Het is vandaag
2 oktober. Dat betekent in ieder geval, dat over exact vier weken Bob Dylan
weer in Nederland een optreden verzorgd. Twee avonden achter elkaar staat Dylan
in de Heineken Music Hall. Ik ga de eerste avond, 30 oktober. Een woensdag in
het najaar.
Ik verheug me
enorm op dit concert. Niet alleen omdat het mijn zevende Dylan-concert wordt,
maar wel omdat de zanger me elke keer weet te verrassen. En het is mij al die
concerten overkomen, dat ik naar huis ging met zeker één nummer, waardoor ik
geraakt werd.
In 2002, mijn
eerste Dylan-concert, werd ik geraakt door de uitvoering van Blind Willie
McTell. Het jaar erop door Girl Of The North Country. Tijdens het concert in
2005 door kwam Chimes Of Freedom bij mij ‘binnen’. Twee jaar later was het Ain’t
Talking dat mij trof. In 2009 was het Boots Of Spanish Leather. En in 2011 werd
ik getroffen door Ballad Of A Thin Man.
Ik noem dan
nog niet eens Workingman’s Blues #2. Of Solid Rock. Things Have Changed. Love
Minus Zero/No Limit. Po’ Boy. Mississippi. En tal van andere nummers, die ik
heb gehoord. Schitterend, hoe Dylan elke keer weer oude nummers heeft afgestoft
tot haast nieuwe songs.
Het worden
vier spannende weken.
Volgende week
donderdag begint Dylan aan de Europese najaarstournee 2013, onderdeel van zijn
grote Never Ending Tour. Oslo is de plaats van handeling. Elke dag volgend op
de concertavond, kijk ik op de site van ExpectingRain (of eigenlijk BobLinks) naar
de setlist. Naar de rolverdeling: welke muzikant bespeelde welk instrument? En naar
de bezetting: welke muzikanten heeft Dylan meegenomen?
De komende vier weken kunnen mij niet snel genoeg gaan.
De komende vier weken kunnen mij niet snel genoeg gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten