Richard heeft de afgelopen dagen in Hamburg Bob Dylan zien optreden. Voor het blog Bob Dylan in (het) Nederland(s) schreef Richard een uitermate positieve recensie. Beide concerten was Richard in Hamburg. De zaterdagavond was net een tikkeltje beter, aldus de gastrecensent.
Wat mij opviel was het ontbreken van de introductie van Dylan, aan het begin van het optreden. Was het ‘vroeger’ alleen de aankondiging ‘Ladies and gentlemen, Bob Dylan!’, de afgelopen tien jaar maakte de introductie-stem gebruik van een citaat uit een interview uit 2002:
Ladies and gentlemen, please welcome the poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the 60s counterculture. The guy who forced folk into bed with rock. Who donned makeup in the 70s and disappeared into a haze of substance abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been by the end of the '80s, and who suddenly shifted gears releasing some of the strongest music of his career beginning in the late '90s. Ladies and gentlemen — Columbia recording artist Bob Dylan!
Who emerged to find Jesus.
Wat me ook is opgevallen aan de recensie van Hans, was de wat wazige foto bij het verhaal. Niet een scherpe foto, maar duidelijk genoeg om Dylan en band te onderscheiden en te herkennen. En dan vooral de zwarte ‘grand piano’: niet het gele keyboard waar Dylan tussen 2003 en 2011 de wereld mee over reisde.
Ondanks dat de setlist de laatste avonden ongewijzigd is, ben ik erg optimistisch voor volgende week woensdag, als ik naar Dylan in de HMH ga. Wat ik hoor is dat Dylan goed te pas is. En ik zie ‘m voor het eerst spelen achter een echte piano.
Het komende concert wordt ook een bijzonder concert. Voor het eerst ga ik niet met mijn broer Maarten. Hij blijft om persoonlijke redenen thuis. De vorige zes Dylan-concerten zijn we gezamenlijk opgetrokken, nu moet ik op eigen benen staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten