteren naar Willems. Of hij neemt dit blog op als sollicitatie.
En dan is er nog dat boek over Blonde On Blonde. Hopelijk komt dat boek er wél. En Willems mag dat boek schrijven. Nu maar wachten op dat boek.

vrijdag 7 maart 2014

Aantekeningen #1: Laat mij vandaag vergeten tot morgen

Gisteren ontving ik het boek Laat mij vandaag vergeten tot morgen van Tom Willems. Ik ben er gelijk in begonnen. De Broers Karamazov van Dostojevski moet daarvoor even wijken. “Klassiekers moet je op het toilet lezen,” betoogde zangeres Wende Snijders onlangs in dagblad Trouw – neem de tijd om klassiekers te lezen, vindt zij.
Ik heb het boek van Willems nog niet uit. Dat komt niet omdat dit boek net zo'n klassieker is (okee, wordt) als dat van de Russische schrijver. Dat ik 'Vandaag' nog niet uit heb, komt omdat ik helaas niet de tijd heb om altijd maar te lezen. Soms moet er ook wel wat gebeuren.
De titel van Willems' jongste boek verwijst naar het nummer Mr. Tambourine Man van Bob Dylan. Een mooi nummer. Ik heb bij het ontvangen van dit boek gelijk de cd Bob Dylan at Budokan opgezet. Dit album, een live-registratie van de '78-tour, is één van mijn favoriete cd's van Dylan. Vanwege de mooie arrangementen van bassist Rob Stoner.
Een recensie van 'Vandaag' is dit blog niet. Het zijn aantekeningen, gedachten. Zoals Willems die ook verwoordt in zijn boek. En op zijn blog. De notities van Willems zijn aanstekelijk. Zo draai ik nu Hard Rain, een verslag van The Rolling Thunder Revue. Een goed album. Mijn herinnering doet Hard Rain te kort. Veel te kort. Mijn herinnering zegt dat Hard Rain een live-album is waarop Dylan vooral schreeuwt.
En dat is niet zo.
Hard Rain is een prima album. Zit goed in elkaar. De plaat verdient een tweede kans. Een tweede kans waar je geen spijt van krijgt. Zoiets.
Nu maar weer gauw in Laat mij vandaag vergeten tot morgen lezen!

dinsdag 4 maart 2014

Dylan-fans

Ik woonde en studeerde in Zwolle, toen ik werd geattendeerd op een bandje aan de rand van de Veluwe. Thirteen Weeks heette dit bandje. Genoemd naar de periode dat restte tussen de eerste repetitie en het eerste optreden. Een akoestisch gezelschap, gevormd door een gitarist, een bassist, een drummer en twee aantrekkelijke zusjes waarvan de een zong en de ander saxofoon speelde.
Inmiddels heeft de band wat personele wijzigingen doorgevoerd. Het zingende zusje is vertrokken, bijvoorbeeld. De sax-zus zingt. De gitarist en de bassist zijn gebleven. Het repertoire is uitgebreid. Het is niet per definitie alleen de muziek van Bob Dylan.
Ik onderhoud in alle terughoudendheid enige contact met dit bandje. Van grote afstand, dat wel. Maar ik werd gisteren gewezen op een nieuw optreden. In Markelo. Het zusje meldde me:
Een andere Dylan fan gaat zondag namelijk een solo optreden verzorgen op een heel bijzondere manier. Hij heeft verschillende nummers van Dylan uitgezocht die een belangrijk stukje geschiedenis op z'n Dylans vertellen. Compleet vormgegeven met filmpjes en foto's van Dylan door de jaren heen. Eigenlijk voor echte Dylan fans een bijzonder optreden die je niet wilt missen.
Ik geef het bij deze in ieder geval door. Misschien vind je het leuk om hier heen te gaan. Voel je vrij. Thirteen Weeks kan het hebben.

maandag 3 maart 2014

Dylan update

Na mijn laatste blog is er ruim twee weken verschenen. Tijd dus voor een goede update. Hoewel ik niet pretendeer volledig te zijn. Maar: ter zake!
Het belangrijkste nieuws uit de afgelopen periode is wel het hardnekkige gerucht over de eerstvolgende editie van The Bootleg Series. Natuurlijk, het is nog maar een gerucht. Maar Dylans pr-machine werkt goed: regelmatig worden geruchten de wereld in gestuurd, en die geruchten worden nooit weersproken. Wij, de Dylanfans (of sterker: de Dylanologen), krijgen regelmatig dit soort kruimels toegeworpen.
The Bootleg Series, Vol. 11 zou kunnen bestaan uit de outtakes van en de periode rond Blood On The Tracks. Of om materiaal uit Dylans gospelperiode. Mocht één van beide periodes afvallen voor BS11, dan is BS12 gelijk ook gevuld.
Een leuke PR-stunt om deze kruimels zo naar buiten te brengen. Het zorgt ervoor dat wij, de honden die eten van wat de tafel valt, weer uitgebreid spreken over Dylans neven-discografie.
Verder is het zo dat de zanger komend voorjaar een Aziatische tournee doet. Met name door Japan, eindigend in Hawaii. Komende zomer toert Dylan door Europa. Duitsland, Tsjechië, Scandinavië. Niet alles schijnt nog definitief te zijn. Maar een bezoek aan Nederland zal er niet in zitten, vermoed ik. Dat zal pas in 2015 weer zover zijn.
En dan als laatste een eervolle vermelding voor collega-blogger Tom Willems. De blog-uitbater van Bob Dylan in (het) Nederland(s) heeft een nieuw boek geschreven. Opnieuw weer aantekeningen, aangevuld met dialogen en brieven. Daarmee bouwt Tom verder op de boeken die hij al eerder heeft uitgegeven. Ik kijk er naar uit.
Tot zover deze update.