Woensdagavond was bij EO’s De Vijfde Dag een reportage over kickboksen. En dan vooral het kickboksen bij zestien-minners. Een aantal deskundigen liet weten dat deze tak van sport erg slecht is voor de opgroeiende pubers. Want door het slaan op het lichaam, en vooral op het hoofd, krijgt de ontwikkeling van lichaam en hersenen letterlijk een deuk.
Als lichtend voorbeeld werd Mohammed Ali getoond. ’s Werelds meest beroemde bokser lijdt sinds zijn pensioen aan de Ziekte van Parkinson – ook wel boksersdementie genoemd. Omdat Ali zo vaak tegen zijn hoofd is geslagen, hebben zijn hersenen schade opgelopen. En daar zijn de gevolgen duidelijk zichtbaar van.
Eén van de mensen die in de EO-reportage werd geïnterviewd, stelde dat een duidelijk verband tussen het kickboksen en eventuele hersenschade verregaande gevolgen zou kunnen hebben. In juridische zin. Want wie is verantwoordelijk? Bij wie kun je verhaal halen als het kind de dood vindt? Is het de boksvereniging, die de (meestal) jongens onder de zestien laat boksen? Zijn het de ouders, die hun kinderen op deze sport zetten? Is het de politiek, die regels stelt waarin deze vorm van boksen toestaat?
Ik moest plots denken aan een lied van Bob Dylan, Who Killed Davey Moore?
In dit lied beschrijft Dylan de dood van bokser Moore. Elk couplet kent een mogelijke dader: de tegenstander, die de doodslag uitdeelde; de manager, die Moore liet spelen; de scheidsrechter, die niet ingreep; het publiek, dat een vechtpartij wilde zien. Elk couplet eindigt met de constatering dat diegene het niet was die Moore ten val bracht. No, you can’t blame me at all.
Uiteindelijk is dus niemand verantwoordelijk. Maar is wel iemand dood.
Misschien geldt dit lied en de journalistieke reportage wel als een preventief middel. Begin gewoon niet aan zo’n sport, waarbij je zulke risico’s loopt.
Maar dat weet ik ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten